CD:Alberta Cross - Songs of Patience
Alberta Cross stond in 2009 al op het kleine Charlie-podium van Lowlands en leverde een overrompelend optreden af. Zeker gezien het feit dat de band bij velen onbekend was en het album Broken Side of Time pas in september uit kwam, Referenties van My Morning Jacket, Kings of Leon, Neil Young en zelfs Pink Floyd kwamen voorbij. De recensies waren lovend, maar toch bleek drie jaar later dat Alberta Cross alweer op het Charlie-podium stond. Waren de drie jaar gewoon voorbij gegaan zonder groei of welverdiende faam naar aanleiding van de fijne plaat uit 2009? Het lijkt er een beetje op, maar dit jaar komt de wereld niet onder de band uit. Wellicht geheel toepasselijk is de titel van het album Songs of Patience.
De 'Amerikaanse' groep komt anno 2012 terug met een plaat die hoge ogen gooit en naar alle waarschijnlijkheid vele eindlijstjes gaat halen. Dat klinkt misschien wat stellig, maar Alberta Cross toont met Songs of Patience dat het over verdomd veel kwaliteit beschikt. Er zijn nog maar weinig platen die de hele rit kunnen bekoren en een sterk geheel uitstralen. Dat is eigenlijk ook nog een wonder te noemen, aangezien de band nogal in onrustig vaarwater verkeerde. Frontman Petter Ericson Stakee vond in Los Angeles veelvuldig andere tijdsbestedingen dan muziek schrijven en platen opnemen. Na een reorganisatie bleven alleen de twee niet-Amerikaanse band-leden over en waren er vijf studios en producers versleten. Uiteindelijk en blijkbaar met veel geduld weet Alberta Cross 2.0 dit nieuwe succes te bereiken door het eerdere sound naar een hoger plan te tillen.
Voorheen kon de groep uitschieten in afleidende psychedelische en soms chaotische uithalen. Hier is de band echter doeltreffend en trefzeker, zonder eigenlijk iets van die speelse en nonchalante psychedelische folkrock-invloeden te verliezen. Er zijn lichte concessies gedaan richting toegankelijkheid, maar oh wat klinkt het fijn. 'Magnolia' is een bezwerende opener die je meteen laat meedeinen. Stakee's lijzige uithalen hebben iets meeslepends en dramatisch, zoals Jim James dat ook zo mooi kan bewerkstelligen. De Southern-rockfactor wordt opgezocht in 'Crate of Gold'. 'Lay Down', 'Come On Maker' en 'Ophelia On My Mind' hebben iets weg van The Second You Sleep van Saybia. 'Wasteland' klinkt dan weer als een popversie van de Drive-By Truckers. Maar eigenlijk doe ik Alberta Cross hiermee te kort, de band bouwt voort op hun bekende geluid en is met rasse schreden vooruit gegaan en levert simpelweg een topplaat af!
