CD Review: The Offspring - Splinter
The Offspring heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn muzikale bewustwording. Waar ik tot aan het album Smash vooral into Vengaboys en Party Animals was (
), ging bij mij het roer definitief om na het zien van de vadsige videoclip van Self Esteem. Vanaf die dag is het rockmuziek dat bij mij de klok slaat.Zoals dat gaat, breid je vervolgens je muziekcollectie uit en je komt op die manier in aanraking met andere bands. Toch blijf ik altijd nieuwsgierig naar 'de nieuwe' Offspring, alleen heeft de band mij tot op heden niet meer echt weten te boeien. Zelf schijnen de vier bandleden ook te beseffen dat het vroeger allemaal beter was, want hun energieke concerten drijven nog altijd op de kracht van nummers als Come Out And Play, Bad Habit, Gotta Get Away en natuurlijk het eerdergenoemde Self Esteem: stuk voor stuk nummers van het album Smash.
 Zo agressief als Mike Tyson, zo pakkend als the Vengaboys. |
Terug naar de 'roots'?
De grote vraag voor aanvang van het luisteren van Splinter was dan ook welke richting Offspring op is gegaan. Terug naar hun 'roots' (met snelle, energieke punk) of blijven ze hangen in het commercieel aantrekkelijkere spel van Americana en Conspiracy Of One?
Zoals gewoonlijk start het album met een vreemde intro, die samen met elf andere nummers een plaat van ruim 32 minuten oplevert. Aan de korte kant, maar dat is normaal voor een punkband (hoewel Smash ruim drie kwartier muziek opleverde).
Het opvallendste nummer op deze CD is wat mij betreft The Worst Hangover Ever, een ska-achtig nummer, compleet met trompetten. Een aardige poging, maar helaas is de zang van Dexter Holland niet van die kwaliteit dat hij een dergelijk nummer aankan. Zijn stem wordt stukken beter gebruikt in bijvoorbeeld het nummer Da Hui, dat ouderwets raggen en schreeuwen geblazen is. Zo agressief als Mike Tyson, zo pakkend als the Vengaboys.
Het 'Smash-tijdperk'
Zoals ik al eerder vermeldde, ben ik minder te spreken over de eerste single van dit album Hit That (ondanks een aardig clipje): een nummer in de style van Why Don't You Get A Job en Pretty Fly (For A White Guy). Wat mij betreft had beter (Can't Get My) Head Around You of Lightning Rod als eerste single gekozen kunnen worden; dit zijn namelijk onomstotelijk de beste nummers van de CD en zorgen ervoor dat de luisteraar zich even in het 'Smash-tijdperk' waant.
Splinter wordt verder opgevuld met nummers als The Noose, Long Way Home, Rage Against Myself en Never Gonna Find Me. Allemaal lekkere vrolijke punkpopdeuntjes die wel even blijven hangen, maar niet echt top zijn.
