Beledigd
Ze was best wel beledigd dat ik dat zei. Dat kan kloppen want ik had haar een koe genoemd, en zonder disrespect voor de beestjes; dat is doorgaans een belediging. Technisch gezien had ik haar niet zozeer een koe genoemd, maar haar positionering en reactie vergeleken met die van een koe. Ik vond het terecht: toen de treindeuren openden stond ze me midden in de deuropening, nog net niet herkauwend, aan te kijken met de holle, nietszeggende blik die me vooral aan onze zwart-wit gevlekte vrienden deed denken. En ze ging niet opzij.
Dus ik had haar met een koe vergeleken, en toen ook dat niet hielp me langs haar gewurmd. Maar na enkele meters werd ik bij de arm gegrepen. Het was de kwade koeienmevrouw. Zo sprak ik niet tegen haar! Wat dacht ik wel niet? Ik dacht eigenlijk vooral dat ze haar trein ging missen, en daar had ik gelijk in. Het leek haar echter niet te deren, een donderpreek was van groter belang. Zij was namelijk niet zo iemand die zich dat soort dingen liet zeggen! Ik opperde dat ik toch wel zo iemand was die het net tegen haar had gezegd.
Ik zie het vaker. Zoiets zeg je mij niet! You don’t get to judge me! Mensen hebben dat niet van mij te vinden! Maar … dat doe ik wel. Natuurlijk heb jij het recht om ongelooflijk schijt te hebben aan wat ik van je vind, maar om te suggereren dat ik geen mening over jouw gedrag mag vormen is onzin.
Het past goed in een trend die ik steeds meer zie opkomen: gekwetst zijn en vinden dat anderen daar iets mee moeten. Mensen zijn offended door komedie, gekwetst door meningen en getriggerd door een gebrek aan trigger warnings. En dat blijft niet bij de betreffende mensen zelf, daar moet de maatschappij wat mee. Het is onze verantwoordelijkheid dat andere mensen niet beledigd zijn. Want dat zou vreselijk zijn. Het voelt altijd een beetje overtrokken om vrijheid van meningsuiting er met de haren bij te sleuren, of om te beginnen met ‘als we bij alles voorzichtig moeten zijn is het een slippery slope naar een censuurmaatschappij’. Maar eh … nou dat is het wel. En kijk, ik ben de kwaadste niet. Ik ben doorgaans best een joviale kerel, en als je vriendelijk aangeeft dat je ergens moeite mee hebt zal ik me vrijwel altijd aanpassen. Maar als je het gaat eisen, als je jouw probleem bij mij neerlegt en boos bent dat ik het niet oplos, dan krijg ik jeuk. En word ik een stuk minder joviaal.
Om even terug te komen bij mevrouw Koe, het is natuurlijk best terecht om boos te zijn als iemand je doelbewust beledigt, zoals ik deed. Want een bewuste belediging heeft doorgaans als doel de ander te confronteren. Maar buiten dat is beledigd zijn een persoonlijk iets. Jij wordt ergens door geraakt, iets wat vervelende herinneringen of gedachten oproept. Beledigd of gekwetst zijn is je goed recht. Het betekent alleen niet dat iemand anders daar iets mee moet doen. Net zoals jullie je niks van dit verhaal hoeven aan te trekken.
Deze column werd geschreven door Maarten van schrijverscollectief Kaf.
