Killzone: Shadow Fall

Bij elke consolelaunch horen exclusives. Het Nederlandse Guerrilla Games heeft de eer dat hun game, Killzone: Shadow Fall, zelfs gebundeld wordt.

En dat is geheel terecht. Als je een nieuwe console koopt en je aan je vrienden wil laten zien wat het nieuwe apparaat kan, dan is Killzone: Shadow Fall een game om ze te laten watertanden. Als je naar het genre zelf kijkt dan is er nog zeker wat aan te merken, want om het spel de beste shooter van het moment te noemen gaat weer te ver.

Dun verhaaltje
Het verhaal wordt flinterdun gebracht. Je begint als kind en je vader wil met je vluchten. De stad is verdeeld door een muur en waarom je in vredesnaam aan de verkeerde kant van die muur verblijft wordt niet duidelijk gemaakt. Op de vlucht kom je een Shadow Marshal tegen, een lid van de groep die tegen de Helghast vechten. Niet heel veel later wordt er een poging gedaan tot een emotionele scène waarin de vader vermoord wordt, maar het komt niet over. De rest van de game ben je al een stuk ouder en ben je in dienst bij de Shadow Marshals en voer je opdrachten uit om de Helghast eens eindelijk van de planeet te verdrijven. Iets over je verleden: nope, niet eens wraak.

Verhalend is Killzone: Shadow Fall in ieder geval niet zo heel sterk, het komt allemaal niet over als in sommige andere shooters waar je gedreven wordt door wraak, een spannend verhaal of goede plottwists. Het is allemaal erg voorspelbaar en juist de momenten die een lading mee kunnen krijgen, zoals de dood van de vader, worden erg snel verteld en nooit meer aangehaald.

Next-gen
Goed, next-gen graphics dan. Pak een teiltje, want Killzone: Shadow Fall is een van de beter uitziende games, zo niet de beste. Vooral de missies die je buiten moet uitvoeren zijn schitterend, met bladeren die zachtjes door de wind meebewegen, terwijl de zon door dat bladerdek heen wil piepen. Futuristische gebouwen glinsteren in de zon en je kunt zo ver kijken als de horizon, prachtig gewoon. Teiltjes in de aanslag, kwijlen is gegarandeerd.

Met mooie graphics haal je het niet alleen, de gameplay is natuurlijk erg belangrijk. De ‘Owl’ is de gameplay-changer in het spel. Deze drone kun je door middel van het touchpad op je controller opdrachten geven. Een swipe naar boven en hij is in aanvalmodus, een swipe naar rechts en je hebt een zipline om je over een flinke afgrond heen te krijgen. In een wat tragere shooter als Killzone heb je de tijd om de Owl tactisch te deployen en eigenlijk heb je dus een stukje co-op met een ‘domme’ drone. Jammer dat de AI van vijanden soms steken laat vallen, waardoor je je op die momenten, zeker met de Owl, oppermachtig voelt. Zo lijken enkele wachters soms 'uit' te staan, en schieten ze wakker als je in de buurt komt. Dat is gratis prijsschieten dus, door de Owl erbij met twee geweren.

Voor de rest is het een shooter, met niets nieuws onder de zon. Opdrachten wijzigen of worden toegevoegd in het verloop van een missie, en met afstanden worden je doelen weergegeven op het scherm, zodat je een beetje een idee hebt waar je naar te moet gaan. Met een echo-apparaat kun je detecteren waar er vijanden zijn. Echo je te lang, dan raakt het oververhit en weten vijanden die dichtbij je zijn meteen waar je bent. En dan heb je dus de poppen aan het dansen. We hebben het allemaal wel eens in een of andere vorm gezien, en Guerrilla Games zorgt hier niet voor een frisse wind in het genre.

Multiplayer
Gelukkig houdt Guerrilla Games de multiplayer wel fris, ondanks de weinig veranderingen. Capture and Hold, Deathmatch, die modi zijn vrij bekend van allerlei andere shooters, maar vooral de Warzone-modus uit eerdere Killzone-games is leuk, omdat je daar allerlei eigenschappen van het potje kunt aanpassen. Een hele kleine greep in de mogelijkheden: het aantal capture-beacons, welke klasses, welke wapens, van alles is er aan te passen, zodat je een match geheel naar je smaak maakt. Een level geheel in het donker met alleen een mes? Het is er. Er zijn al verschillende ideeën te zien in de beschikbare Warzones en er zullen vast nog meer aparte eigenschappen gecombineerd worden. Hierdoor is er genoeg te variëren, zodat de multiplayer niet snel gaat vervelen. Je keuzes van klasse, welke wapens goed werken in welke mappen, het is spelen met allerlei combinaties.

Dan zijn er nog tien mappen, die goed in elkaar steken. Mijn favorieten zijn de donkere regenachtige map en een map in een bos, waar je vooral met mes en snipergeweer onverwacht kunt uithalen. Guerrilla Games heeft al aangegeven meer mappen beschikbaar te stellen in de loop van de tijd, dus mocht je uitgekeken raken op de tien omgevingen die je nu voorgeschoteld krijgt, dan is er nog meer te doen. Het enige minpuntje is dat de jetpack uit Killzone 3 verdwenen is uit de multiplayer. Dat had het nog gevarieerder gemaakt. Ondanks dat verveelt de multiplayer niet snel, juist door al die variaties en mogelijkheden. In plaats van een levelsysteem zoals in eerdere Killzone-games zijn er in Killzone: Shadow Fall challenges, om zo op te kunnen scheppen over je prestaties in multiplayer. Er zijn er meer dan duizend, genoeg om lang online te spelen dus. Het werkt zeker fijner, want hierdoor ben je niet sterker omdat je meer gespeeld hebt, en dus een sterker personage, maar omdat je gewoonweg beter bent.

Conclusie
Grafisch zie je in Killzone: Shadow Fall wat je mag verwachten van PlayStation 4 en het is nog een vermakelijke game ook. Het verhaal is zoals bij zoveel shooters nogal matig, maar hé, je mag schieten op bad guys in prachtig uitgewerkte omgevingen, en na de singleplayer is er nog een leuke multiplayer, dus wie boeit het verhaal in dit geval? Killzone: Shadow Fall hoort voor shooterliefhebbers zeker in de collectie, en mocht je een game zoeken om je zelf en je vrienden next-gen te laten ervaren, dan is hier een van je opties.

Exclusief voor PlayStation 4.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.