Je bent Wajong en je wilt wat

Ik ben nu ongeveer een jaartje bandcoach in Musicon.
Musicon is een zaaltje in Den Haag waar ook oefenruimtes zijn voor bands. Ik heb er zelf ook vaak geoefend met mijn diverse bands. Je moet er veel voor betalen, maar dan heb je tenminste een ruimte waar je ongestoord kunt oefenen. En je kunt ook een bandcoach inhuren.
Bij mij moet je wel de potentie hebben om een goede band te worden, want anders begin ik er niet aan. Als een band me als coach wil inhuren terwijl ik denk dat ze er beter meteen mee kunnen ophouden, dan doe ik het niet.

Sinds enige tijd coach ik een bandje met een zangeres van twintig: Maria.
Maria zingt erg goed en ze heeft een heel aardig bandje. Ze spelen lekkere rock in de stijl van Avril Lavigne.
Toen ik Maria voor het eerst zag, dacht ik: als die ook nog kan zingen is het meegenomen. Ze is namelijk zeer sexy en dat vind ik niet alleen. Ze heeft het gewoon van nature, ze hoeft er niets voor te doen. Sterker nog: ze wil het eigenlijk niet zo, maar zelfs als ze een boerka aan zou trekken, zouden de jongens nog voor haar vallen. En de laatste tijd vallen de meisjes ook voor haar. Ik hoefde haar tijdens de coaching dus niet echt te leren hoe ze op het podium moet zorgen dat ze de aandacht van het publiek trekt en vasthoudt. Dat gaat bij haar vanzelf. Wel heb ik haar muziekstandaard en tekstboek al meteen de eerste oefenavond afgepakt. Die wilde ze ook tijdens de optredens gaan gebruiken, omdat ze zogenaamd geen teksten goed kon onthouden, maar dat kan natuurlijk niet. Zie je het voor je? Lady Gaga met een muziekstandaard en een muziekboek voor zich? Ik vertaal nu eerst de teksten voor haar zodat ze snapt wat ze zingt en sindsdien gaat het al een stuk beter.
Maar er is meer met Maria dan alleen haar sexy uitstraling en daarover ging afgelopen maandag na het oefenen het gesprek.

We gaan na het repeteren altijd nog even wat drinken in de bar van Musicon.
Ik stond net van mijn biertje te genieten toen Maria naast me op een barkruk plaatsnam met haar droge witte wijn.
“Jij hebt toch vroeger actief aan politiek gedaan?” vroeg ze me plotseling. We hadden het wel eens over mijn bandverleden gehad en daarbij was inderdaad ook wel mijn politieke verleden ter sprake gekomen. Maar ik deed al jaren niet meer aan politiek, dus de vraag verraste me wel een beetje.
“Ik ben actief geweest voor de PPR en later GroenLinks in de gemeente, ja. Hoezo?”
“Nou, ik wil ook de politiek in.” Ik verslikte me bijna in mijn biertje. Maria was een geweldig meisje. Knap, sexy, een goede zangeres en ze wist ook goed de weg op een keyboard en een gitaar, maar politiek? Daar wist ze eigenlijk nog minder van dan de gemiddelde kijker van GTST.
“Waarom wil je ineens de politiek in?” vroeg ik zonder gespeelde verbazing.
“Je weet toch dat ik ADHD heb en overdag in een sociale werkplaats werk? En nu moet ik daar van de regering straks weg en gewoon werk gaan doen en dat kan niet, hoor.” Ik wist dat ze vond dat ze ADHD had, maar had daarover al eens een discussie met haar gehad. Volgens mij had ze namelijk helemaal geen ADHD, maar MBZOM. Een Moeder-Bemoeit-Zich-Overal-Mee-ziekte. Ze woont sinds kort op zichzelf, maar ik ben ook nog wel bij haar thuis geweest toen ze nog bij haar ouders woonde en die moeder was de ultieme schoonmoeder uit de schoonmoedermoppen. Maria trok jongens aan zoals een paardenvla strontvliegen aantrekt, maar geen van die jongens bleef lang hangen en dat kwam door die moeder. Als Maria met een nieuwe vriend uitging, dan moest mam de volgende dag precies van minuut tot minuut weten wat er was gebeurd. En Maria vertelde dat dan, omdat ze altijd eerlijk tegenover haar moeder wilde zijn. Het moeten ware seksverhalen zijn geweest, want Maria was echt niet vies van een kleverige hand in een donkere bioscoop en het maakte haar ook niet uit als er vlekken op de voorbank van een auto kwamen. Het was toch niet haar auto.
Maar die moeder vertelde die vriendjes ook altijd van alles over Maria en dat waren dingen waar een vriendje niet echt op zit te wachten. Ik zou er als zoon hyper van worden en ik denk dat Maria dat uiteindelijk dan ook is geworden. Ze was met haar moeder bij de psychiater geweest en toen hadden haar moeder en de psychiater geconstateerd dat ze ADHD had en licht autistisch was.
En als je eenmaal dat stempeltje hebt dan ben de lul.

“Dus je wilt de politiek in omdat je straks niet meer dit werk kunt blijven doen?” vroeg ik.
“Ja, want ik ben niet de enige die straks de klos is. En je weet dat je nooit bij een gewone werkgever aan de bak komt, dus dan heb ik nog alleen maar mijn Wajong en dat is dan nog alleen voor de uren die ik niet kan werken, dus voor de uren die ik wel kan werken, maar geen werk heb, krijg ik niets meer van die kutklootzakken in Den Haag.” Ze werd tijdens het spreken steeds bozer.  
“Maar waarom zou je geen normaal werk krijgen voor de uren dat je wel kan werken?” probeerde ik maar.
“Ik heb al eens post rondgebracht voor TNT, maar dat was een stage. Toen de stage afgelopen was, kon ik weer vertrekken. Ik heb daarna overal gesolliciteerd, maar zelfs bij Albert Heijn werd gezegd dat ze liever geen jonggehandicapten aannamen, want daar hadden ze slechte ervaringen mee. En daar zeiden ze het nog, maar meestal werd je niet eens opgeroepen voor een gesprek.” Ik zag zowaar traantjes in de ogen van Maria komen en dat kon ik nu wel begrijpen. Het was eigenlijk hetzelfde als bij oudere werknemers die werkloos worden. Die moeten van ‘Den Haag’ ook allemaal aan het werk, maar mijn vrouw werd toen ze zesenvijftig was ontslagen voor haar werk vanwege reorganisaties en solliciteerde gedurende de jaren dat ze een WW-uitkering kreeg minstens twee keer per week, maar zonder resultaat. De werkelijkheid van politici is een heel andere dan de echte werkelijkheid.
“Nou Maria, als je niet alleen bandcoaching, maar ook politieke coaching wilt hebben, dan wil ik je wel helpen, hoor. Maar ik ben er wel lange tijd uit en het vervelende is dat jij niet kan liegen en dan kom je niet ver in de politiek.” Maria moest zelfs een beetje lachen om die woorden en dus namen we maar een drankje op de politieke carrière van Maria.

Gisteren vertelde ze me op MSN dat ze nu was gevraagd als fotomodel voor een modeblad. Dat leek me veel geschikter voor haar dan de politiek. Op een foto zie je niet dat iemand een stempeltje heeft. Dan kan het met haar toch nog goed komen omdat ze mooi en sexy is, maar hoe moet het met al die jonggehandicapte WSW-ers die dat niet zijn?