To The Wonder
Slechts twee jaar na zijn magnum opus The Tree of Life komt regisseur Terrence Malick alweer met zijn nieuwste film, To The Wonder. De man die hiervoor gemiddeld bijna 10 jaar over een nieuwe film deed, bracht Olga Kurylenko, Ben Affleck, Javier Bardem en Rachel McAdams tezamen om zijn filosofische stijl los te laten op een liefdesepos. Het resultaat is een typisch Malickiaanse film, die iets minder krachtig is dan de rest van zijn oeuvre.
Centraal in To The Wonder staan liefde en geloof. Iedereen in de film is op zoek naar ware liefde, of misschien is men wel op zoek naar wat ooit liefde was. Alle personages ogen op hun eigen manier verloren, zoals hun voice-over ook doet vermoeden. Zelfs als de geliefden samen zijn, lijken ze nog langs elkaar heen te lopen. Er is een gecompliceerde liefdesdriehoek (Kurylenko – Affleck – McAdams) waarbij de betrokkenen getekend lijken door het verleden. Daar tussendoor is er een gebroken priester (Bardem) die zijn liefde en geloof in Jezus Christus heroverweegt.
Een behoorlijke plot dus. Zoals vrijwel iedere filmliefhebber echter weet, is To The Wonder de laatste film die criticus Roger Ebert recenseerde voordat hij eerder dit jaar overleed. Hij besloot zijn recensie treffend met de vraag of iedere film wel uitgelegd dient te worden. Kijkend naar de ontwikkeling van Malicks films is een lineaire plot steeds minder noodzakelijk geworden en in To The Wonder is dit evenmin het geval.
Maar is dat dan erg? Het antwoord is simpel: nee. Malick is geen normale regisseur. Misschien is het regisseren zelfs slechts een middel om zijn doel te bereiken. Veel meer dan regisseur is Malick namelijk een kunstenaar. Een dichter. Een filosoof. Antwoorden geven past niet bij zijn stijl en meer nog dan bij zijn andere films volgen die in To The Wonder dan ook nauwelijks.
Als je de film echter laat rijpen als een goede wijn, dan is To The Wonder een typische Malick die slechts iets minder sterk is dan zijn overige films. Mede debet aan de iets mindere kracht is de rol van Affleck. Het is inmiddels een Hollywood-cliché geworden, maar de beste man is toch echt beter achter dan voor de camera. Gelukkig compenseert tegenspeelster Kurylenko dat door de leegte en onzekerheid van haar personage goed gestalte te geven.
Verder is de film dus typisch Malickiaans te noemen. De filosofische en melancholische voice-over is iets minder daadkrachtig dan we gewend zijn van Malick, maar omdat de focus dit keer vooral op liefde ligt is deze nog altijd interessant. De beelden zijn dit keer wat stedelijker en de binding tussen mens en natuur staat iets minder centraal, maar de cinematografie voelt vertrouwd. Onmiskenbaar herkenbaar, echter ontbreekt net dat kleine sprankje magie.
De dromerige sequenties in To The Wonder hebben weliswaar minder magie dan in zijn voorgaande films, maar ook een mindere film van Malick is nog altijd het aanzien meer dan waard. Voorwaarde daarbij is dat je je als kijker open moet kunnen stellen voor de dromerige plot. Door de kenmerkende stijl van Malick is To The Wonder eenvoudig te vergelijken met zijn voorgaande films. De eenvoudige conclusie die daaruit getrokken kan worden is dat To The Wonder goed is, maar minder goed dan de rest van zijn oeuvre.
