CD: Emma Bunton - Free Me

Jerre (Jerruh)
Allereerst belooft de CD-hoes en de nodige foto's in het boekje een sensuele CD met een beetje eighties sfeer. Emma ziet er nog steeds opperbest uit en haar natuurlijk grote voorgevel geeft het geheel een retro geil tintje. Maar ja, CD's zijn er niet alleen om naar te staren maar vooral om naar te luisteren. Het eerste nummer Free Me zet eigenlijk meteen al de toon die niet meer zal verdwijnen: Emma is bezig met een revival van jaren tachtig muziek, waarmee ze lijkt te verwijzen naar Dhr. Buzzards Chercher La Femme en de hedendaagse muziek van Thieverie Corporation. Het heeft iets aanstekelijks en Emma klinkt heel zacht en rustig. Haar stem kan de sfeer dragen. Op zichzelf is dit een goede track, maar de hele CD bestaat eigenlijk uit dit soort nummers. Elk nummer keert terug naar de tijd van de kogelvormige stoelen, het bloemetjesbehang en retro meubels. Hierdoor is het album een beetje eentonig.



Ondanks de eentonige sfeer, zijn de nummers op zich goed afgewerkt en zingt Emma helemaal niet slecht. Het nummer Maybe is lekker funky en laat je toch wel swingen. Alleen het ruige randje wordt gemist in dit nummer. Hierdoor is het net aan de softe kant, wat ik jammer vind. Emma heeft geen krachtige stem en dat is in sommige gevallen een misser. Opvallend is aan de nummers dat ze in die retro stijl enorm goed zijn afgewerkt. De liedjes klinken beheerst en nergens schiet de sfeer in de overdreven, pompeuze richting. Dat is op zich knap, omdat de eighties sfeer zelf al een overdreven kenmerk heeft.

Ok, na een paar nummers wordt het geheel toch een beetje eentonig. Ik zit inmiddels bij track zes, een beetje Zuid-Amerikaans nummer. Wederom ontbreekt het vlammende gedeelte en blijft het allemaal wel erg soft. Desondanks is track zes, Crickets Sing For Anamaria een aanstekelijk nummer met veel funky pretenties. Wederom misstaat de stem van Emma hier absoluut niet. Ik hoopte alleen dat de rest wel wat afwisselender zou zijn, maar hier heb ik me op verkeken. Who The Hell Are You is daarin toch weer een afwisseling. Het nummer klinkt zoals de Latere Motownnummers klinken: swingend, beetje maf maar toch wel funky.



De rest van de nummers blijft toch weer bij die pseudo retrosfeer hangen. Die sfeer zorgt ervoor dat Emma haar stem kwetsbaar en zachtjes klinkt, terwijl ik Emma wel eens wil horen uithalen. Ook begint het Austin Powers gevoel bij mij te ontwaken: het wordt net iets te veel van het goede. De tracks staan allemaal op zichzelf, maar bij elkaar is het een monotoom saai gebeuren. Something So beautiful is een rustige, mooie afsluiter van het album. Het vat ook meteen het hele album samen in de eerder gezegde trefwoorden.

Het album heet zoals eerder gezegd Free Me. Moeten we als luisteraars ons bevrijden van haar muziek of mogen we Emma een kans geven in de muziekwereld? Lees verder op de volgende pagina.