Twin Mirror

De afgelopen jaren kocht ik blind alle games die developer Dontnod Entertainment maakte. Met games zoals Life Is Strange en Vampyr verdienden zij een speciaal plekje in mijn gamescollectie. Nadat Tell Me Why een klein beetje tegenviel, waren mijn verwachtingen toch weer gespannen voor hun nieuwe game Twin Mirror. Op papier zag het er weer solide uit en typisch Dontnod uit, maar of dat in praktijk ook tot een leuke game leidt, dat is altijd een gok.

Het verhaal van Twin Mirror draait dit keer niet om een stel tieners met typische tienerproblemen, maar om een volwassen man met de generieke naam Sam Higgs. Sam is een reporter die terugkeert voor de begrafenis van zijn beste vriend, die hij al een tijd niet had gesproken. Helaas voor Sam is het dorp hem niet vergeten en oude wonden worden natuurlijk weer opengehaald, want Sam is niet voor niets vertrokken uit het slaapstadje. En als dan ook nog eens blijkt dat de dood van zijn vriend misschien wel een moordpoging was heb je een goed verhaal te pakken.

Dontnod staat erom bekend dat zij in elke game een cultureel thema bespreekbaar maken en waar dat er bij Life Is Strange en Tell me Why behoorlijk dik bovenop lag, is het bij Twin Mirror wat meer naar de achtergrond geschoven. Sam heeft overduidelijk problemen om relaties te onderhouden, omdat hij meer gefocust is op de waarheid dan op gevoelens. Het neigt er allemaal naar dat Sam autistisch is, maar het wordt nooit duidelijk wat er nou met Sam aan de hand is.

Dat blijkt ook door hoe het verhaal in elkaar steekt. Het verhaal gaat niet zozeer om er achter te komen wie het gedaan heeft, maar hoe je met anderen om gaat. Aangezien Sam niet de meest sociale persoon is, wordt hij af en toe geholpen door zijn alter ego, dat kennelijk wel weet hoe je contacten met anderen onderhoudt. Door hem advies te vragen krijg je meestal wel een beeld van een ander persoon, maar wat je er mee doet, dat is aan jou.

De gameplay van Twin Mirror is eentje die je al meerdere keren gezien hebt. Je loopt wat, je praat wat, je onderzoekt wat en je gaat door naar de volgende scene. Nu is Sam een journalist en natuurlijk zul je dit keer wat grondiger een plek onderzoeken dan vroeger. Als je alle clous op een plek hebt gevonden, treedt Sam terug naar zijn Mind Palace en kan daar de gehele plek reconstrueren. Dit zijn meestal gebeurtenissen die zich op de plaats delict hebben afgespeeld en die moet je aan elkaar knopen om tot een conclusie te komen. Er kan trouwens maar één conclusie uit komen, dus het is een beetje trial-and-error totdat je het gewenste antwoord hebt.

Het gele Mind Palace had wat diepgang aan de gameplay kunnen geven, maar het blijkt achteraf meer een gimmick. Gelukkig maken de dialogen veel goed. Deze zorgen ervoor dat het slaapstadje meer als een echt dorp aanvoelt dan een filmscript. Tijdens het spelen was ik een half uur aan het praten met een vrouw die een koffiebar runde en het hele gesprek ging nergens over, maar voelde behoorlijk authentiek aan. Ook de gesprekken tussen Sam en zijn alter ego zijn verfrissend en passen precies in hoe Dontnod graag zijn verhalen vertelt.

Al met al is Twin Mirror een mixed bag geworden. Je speelt dit vanwege de dialogen en het verhaal en de rest is bijzaak. Het enige jammere is dat de game vrij kort is en dat de keuzes die je maakt niet de impact lijken te hebben zoals in de andere games.