Wat ben je toch een schatje

Vanavond ga ik winkelen met mijn lief. Ik heb een nieuwe winterjas nodig en hij vindt het gezellig om mee te gaan. Nee, hij is niet zo’n man die door zijn vrouw meegesleept wordt naar de stad, vervolgens in elke winkel neerploft op een stoel bij het pashokje, wanhopig op zijn horloge kijkend of hij met goed fatsoen weer naar huis mag. Mijn man wil zélf mee. En ik vind dat ook heel gezellig. Hij weet precies wat mijn smaak is en wat mij staat. Als we geslaagd zijn voor een jas, gaan we vast nog ergens gezellig een kopje koffie drinken, ik kan me nu al verheugen op vanavond.

Mijn levenspartner is, wat je noemt, een vrouwenman. Maar niet in de slechte zin van het woord. Hij flirt niet, hij staart niet naar konten en tieten, hij is net zo vriendelijk voor iemand van tachtig als voor iemand van twintig. Dik, dun, mooi, lelijk, daar let hij helemaal niet op. Het gaat er bij hem om, dat iemand een goed karakter heeft. Slim is en humor heeft. Als iemand een hart van goud heeft, dan vindt hij zo’n persoon de moeite waard. Hij gaat met vrouwen net  zo makkelijk om als met mannen. Hij voelt zich bij vrouwen op z’n gemak. En vrouwen hebben dat ook met hem. Hij is geen macho, met hem kan je de stad in om te winkelen, hij vindt het leuk om over koken te praten, maar kom niet aan met voetbal of autotechniek, daar heeft hij niets mee. Bovendien is hij een goed luisteraar met veel inlevingsvermogen, dus is het niet moeilijk om als vrouw je hart bij hem uit te storten. Dat doe ik dan ook regelmatig, maar ik niet alleen. Soms gaat hij met een vriendin een kopje koffiedrinken, of een ijsje eten. Of mee winkelen.  Dat bedoel ik dus met vrouwenman.

In het begin van onze relatie vond ik dat wel eens moeilijk. Hij was veel vrijer dan ik. Omhelsde mensen, noemde vrouwen ‘schat’ en was tegen iedereen even warm en hartelijk. We hebben daar veel over gepraat. Door mijn verleden was ik een onzekere vrouw geworden en kon ik me niet voorstellen dat een man als hij met mij zijn leven wilde delen. Langzamerhand is dat gevoel weggeëbd. Zelf is hij nooit jaloers of onzeker over onze relatie. Ook niet geweest. We hebben allebei water bij de wijn gedaan. Hij is net iets minder vrijpostig en ik heb het leren accepteren en waarderen, de manier waarop hij met mensen omgaat. Dat is juist zijn kracht, zijn charme. Onze meest nabije vrienden gunnen ons het geluk. Zijn vrienden kenden hem al lang voordat ik in zijn leven kwam, en vertellen me vaak dat hij zo is opgebloeid sinds hij mij kent. Mijn vrienden vertellen me, dat ze zo kunnen genieten van mijn stralende ogen en warme glimlach, elke keer als ik het over mijn geliefde heb. En dat koester ik. Ze waren er allemaal bij toen we trouwden. Dat was een prachtige, warme en liefdevolle dag. Zo is ons leven samen nu al meer dan vijf jaar: prachtig, warm en liefdevol.

Toch zijn er helaas vrouwen die niet snappen dat hij weliswaar heel hartelijk en lief is, maar echt niet in is voor een flirt of een avontuurtje. Regelmatig lees ik onze inbox en dan kom ik weer zo’n bericht tegen waarvan mijn wenkbrauwen drie centimeter omhoogschieten. Een vrouw, een getrouwde vrouw ook nog eens een keer, die hij samen met mij slechts één keer ontmoet heeft, stuurt af en toe een berichtje dat ze dan ondertekent met ‘Je vriendinnetje' Vriendinnetje? Pardon? Qua werk heeft ze een technisch probleempje en mijn man schrijft, dat hij daar wel een trucje op weet. Zij schrijft vervolgens iets in de trant van: ‘Je vrouw zal wel blij zijn met al die trucjes die jij kent… Oeps! Sorry, ik ben een beetje melig, hihihi.’ Nee, niet geschreven door een meisje van zestien, maar door een veertiger. Ook al vertrouw ik mijn man voor honderd procent, ik word toch woedend om dit soort mailtjes. Als hij een werkprobleempje voor haar heeft opgelost, reageert ze met: “Oh, wat ben jij toch een schatje…”

Voor mij zijn dit toch altijd de wolkjes die voor de stralende zon van ons geluk schuiven. Wat probeert zo’n mens nou te doen? Is dat nou allemaal onschuldig? Mijn lief moet lachen als ik me zo opwind. Gewoon een onzeker typje dat wat aandacht probeert te krijgen, bagatelliseert hij. En ja, hij doet wel aardig terug, maar bedoelt daar absoluut niets mee. Hij vindt het ook geneuzel, maar heeft er verder geen last van. Ik wel. “Reageer dan ook niet altijd zo aardig,” zeg ik wel eens tegen hem. Maar zo steekt hij nou eenmaal in elkaar. Hij is aardig en zal een ander niet gauw kwetsen. Bovendien laat hij het direct van zich afglijden, ook als hij zo’n berichtje eigenlijk zelf ook te ver vindt gaan.

De laatste tijd erger ik me sowieso aan die tendens die de kop heeft opgestoken in Nederland: vrouwen hebben het niet meer over ‘mijn vriendinnen’ of ‘een vriendin van mij heeft laatst…’, nee, het heten tegenwoordig ‘vriendinnetjés’.  ‘Ja, ik zei laatst nog tegen een vriendinnetje van me… Bla, bla, bla.’ Fout. Als je vijf bent, heb je vriendinnetjes. “Mam, mag ik een vriendinnetje uitnodigen om te komen spelen?” “Ja hoor kind, nodig jij maar een vriendinnetje uit.” En wanneer ben je eigenlijk vrienden? Ik noem niet zo snel iemand vriend of vriendin. Dat bouw je op. Je komt iemand tegen, het klikt, je spreekt eens af met elkaar, je begint met het praten over koetjes en kalfjes en daarna volgen er steeds diepere gesprekken. Je nodigt elkaar uit voor een verjaardag en zo ontstaat een vriendschap. Ik heb daar niets mee, mensen die elkaar tegenkomen op de camping en meteen ‘vakantievrienden’ zijn. Al ben ik lid van Facebook, de term ‘facebookvrienden’ vind ik eigenlijk te veel eer voor sommige van mijn contacten.

Of ik nou met een man of met een vrouw zit te praten, ik ben altijd een en dezelfde persoon. Flirten, ik zou niet eens weten hoe het moet. Maniertjes? Ik ben niet van de aanstellerij. Er wordt wel eens gezegd, dat vrouwen onzeker worden van vrouwen die mooier zijn dan zijzelf. Voor mij geldt dat alleen maar, als zo’n vrouw koketteert met haar schoonheid, die in de strijd gooit om mannen in te palmen ongeacht of die een partner hebben, of niet, ongeacht of ze zélf een partner hebben. Ik heb vriendinnen die veel mooier zijn dan ik. Maar ze hebben ook een mooi karakter en lopen niet te koop met hun uiterlijk schoon. Ze zijn eerlijk en oprecht. Of ze nou alleen met mij op een terras zitten of met mannen erbij, ze gedragen zich gewoon naturel. Daar houd ik van.

Waar ik ook van houd? Samenzijn met mijn man. Hij is mijn alles. Mijn minnaar, mijn soulmate, mijn shopmaatje. Vandaag moet ik werken tot half vijf. Dan komt hij me ophalen. En na het winkelen gaan we naar huis. Hij gaat zijn column schrijven, ik kijk wat televisie. Af en toe kijk ik naar hem met een blik vol genegenheid. Ach, laat al die wijven het toch lekker bekijken! Straks kruip ik in bed tegen hem aan en dan zullen we eens zien wat er allemaal in zijn trukendoos zit… Oeps! Sorry, ik ben een beetje melig, hihihi…