Tijls tips voor thuis (2)
Over Ikea heeft Youp van 't Hek 't al gehad. Mooi, hoef ik niet uit te leggen dat Ikea nooit een pieletje teveel in het zakje stopt, wat je eerst denkt als je een pieletje overhoudt. Had je vorige keer niet een koperkleurig pieletje te weinig? Zal er gerust ook wel eens een pieletje teveel in zo'n zakje worden afgevuld. Maar iedereen weet dus eigenlijk wel dat als je dat overtollige kleine zilverkleurige pieletje tevreden in een gereedschapskist vol kleine, meestal ook zilverkleurige andere schroefjes gooit, dat je dan mooi zuur bent; een uur later blijkt dat kleine pieletje juist heel, heel belangrijk te zijn en moet alles uit elkaar. Maar dan zit je dus eerst twee uur en negen minuten te zoeken in je gereedschapskist.Ik ken de taal, het land, en de mensen, dus ik ken ook de wetenschappelijke verklaring van het fenomeen waar Youp en eigenlijk iedereen zich zo druk over maakt: de Zweden zijn een benepen volk. Er heeft een Zweedse boekhouder heel opgewonden door de kantoren van Älmhult getrippeld, op weg naar zijn chef, die maar nauwelijks meer kronen verdient dan hij, en hij heeft opgewonden gepiept: "Chef, chef, weet u wat ik berekend heb? Als we in elke duizendste Billy één klein zilverkleurig pieletje niet in de doos doen, en één op de vierhonderd klanten komt niet terug naar het filiaal om het ontbrekende pieletje te halen, dan besparen we op jaarbasis 4 euro inkoop, dat is 413 kronen. Dat kan dan allemaal weer ten goede komen aan nog goedkopere prijzen, zodat wij het design nog dichter bij nog gewonere mensen brengen. Goed hè chef! Mag ik nou wat minder verdienen?"
Dat is namelijk hun missie, design dichtbij gewone mensen brengen. Raar verhaal natuurlijk. Ik zeg, laat die gewone mensen toch stikken met hun lelijke meubels! Laat ze maar zitten op plompe en verschoten driezitters, terwijl wij, de ongewone mensen lekker bakken met geld uitgeven aan poepduur design! Maar Ingvar Kamprad heeft dat allemaal door de war geschopt met zijn idee van democratisch design.
Maar goed, over Ikea hoef ik het dus helemaal niet te hebben, iedereen zit wel eens om vier uur 's nachts over een berg onderdelen en een onbegrijpelijk getekende uitleg. Daar zijn al genoeg woorden aan vuil gemaakt, zonde van de bandbreedte.
Nee, een veel belangrijker probleem nu.
Twee dagen na de uitgerekende datum begon ik eens aan de babykamer. Beetje krappe planning maar hé, nog geen baby te bekennen dus waar zeuren we over. Naast de Ikeameubelellende was ook een projectje om de oude lamp van de woonkamer in de babykamer aan het plafond te hangen; erg trendgevoelig zijn de meeste baby's immers toch niet.
Natuurlijk ga ik niet ingewikkeld doen met die warboel aan draden in zo'n gat in het plafond, welnee, er zit toch een stopcontact naast de Billy of niet soms. Van die kabelsalade boven het plafond snap ik niets, ik heb geen TH! Bovendien, veiligheid voor alles, straks lig ik als een hoopje as naast het al opgemaakte babybedje, en iedereen zal dan opmerken hoe dood en nieuw leven soms zo dicht naast elkaar kunnen liggen, met een beetje pech zelfs letterlijk, als er geen tijd is om mijn stoffelijk overschot weg te halen omdat er sprake was van een weeënstorm en de baby bijvoorbeeld binnen een uur geboren wordt; je leest het vaak genoeg bij tweede en derde kinderen.
Alleen moet dan dat snoer over de schoorsteenmantel een paar hoeken om, roetsj naar beneden en dan het hoekje weer om, even omhoog naar het stopcontact. Daarvoor bestaat het fenomeen draadgeleider. De draadgeleider is een plastic wit bruggetje met een gaatje erin waar een spijker doorheen steekt. Natuurlijk heb je daar weer zillion verschillende maten in, maar ga er nou maar vanuit dat je altijd de verkeerde in huis hebt, zodat je of het witte bruggetje moet forceren om überhaupt om die draad heen te komen (anders geleidt hij natuurlijk niks), wat niet lukt, of je hebt juist te grote draadgeleiders, waar de draad vrijelijk heen en weer door kan roetsjen, precies zoals het hem belieft. Wat dus eigenlijk niet de bedoeling is.
