Ik doe de afwas wel schat ...
Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.
Vandaag over de emancipatie van mietjes.
Emancipatie: ik wil huisvrouw worden! – Neuskleuter
Volgens mij is emancipatie een onderwerp dat al heel wat langer speelt dan we vaak suggereren. Meestal beginnen de verhalen ergens tussen de jaren 1850 en 1900 en duiken namen als Harriet Taylor Mill en Aletta Jacobs op. Er was een eerste en een tweede feministische golf, waarin wetgeving werd veranderd. Vanaf de jaren negentig kwam een derde feministische golf, waarin vrouwen hun verworven rechten in daadwerkelijke gelijkheid gingen omzetten.
Toch is het onzin om te stellen dat het pas ergens in 1900 is begonnen. Sinds de eerste geschiedschrijving zie je een rode draad aan regels en wetten die bewust werden ingevoerd om vrouwenrechten in te perken. Als het nu zo zou zijn dat vrouwen een paar duizend jaar terug gewoon standaard gehoorzaam en zwijgzaam waren, zou geen enkele kerel ooit de moeite hebben genomen om daar zo'n moeite voor te doen. Zo werkt dat met wetgeving: als je ergens geen last van hebt, ga je er ook geen maatregelen tegen nemen. Blijkbaar hebben mannen dus vanaf het begin der tijden een duidelijke angst gehad voor het moment dat vrouwen echt iets te vertellen zouden krijgen!
Je kunt de recente emancipatie dan wel als losstaande reactie op duizenden jaren van onderdrukking zien, maar je kunt ook stellen dat onderdrukking van vrouwen altijd al een reactie op sluimerende emancipatie is geweest. Die kerels scheten altijd al in hun broek! Doodsbang voor vrouwen die hun bek open trokken!
Dat vind je in de huidige discussies en reacties nog net zo hard terug. Als mannen zich al niet bedreigd voelen in hun baantje, dan voelen ze zichzelf wel bedreigd in hun 'immense bijdrage' als papa. Als mama het de overige zes dagen prima doet, voelt papa zich in zijn bescheiden bijdrage op papadag zwaar ondergewaardeerd. Als zijn eigen professionele taken op die ene papadag door een vrouw worden waargenomen, schiet hij nog eens dubbel in de stress!
"Die muts zou het eens beter doen!"
Je kunt dus stellen dat de onderdrukking van vrouwen in de kern is ontstaan vanuit onzekerheid en angst bij mannen. Angst dat een vrouw een en ander best wel eens beter zou kunnen doen. Dat ze het vaak ook gewoon beter weet. De angst als mietje te worden bestempeld als je dit publiekelijk toegeeft.
Maar wat is nu echt bedreigend? Een vrouw die gewoon gelukkig is in haar keuzes? Een vrouw die bewust voor carrière of moederschap kiest? Een vrouw die regelmatig wat verantwoordelijkheden uit handen neemt en je leven een beetje makkelijker maakt? Of die vrouw die in haar keuzes wordt beperkt en – zoals al duizenden jaren het geval is - vervolgens toch nooit haar kop houdt?
Mannen proberen het al duizenden jaren. Ik geef met alle liefde de strijd op. Vrouwen houden hun kop toch nooit dicht. Ik laat me dan ook maar wat graag veroveren en sta juist met plezier taken af.
"Ik doe de afwas wel schat. Neuken?"
