Nacht
Het is nog vroeg. Ik loop naar mijn werk door een langzaam ontwakend Amsterdam. Met maar één voornemen: vanavond ga ik écht eens op tijd naar bed…
Wat een prachtig weer. De eerste zwoele avond van dit seizoen. Ik zit op het balkon met een wijntje en een sigaretje en geniet. Toen ik uit mijn werk kwam, was ik kapot. Mijn lief en ik hebben samen koffie gedronken, daarna hebben we lekker op het balkon gegeten. Hij had, zoals gewoonlijk, weer eensheerlijk voor mij gekookt. Zo moe als ik me aan het begin van de avond nog voelde, zo uitgerust voel ik me nu. Hoe later op de avond, hoe meer energie ik krijg. Ik zou beter een baan kunnen zoeken in een kroeg, of zo. Dat vroege opstaan is niets voor mij.
Mijn lief gaat vast naar bed. Maar ik kan nog geen afscheid nemen van de avond, van de nácht, inmiddels. ‘Ik kom zo,’ zeg ik, en kus mijn man goedenacht. ‘Neem je tijd!’, zegt hij.
Heerlijk zo, op het balkon. Bij de overburen gaan de gordijnen dicht. Een lege tram op weg naar de remise raast voorbij. Hoe laat is het? Jeetje, al bijna half 1. Morgen gaat om half 7 de wekker. Over 6 uurtjes dus al! Gelukkig heb ik overmorgen late dienst, dan hoef ik er pas om half 9 uit. Ik zucht. Ik zal me toch moeten losrukken van deze prachtige nacht.
Een kwartiertje later stap ik in bed. Mijn schat ligt nog te lezen, maar knipt zijn lampje uit zodra ik in bed stap. Wat kusjes, wat lieve woordjes en dan draai ik me op mijn linkerzij. Hij legt zijn arm om me heen. Twee minuten later hoor ik zijn regelmatige ademhaling. Hoe is het mogelijk? Hij slaapt al! Had hij de wekker nou eigenlijk wel gezet, schrik ik dan… Toch maar even vragen. ‘Ja, op half 7,’ mompelt mijn lief. Het zal wel. Eigenlijk vergeet hij nooit om de wekker te zetten.
Wacht, ik lig niet lekker, mijn kussen moet even wat lager… Ja, zo is het beter. Morgen een drukke dag. Een gesprek met mijn stagiaire en haar stagebegeleider van school, een kindje dat komt wennen… O ja, ook een intakegesprek met die ouders van dat nieuwe kindje. Van mijn pauze zal ook wel weer weinig terecht komen. Nou ja, nog even doorbijten. Bijna vakantie! Tjonge, wat heb ik daar toch een zin in. Nog één weekje werken. Wel jammer, dat ik mijn streefgewicht niet bereikt heb voor we op vakantie gaan. Terwijl ik toch best goed bezig ben met dat lijnen. Wat heb ik nou vandaag helemaal gegeten? Een sinaasappel als ontbijt, twee boterhammen tussen de middag, een cracker om half 4 en vanavond een klein beetje pasta. Nou ja, vanavond wel weer een wijntje gedronken. Daar valt misschien nog winst op te behalen. Maar het is zo gezellig! Helemaal, als je zo fijn buiten kan zitten. Wat doen die roosjes het toch goed. En wat was Rikus blij, toen ik als verrassing die roosjes had gekocht en ze net in de balkonbakken stond te doen toen hij binnenkwam. De schat.
De schat snurkt trouwens wel. En zijn arm ligt als dieplood om mijn middel. Voorzichtig verschuif ik zijn arm iets. Meteen stopt het snurken. Kijk! Dat is twee vliegen in één klap.
Ah nee. Volgens mij moet ik plassen. Dat kan toch niet? Ik ben voor ik naar bed ging nog naar de wc geweest! Het zit gewoon tussen mijn oren. En om nu uit mijn warme holletje te kruipen en naar de wc te gaan… Geen zin in. Wat zal ik trouwens aantrekken morgen? De kleren van vandaag moesten in de was. Meestal leg ik de kleren voor de volgende dag vast klaar, maar ik heb daar nu niet aan gedacht. Wordt het morgen eigenlijk weer zo warm? Wel fijn, dat ik alle zomerkleren nu heb gestreken, ik heb het zó voor het uitkiezen in mijn kast. Van de week ga ik weer eens achter mijn naaimachine. Na al die jurkjes voor mijn nichtjes, ben ik nu zelf eens aan de beurt. Echt leuke stof. Ik heb het al helemaal in mijn hoofd, hoe ik het ga doen.
O, wat stom. Ik had mijn moeder nog willen bellen, helemaal vergeten. Die heeft het ook niet makkelijk, de laatste tijd. Steeds maar die hoge bloeddruk, de medicijnen die maar niet aanslaan. In een jaar tijd twee broers van haar overleden, haar oudste zus nu zo ernstig ziek… Ik vergeet wel eens, dat ik dan wel een druk leven heb, maar zij snakt naar wat aanspraak. Morgen zal ik haar bellen.
Nee. Ik kan het niet langer negeren; ik móet echt plassen.
Zo. Dat lucht op. Maar ik was niet blij toen ik op mijn horloge keek. Half 2 inmiddels al. Over 5 uur gaat de wekker… Zal ik anders nog even een sigaretje gaan roken op het balkon? Het is nou toch al laat. Of toch maar niet? Misschien val ik zo wel in slaap. Morgenavond moet ik toch echt aan mijn columns voor de FOK-meeting gaan schrijven. Ik heb nog niet eens een idee waar ik het over wil hebben. Dat komt ook, omdat ik er een tijdje tussenuit ben geweest. Ik kon het even allemaal niet meer opbrengen. Kan ik het nog wel? Eigenlijk mis ik het schrijven tot nu toe helemaal niet en ik zie ik de woensdagavond als een vrije avond. Daar wen je best snel aan!
Maar de meeting, daar heb ik wel zin in! Leuk, om al die medeschrijvers weer eens te zien. En het is voor ons een thuiswedstrijd, ook wel lekker. Gezellig bij Ratatouille! Daar kom ik sowieso veel te weinig. Wat zie ik Eric en Ernie nou nog? Zulke geweldige mensen. Ernie was nota bene onze getuige op ons huwelijk en Eric was de ceremoniemeester. De beste die je kunt hebben! Nou ja, het is niet uit onwil, dat ik nog maar zo weinig bij Ratatouille kom. Ik heb gewoonweg geen puf meer als ik uit mijn werk kom. Ik begin een oud wijf te worden. Hoe laat zou het inmiddels zijn? Shit…
Het is nog vroeg. Ik loop naar mijn werk door een langzaam ontwakend Amsterdam. Met maar één voornemen: vanavond ga ik écht eens op tijd naar bed…
Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.
Eindredactie FOK!columns
