The moment of truth

Elise
Al twee maanden geleden wist ik wat er zou gebeuren: mijn HAVO uitslag én mijn rijexamen op één dag. En wel op 14 juni. Als je zo'n datum krijgt dan lijkt het nog zo ver in de tijd, ik druk het dan vaak snel weg, zodat ik me moeilijk zenuwachtig kan gaan maken. Deze tactiek voerde ik ook uit toen ik aan mijn HAVO examen begon. Natuurlijk was ik wel zenuwachtig, het is namelijk het moment waar je enkele jaren voor gewerkt hebt. Als je het nu verprutst, verpruts je niet alleen een examen maar ook een paar jaar HAVO. Op 14 juni zou ik te horen krijgen of ik geslaagd of gezakt was. Maar over de HAVO maakte ik me niet al te veel zorgen. Ik had de examens goed gemaakt en ergens wist ik gewoon dat ik wel moést slagen, hoewel een tikkeltje onzekerheid toch vaak blijft zitten.
Veel zenuwachtiger was ik voor de ochtend voordat ik mijn HAVO examen uitslag zou krijgen. Ik moest toen namelijk autorijexamen doen. Natuurlijk had ik al gedacht dat het fantastisch zou zijn als ik voor beiden zou slagen op één dag, maar ja dat gebeurt niet vaak en daarbij, dat zou wel iets té mooi zijn!
Toch bleef ik positief en toen ik de auto instapte om de examenrit te maken voelde ik even een eng gevoel in mijn maag: 'Elise, this is the moment of truth, verpest het nou niet.' Dat dacht ik, en het was nou niet bepaald de gedachte waar je kalm van wordt. Het moment van de waarheid en het dan niet mogen verknoeien en dat terwijl je al moeite doet om de zenuwen de baas te blijven en je vurig hoopt dat er niet plotseling uit een eng steegje een auto aan komt scheuren die jou hele examen naar de filistijnen zou kunnen helpen. Nee, ik was er niet gelukkig op. Na een half uur kwamen we bij het eindpunt en ik parkeerde de auto in een vak. Niet veel later hoorde ik de examinator zeggen: "Gefeliciteerd, je bent geslaagd." Alsof er een bom inviel, zo voelde het. Een ongelooflijke knal in mijn maag. Ik wist niet wat ik hoorde. Het eerste papiertje had ik al in handen, nu alleen die HAVO nog. En ja hoor, ook s'middags bleek dat ik het gehaald had. Die dag, de 14e juni 2000, kon voor mij niet meer stuk. Ik was blij, blijer dan ooit. Een voldaan gevoel in mijn hele lijf! De taart werd tevoorschijn getoverd, de hele kamer was niet veel later gevuld met boeketten bloemen, de buren kwamen langs om me te feliciteren, de telefoon rinkelde en kaartjes kwamen binnen.
Ik weet zeker dat ik niet de enige was die zo blij was, veel leerlingen zijn geslaagd en hebben binnenkort hun diploma. Ik wens ze allemaal veel sterkte en succes toe en ik wil ze vragen: vergeet deze dag nooit! Het is een dag die zo bijzonder is, een dag waarvoor je jaren gewerkt hebt en die beloond wordt met een tevreden gevoel over jezelf en over je prestaties.