Keroppi verft haar fiets

Jarenlang, negentien jaar om precies te zijn, is mijn vader zuinig geweest op zijn fiets. Beschut en warm stond het brik in de garage. En als er zout op de wegen was gegooid werd het na gedane arbeid ontdaan van de pekel om roesten te voorkomen. Precies 19 jaar lang heeft deze fiets er dus onberispelijk uitgezien. Niet omdat deze fiets nou zo speciaal was. Mijn vader is gewoon akelig zuinig op al zijn spullen. Maar aan alles komt een eind, dus ook aan het vertroetelde leventje van deze fiets.

Ik ging namelijk op kamers en had dus een fiets nodig. Mijn huidige fiets bleef in de woonplaats van mijn ouders achter want deze was nog te jong om door een junk gestolen te worden. Dus ik kreeg 1 van de 4 fietsen, te weten: het bovengenoemde exemplaar, van mijn vader mee.

Het moet mijn vader vast aan het hart zijn gegaan. Want in een ver verleden is hij zelf student geweest en weet dat een fiets in de gemiddelde studentenstad binnen enkele weken transformeert in een (al dan niet in de gracht gedumpt) wrak.
En inderdaad, binnen afzienbare tijd verschenen al de eerste krassen in de lak en ontdekte ik al wat roestvlekjes op het stuur. En nu, anderhalf jaar later, was het verval allen nog maar meer toegenomen. Bovendien liep de fiets gruwelijk aan en had nog maar een halve standaard. Tijd voor een opknapbeurt gecombineerd met een make-over.

Samen met een vriendin (ook de gelukkige bezitster van een fiets in een niet al te beste staat) besloten we de kleine technische mankementen aan onze stalen rossen te repareren en daarna de boel eens op te fleuren met een vrolijk verfje.
We gingen naar de fietsenmaker, we bezochten de Gamma (terwijl de vriendin twijfelde tussen hemelsblauw en turkoois, kreeg ik flashbacks aan mijn tijd als kassamiep bij deze keten) en na een verdiende pauze met chocolade was het dan eindelijk tijd om te beginnen.

Nadat we de technische mankementjes verholpen hadden (wie zegt dat meisjes niet technisch zijn? ) was het tijd voor het leukste deel: het verven.
Als ik dit karweitje onder het toeziend oog van mijn (naast zuinige ook perfectionistische) vader had moeten doen was ik eerst een hele dag bezig geweest met ontvetten en lichtjes opschuren. Maar ik zat vrij en blij 150 km verderop, dus even afdoen met een sopje voldeed.
Ik had besloten om mijn fiets ene vrouwelijke "touch" te geven. Niet alleen omdat ik op zijn tijd een waar meisjes-meisje ben, maar ook omdat mannelijke dieven het nu simpelweg zouden vertikken om zo'n "verwijfde" fiets te jatten.
Tenminste dat hoopte ik.

Ik opende mijn blikje lila verf en mengde er een soort zilverkleurige parelmoer verf doorheen. En terwijl wij de eerste lagen aanbrachten begon de zon al aardig op onze ruggen te branden. Maar met een drinkpauze zo hier en daar, we hadden 2 stoeltjes op de stoep geplant, was het goed vol te houden. En bovendien werden we op de been gehouden door de langslopende buurtbewoners die ons aanmoedigden met kreten als "Gaat goed dames!" en "Mooi kleurtje hoor". Een enkeling waagde zich zelfs aan een praatje over het stralende weer.

Nadat de grondkleuren waren aangebracht namen we pauze. Onderuit gezakt zaten we in de stoeltjes, truitjes zo ver opgestroopt dat onze buik zoveel mogelijk zon zou vangen zonder opgepakt te kunnen worden voor onzedelijk gedrag. Dit mocht toch wel rekenen op enig enthousiasme van de lokale hangjeugd die op hun scooters door de buurt scheurden.

Twee daarvan besloten hun geluk te beproeven."Hallo dames, hoe gaat het met jullie" klonk vanaf de scooter. Loom deed ik een oog open en schatte de situatie in: scooter, max. 17 jaar, en plusminus 1.65m. Bijzonder oninteressant dus.
"Hoe heten jullie?" "Miek" loog ik."Zo dat is een aparte naam, en jij?" "Anne" loog mijn vriendin. Na wat obligate complimentjes over onze fietsen kwam dan eindelijk het hoge woord eruit.
"Ehm hebben jullie nog iets te doen vanavond" vroeg Mo ("dat is een afkorting van Mohammed". We legden uit dat we onze fietsen wilde afverven. "Maareh, mogen we jullie nog eens bellen dan?" klonk poging 2.
Liever niet, maar om een heel "waarom dan niehiet!" gesprek te voorkomen logen we (we waren immers goed op dreef) er 2 vriendjes (zeer jaloers) van 2 meter bij.
Na een paar minuten drong de boodschap tot de jochies door en "moesten ze nu echt gaan". We zwaaiden ze vrolijk na en begonnen al nagniffelend aan de voltooiing van onze fietsen.

Met een dun penseeltje bracht ik in zwart krullerige versieringen aan, de andere fiets werd voorzien van wolkjes en vogels. Toen we daarmee klaar waren deden we enkele stappen naar achter en bewonderden, moe maar voldaan, onze kunstwerkjes. Tevreden keken we elkaar aan. Missie geslaagd!