Ik vertrouw mijn eigen stem niet meer

Ze maken het me maar moeilijk. Ik dacht op 9 juni gewoon te kunnen kiezen voor een partij met een programma dat mij persoonlijk het meeste aan zou spreken. Wie me een beetje kent, weet dat ik overwegend links zou stemmen, maar mijn uiteindelijke keuze wordt toch wel degelijk bepaald door de subtiele verschillen. En die subtiele verschillen liggen uiteindelijk toch niet in de cupmaat van Femke. Als het op mijn stemrecht aankomt, kijk ik toch wel weer voorbij uiterlijkheden.
Maar dan ook wel enkel en alleen als het over mijn stemrecht gaat. Buiten verkiezingstijd, wens ik Halsema nog steeds in de Playboy.

Maar helaas. Door de laatste ontwikkelingen, kan ik mijn eigen stem niet eens meer vertrouwen. Ik vrees dat iedere weloverwogen keuze uit mijn handen is geslagen. Zoals het er nu naar uit ziet, zou zelfs een Balkenende mijn stem kunnen krijgen. Die gedachte alleen al zou me verre van een stemlokaal moeten houden, maar niet stemmen is ook weer geen optie in een tijd waarin stemmen juist totaal zonder redelijke overwegingen lijkt te moeten.

Even de feiten op een rij.

Het laatste kabinet begon in een periode van relatieve voorspoed. De economie draaide als een tiet en het kabinet startte met de 100-dagen marathon, waarin men de wensen van de burger in beeld wilde krijgen. De burger had weinig bijzondere wensen, want vrijwel iedereen had het prima naar de zin. Nieuwe auto's, huizen, hypotheken, aandelen, vakanties en plasma-tv's gingen als zoete broodjes over de toonbank, dus niemand had behoefte aan lastige politieke verschuivingen. En de mensen die nog steeds de lul waren in onze samenleving, waren dusdanig schaars, dat ze vrijwel onzichtbaar waren en dus weinig invloed hadden op welke beleidsverandering dan ook.

Daarna donderstraalde de economie in elkaar. Het kabinet dacht nog steeds niet aan bezuinigingen, maar pompte ongelooflijk veel geld in banken en in noodmaatregelen om de economie nog een beetje draaiende te houden. De werkloosheid bleef relatief laag, waardoor er nog steeds maar weinig burgers werkelijke schade leden aan die crisis. Alleen mensen die ineens hard achteruit vielen in inkomen, maar inmiddels vast zaten aan veel te hoge vaste lasten, kregen het echt voor de kiezen.

Discussies in de Tweede Kamer gingen echter nog steeds niet echt over ingrijpende maatregelen, maar bleven zich concentreren op zaken als discriminatie, andere morele kwesties, het al dan niet blijven in Uruzgan of persoonlijke vetes tussen politici. Dat hield het wel simpel. Het was nog steeds duidelijk. Rechts of links. Seculair of christelijk. Anti-islam of pro-islam. Ik wist nog steeds waar ik voor kon kiezen.

Toen werden een paar honderd wereldvreemde ambtenaren aan het werk gezet om echt beleid te bedenken. Zeer goed betaalde top-ambtenaren kregen de opdracht om hun stinkende best te doen om de meest vreselijke bezuinigingen te bedenken, die ook nog een beetje binnen de visie van de  betreffende minister pasten. Hierbij hoefden deze lui niet eens aan de sociale aspecten te denken. Al die ambtenaren leken wel een premie te krijgen op iedere euro die ze weg wisten te schrappen. Als de plannen er eenmaal zouden liggen, zou het kabinet verder wel bekijken welke plannen realistisch waren of welke plannen de meeste stemmen zouden kosten of opleveren.
Deze top-ambtenaren kwamen in de ambtenaren-hemel terecht, waar ze echt geen moment meer aan klantvriendelijkheid of sociale aspecten hoefden te denken.

Tenslotte viel het kabinet en kort daarop werden deze beruchte bezuinigingsplannen openbaar gemaakt. De meest monsterlijke en inhumane plannen waren een feit en er was geen minister meer over om er de verantwoordelijkheid voor te nemen. Niemand kon nog een top-ambtenaar op het matje roepen om hem erop te wijzen dat hij toch wel iets te hard zijn best had gedaan om burgers te pesten. Geen enkele ambtenaar kreeg te horen dat hij te ver was gegaan met het botvieren van de frustraties uit zijn jeugd, op die stoute jongens die hem vroeger hadden gepest.

Maar tegelijkertijd hebben de politieke partijen nu ook nog maar twee maanden de tijd om met een tegengeluid te komen. Er is niemand die al die gestoorde rapporten gewoon door de versnipperaar kan of wil pleuren. Door een puur gebrek aan tijd worden die idiote plannen niet echt onder vuur genomen, maar worden ze bijna als een feit aanvaard en worden er alleen nog maar keuzes gemaakt voor wat nog een beetje bij de eigen politieke kleur past, of de meeste stemmen oplevert. In feite zal dit resulteren in bijna dezelfde keuzes voor vrijwel alle politieke stromingen, terwijl geen enkele keuze met daadwerkelijke logica zal worden onderbouwd. Er is geen tijd meer om plannen te verzachten, dus zullen alleen de meest populistische plannen naar voren worden geschoven. Voor alternatieven zal weinig ruimte zijn.

Maar wat moet ik dan moet kiezen? Ik weet het echt niet meer!
De top vijf van keuzes waar de burgers achter staan, is bekend. Die vijf plannen zullen alle partijen dus zeker meenemen. De minst populaire plannen liggen voor de hand, dus iedere partij zal daar zoveel mogelijk afstand van nemen. De linkerzijde zal dan nog graag een beetje extra geld bij de rijke stinkerds vandaan willen trekken. De rechterzijde heeft wat meer schijt aan de onderkant van de samenleving. Extreem links roept misschien nog wat over de socialistische heilstaat. Extreem rechts flikkert nog wat extra buitenlanders het land uit.
Maar verder zal er weinig meer te kiezen zijn. Steeds weer dezelfde onzin, in een een ander jasje, met een iets ander kleurtje.

Toch even een paar consequenties op een rij?
Halvering van het ambtenarenapparaat betekent zo'n 500.000 nieuwe werklozen. Bezuinigingen bij Defensie zijn een gevaar voor 74.000 medewerkers en een veelvoud aan medewerkers bij toeleveranciers. Belasting op vervoer doen de infrastructuur ineen storten. Hogere belastingen jagen iedere investeerder het land uit. Nog meer bezuinigen op onderwijs betekenen het nekschot voor Nederland-Kennisland. Diabetici, mensen met hart- en longziekten en lijders aan kanker met een minimum inkomen, gaan dood of verhongeren aan een eigen bijdrage van 750 Euro. Mensen die worden gedwongen om de zorg voor familie volledig op zich te nemen, genereren minder inkomen, waardoor er weer minder geld in omloop komt en belastinginkomsten terug gaan lopen. Bezuinigen op maatschappelijke hulpverlening, doen de maatschappelijke opvang de das om en zorgen ervoor dat dakloze verslaafden, maar ook gezinnen weer standaard tot ons straatbeeld gaan behoren.

Het maakt dus geen reet meer uit voor wie ik kies. Iedere partij kiest de maatregelen die net iets minder mensen persoonlijk treft. Links heeft net iets meer schijt aan ondernemers. Rechts heeft net iets meer schijt aan mensen die ondersteuning nodig hebben.

Of ik dus voor de SP, Groen Links, de VVD of de PVV stem: naar de kloten gaan we toch.