In het geval van de woonkamerlamp en de babykamer, het geval dus dat we nu behandelen, was het laatste aan de hand: te grote. Beetje dat gevoel van die hoer en die barkruk. Nou hebben de grote draadgeleiders wel een voordeel, het witte bruggetje is iets breder dan bij de kleine draadgeleiders, zodat je je niet elke vier seconden, maar slechts twee keer per minuut op de eigen vingers slaat. Maar dat is wel een heel klein voordeel, want als je draden netjes wilt geleiden, dan doe je dat onvermijdelijk niet in het vrije veld, maar langs randjes, over plintjes en in hoekjes. Nadeel daarvan is weer, dat je met een hameroppervlak van zeg 3 bij 3 centimeter op ongeveer 3 millimeter van de muur wilt meppen. Als het je al lukt om het spijkertje te raken, gebeurt dat onder zo'n onnatuurlijke hoek, dat het spijkertje weliswaar wat dieper materiaal ingaat, maar de volgende klap van de hamer helemáál gedoemd is te mislukken.
Nu zijn dit misschien allemaal nog best overkomelijke problemen, maar stel je nu eens voor dat je op een Altrex trapleer staat. Voor je überhaupt een klap met die hamer kunt uitdelen, moet je het draadgeleidertje eerst zeg maar mepklaar tegen de muur hebben: om het snoer heen, strak snoer, precies tegen het plafond aan, net boven je hoofd. Elke keer dat dit mislukt, moet je die vier treden van het trapleer af om dat kreng te pakken. Per draadgeleider is dat zo'n vijf keer de trap op en af. Maar dan, ja hoor, je hebt het spijkertje min of meer in de gipsplaat weten te duwen, draad zit goed, wit plastic bruiggetje is naar beneden geduwd... Je tast naar de hamer...
Op de grond.
De hamer ligt op de grond. Alsof de baby er al ligt, zo voorzichtig sluip je voor de zesde keer het trappetje af, angstig naar de draadgeleider kijkend, je bezweert hem te blijven zitten... Je tast naar de hamer, zet voorzichtig weer een voet op de trap; een tree, twee drie: draadgeleider valt.
Het gaat schemeren, je moet nog een column schrijven voor Fok! en je moet nog een paar klanten bellen dat de deadline dit keer ondanks alle eerdere beloftes toch weer niet gehaald gaat worden, je krijgt zin in bier en neuken en wie weet zijn de vliezen al aan het breken daarboven in de master bedroom. Maar je moet nog zeker vijf meter snoer, ruim rekenend zijn dat toch zeker twintig draadgeleiders.
Waarom, en ik vraag dat zo kalm mogelijk, waarom bestaat er ignhvmmpph geen zelfklevend snoer? Voor baby's worden de meest geniale en ingenieuze uitvindinkjes gedaan, babyfoons die alleen het hertzage van het gehuil van je eigen baby oppikken, allerlei in en uitklap textiele werkvormen met klitteband die ergens verschrikkelijk handig voor zijn (waarbij vergeleken een vijfzitsbank van Ikea trouwens een wonder van eenvoud is), ook voor pas bevallen moeders zijn er siliconen-zoogcompressen met vochtverklikker, voedingsbeha's met multifunctionele zijklapsluitingen en een ingebouwde iPod nano in het bandje, weet ik veel! Maar er is nog geen ziel op deze aarde geweest die het zelfklevend snoer heeft uitgevonden. Gewoon, stripje vetpapier eraf jassen, klap klap klap in de hoek jenzen, hoppakee, ajeto, snoer vast, licht aan, bier.
"En neuken dan?" vraagt mijn vriendin, die gestadig over mijn schouder meeleest. Jajaja, ook neuken. Maar eerst bier.
Dus daarom is mijn tip voor thuis deze keer: babykamers, begin er niet aan voordat het zelfklevend snoer bij de Blokker ligt. Beter: babykamers, begin er gewoon helemaal maar niet aan, neem baby lekker in bed en overdag op schoot en tussendoor in een maxicosi.
Weet ik veel, verzin iets.
