CD: Billy Idol - Idolize yourself
Billy Idol maakte vooral in de jaren tachtig furore met zijn uiterlijk (platina witte stekels) en uiteraard ook als zanger. Als fan van The Sex Pistols betekende dat bijna automatisch dat zijn passie de New Wave, oftewel Punk, was. Hij deed zelfs samen met Steve Upstone, een goede schoolvriend, een auditie voor Malcolm McLaren. Helaas voor Billy zag men meer in Steve. In 1976 vormde hij samen met Tony James de punkband Generation X. Maar na drie albums en redelijk wat meningsverschillen besloot Billy om Londen te verruilen voor New York. Hij bleef het label Chrysalis trouw en bracht in 1981 het album Don't Stop uit. Mede dankzij de zender MTV werd de grote doorbraak in Amerika snel gemaakt. Onder andere de clips van Dancing with myself en White wedding werden veelvuldig getoond. In 1984 volgde het album Rebel Yell, welke vier grote hits opleverde. Nu, in 2008, is Billy Idol nog steeds druk albezig, zijn laatste album, Devil's Playground, kwam uit in 2005 en recent trad hij zelfs nog op in Paradiso. Met zo'n carrière is het niet vreemd dat er weer een nieuwe Best Of wordt uitgebracht. De cd Idolize yourself is uiteraard volgestouwd met hits in chronologische volgorde, op track 11, Mony Mony, na. Het is namelijk de studio-versie uit 1981 en niet de live-versie uit 1987. We beginnen dus bij het begin met de hit die Billy Idol scoorde samen met Generation X, Dancing with myself. Wat opvalt is dat er een flink aantal ballads op de cd staan. Neem nu bijvoorbeeld Sweet Sixteen welke, afgezien van die stem natuurlijk, net zo goed door Chris Rea gezongen had kunnen worden. Maar dat is wel de Billy Idol die het grote publiek kent en herkent, mooie ballads gezongen met een mooie rauwe stem (en in de clip natuurlijk die opgetrokken lip en gebalde vuist). Nog zo'n heerlijke ballad is bijvoorbeeld Eyes without a face. Deze komt direct na Rebel Yell, een mooie klassieker van Billy's gelijknamige album uit 1984. Naast alle hits 'van vroeger' vind je op dit album ook twee nieuwe songs. John Wayne en New Future Weapon kwamen al voorbij tijdens het optreden in Paradiso, ze sluiten ook het album af. Mooi schreeuwen kan hij nog altijd, maar toch missen beide songs net de beetje extra wat de rest wel heeft.
Billy Idol I presume?
Maar zoals gezegd speelde ook het uiterlijk en de clips van Billy Idol mee bij zijn succes. Het is dan ook een aanrader om te kiezen voor de "Deluxe Edition" met daarbij als extra een dvd. Op dat tweede schijfje vind je de clips terug van de eerste 13 nummers van de cd. Overigens klopt de chronologische volgorde nu wel een stuk beter, op nummer 11 vinden we de live versie van Mony Mony. Vanwege de 13 nummers eindigt de dvd met L.A. Woman, een mooie cover van The Doors. Bij het bekijken van de nummers komt dat jaren tachtig gevoel in ieder geval weer helemaal terug. Het wordt gelukkig ook niet verpest door de clip van Speed. Al met al is deze verzamelaar zeker een aanrader. Je hoeft niet eens een grote fan van Billy Idol te zijn, als je de jaren tachtig bewust heb meegemaakt, is dit album een heerlijk feest van herkenning. Die laatste twee tracks van de cd neem je dan maar gewoon voor lief. En als je kast al vol staat met platen en cd's van Billy, dan zijn de clips nog altijd een reden om dit album aan te schaffen.
Label: EMI Releasedatum: 24 juni 2008 Waardering:
