3FM Serious Request

Sinds ik twee jaar geleden de marathon van Rotterdam voor de eerste en de laatste keer van mijn leven heb gelopen, ben ik aardig aangekomen. Dat ging ongemerkt. Die marathon was in april en die zomer hebben we nog een week door de Bourgogne gefietst in dertig graden en met redelijk wat klimmetjes. Maar het bier na afloop van de ritten, het lekkere eten en de wijn ’s avonds wonnen het bij mij uiteindelijk toch van de inspanning overdag. Maar dat was nog maar nauwelijks merkbaar, dus niet verontrustend. Er volgden echter twee wintersportvakanties die winter. Eentje met kerst en eentje in februari met onze vaste wintersportgroep. Dat zijn wel actieve vakanties, maar de overheerlijke kerstdiners, de Tiroler Gröstl of Leberkäse und Pommes Frites als lunch en de vele biertjes in de après-ski voegen toch uiteindelijk vele calorieën meer toe dan er met skiën af gaan.
Nu beweeg ik iedere week redelijk veel, maar ergens is het de laatste twee jaar toch misgegaan. Dat zal niet in de laatste plaats zijn gekomen door de vele weekends waarin we zijn uitgenodigd om mee uit eten te gaan of bij vrienden te eten of door zomaar een huisje te boeken en daar in de omgeving te gaan fietsen en de restaurants te bezoeken. Bovendien hebben we nog zo’n dikmakende actieve zomervakantie gehad en nog twee wintersportvakanties.
Kortom: ik was de laatste twee jaar zo’n acht kilo zwaarder geworden. Daar kwam ik achter toen we een nieuwe weegschaal hadden gekocht en laminaat in de slaapkamer hadden laten leggen. Voor die tijd hadden we een weegschaal die op ieder plekje in de slaapkamer een ander gewicht toonde en dan ging ik net zolang ergens staan tot ik het plekje had gevonden waar ik het minst woog. Dat lag natuurlijk ook aan het feit dat de vloerbedekking niet waterpas was. Die weegschaal was bovendien minder nauwkeurig.
Ik schrok me dus rot toen ik onlangs voor de eerste keer de nieuwe weegschaal op het laminaat probeerde. Eigenlijk had ik het al kunnen weten, want ik was de laatste maanden aardig traag geworden met hardlopen. De laatste City Pier City was ik zelfs een kwartier langzamer dan mijn snelste tijd van twee jaar geleden. Dat was toen tijdens de training voor de marathon. Ik was al bang dat het door de leeftijd kwam, want ik was natuurlijk alweer twee jaar ouder en vijfenzestig of zevenenzestig kon best aardig wat schelen. Maar eigenlijk wist ik wel dat het daar niet aan lag.
Dat werd dus afvallen. Minder extra’s eten en drinken en meer hardlopen en fietsen.
Daar ben ik nu zo’n drie weken mee bezig en er is al drie kilo af.

Omeira keek naar buiten terwijl ze de angst in haar borst voelde bonken. Geweerschoten, geluid van helikopters. Het was weer eens zover. Haar angst had niet eens echt te maken met haar eigen situatie, maar haar twee dochters van acht en tien waren bij een vriendin en de oorlogsgeluiden kwamen uit de richting van dat huis.
Vorig jaar had Omeira haar man verloren. Hij was omgekomen tijdens een gevecht tussen de politie en de FARC. Hij was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en tussen de vechtende partijen beland. Ook haar zoon van twaalf was bij dat gevecht omgekomen. Hij was met haar man naar de markt geweest. Een groot verlies voor Omeira. Ze was er eigenlijk nog altijd niet overheen, maar ze had geen tijd om lang te rouwen, want er moest brood op de plank komen. De meisjes moesten eten en nu haar man niet meer de kost verdiende, moest zij naast de opvoeding ook zorgen dat er geld werd verdiend. En dat viel niet mee. Omeira had geen opleiding, er was maar weinig werk en uitkeringen zijn er niet in Colombia. Eigenlijk was Omeira op familie aangewezen.
Het geweervuur werd heftiger. De helikopters kwamen dichterbij. Omeira had geen kans om de kinderen te bereiken. Het werd tijd om zelf dekking te zoeken, want haar huis was al eens eerder beschoten omdat het tussen de vechtende partijen in stond. Snel ging ze naar de vluchtruimte achter in de kamer. Die had ze een tijdje geleden gemaakt van wat golfplaten die misschien de kogels tegen konden houden. Nu was het afwachten tot het gevecht voorbij was en bidden dat met de kinderen alles goed zou zijn.

Gelukkig. De kinderen zijn er heelhuids vanaf gekomen. Omeira is opgelucht. Ze zijn weer thuis. Maar hebben ze ook een leven? Er is nauwelijks geld om eten of behoorlijke kleding te kopen. De familie springt zoveel mogelijk bij, maar ook in de familie vallen steeds meer gaten door de strijd tussen FARC, politie en leger. Eigenlijk hebben de kinderen gezond voedsel het hardst nodig op hun leeftijd, maar dat is er niet. Gezond voedsel is veel te duur voor Omeira. Het is al moeilijk genoeg om voldoende rijst te kopen. Kinderen hebben recht op voedsel. Dat staat te lezen in de Rechten van de Mens. Maar Omeira moet alles in het werk stellen om samen met de familie de kinderen dat recht te geven.

Zondag wordt het startschot gegeven voor de achtste editie van 3FM Serious Request. Dj’s gaan weer het Glazen Huis in om plaatjes voor geld te draaien op hun nuchtere maag. Met het geld dat door Serious Request wordt opgehaald kan het Rode Kruis mensen als Omeira helpen. En er zijn moeders die er nog erger aan toe zijn dan Omeira. Geen schoon drinkwater, verkracht door soldaten, het huis verwoest en de oogsten mislukt. Allemaal omdat de machthebbers en hun tegenstrevers zo nodig oorlog moeten voeren.
Ik ben in de oorlog geboren en de moeders en vaders van mensen van mijn generatie hebben in de oorlog vaak met gevaar voor eigen leven eten moeten halen bij boeren. Mensen hebben toen zelfs tulpenbollen gegeten. Ook toen waren er vele vaderloze gezinnen door de oorlog.
Wij kunnen die moeders dus niet in de steek laten.
 
Ik doe daarom zondag mee aan de Glazen Huis Loop in Leiden. Het is maar 5,4 kilometer, maar voor een goed doel. De inschrijving is tien euro en ik heb er nog vijf extra bijgedaan. Niet eens zo’n groot bedrag, maar voor vijftien euro hebben een moeder en haar gezin een week te eten. Het voedselpakket bestaat onder andere uit graan, olie en maïs.
De actie loopt via het Rode Kruis. Natuurlijk zullen er weer mensen zijn die zeggen dat de Nederlandse directeur van het Rode Kruis een topsalaris heeft van zo´n twee ton als je de toeslagen meerekent. Het zal me worst zijn; om maar in etenstermen te blijven. Vorig jaar zijn er 13.250 aids-weeskinderen geholpen met het geld van Serious Request. De verwachting is dat het er 25.000 zijn in 2013, want het geld wordt in 2,5 jaar uitgegeven. Als er dit jaar net zo veel moeders worden geholpen dan hoor je mij niet zeuren over twee ton. 

Ik loop dus zondag voor het goede doel, maar ook om af te vallen en het inschrijfgeld gaat naar moeders in oorlogsgebieden zodat die normaal eten kunnen kopen. Is dat niet bizar?

Je kunt nog inschrijven tot en met vanavond middernacht. http://www.deglazenhuisloop.nl

Wandelen mag ook.