Boek: Annabel Pitcher - Mijn zus woont op de schoorsteenmantel
De 28-jarige Engelse Annabel Pitcher debuteerde onlangs met Mijn zus woont op de schoorsteenmantel, waarin wordt verteld vanuit het perspectief van de 10-jarige Jamie, wiens zus Rose omkomt bij een terroristische aanslag. Zijn moeder wil dat de weinige resten die van haar gevonden worden begraven, zijn vader wil ze cremeren, en deze onenigheid heeft uiteindelijk een scheiding tot gevolg.
Jamie en zijn andere zus Jasmin (die de tweelingzus van Rose is) verhuizen met hun verbitterde, moslimhatende vader en de urn van Rose naar het Engelse platteland, hun moeder in London bij nieuwe vriend Nigel achterlatend. Op zijn nieuwe school is er eigenlijk maar één lichtpuntje, en dat is het feit dat hij naast de lieve, mooie en pittige Sunya zit. Een moslima.
Jamie heeft het in zijn nieuwe dorp moeilijk. Het is duidelijk dat hij niet goed begrijpt waarom zijn moeder hem in de steek gelaten heeft, hij is nog te jong om te begrijpen hoe verdriet een persoon, en ook een gezin, kan verscheuren. Deze twijfel is ontzettend mooi weergeven, met zinnen als 'ik ben verdrietiger dan de verdrietigste persoon die ik kan bedenken en dat is Spiderman als oom Ben dood gaat'. Het is zo kinderlijk, maar toch ook zo aangrijpend. Jamie moet leren wat de plek van dood en verdriet zijn in het leven, en daarmee is Mijn zus woont op de schoorsteenmantel een echt coming-of-age boek, maar in de meest positieve zin van het woord. Het besef dat hij zijn moeder misschien wel niet meer zal zien raakt Jamie diep. Omdat je als lezer gedurende het boek getuige bent geweest van al zijn overpeizingen, komt dit besef ook bij de lezer aan.
Door een prachtige, subtiele wending aan het einde van het boek vallen voor Jamie uiteindelijk de stukjes op hun plaats, al dat gaat gepaard met de nodige tranen voor Jamie, zijn zus en vader. Waarschijnlijk vaak ook voor de lezer.
