Final Fantasy XIII-2

Een groot verschil met Final Fantasy XIII is het feit dat je twee personages onder je hoede hebt in plaats van zes. Een groot voordeel daarvan is meer controle en vooral minder tijd nodig om elk personage te upgraden. De meeste helden van het vorige deel zijn aanwezig in het spel, maar deze zijn nooit speelbaar. Dat is niet erg, want hiervoor is er een nieuw tactisch element in de plaats gekomen: monsterpacks. De meeste monsters die je verslagen hebt zijn te temmen zodat ze in jouw team te plaatsen zijn. Je kunt drie monsters uitkiezen uit je getemde dieren en in gevechten gebruiken. Je kunt er maar één monster op het scherm hebben, maar door van rolverdeling te wisselen is het mogelijk om één van de twee andere monsters in het veld te zetten. Zo wissel je snel van een aanvallend monster naar een monster dat mensen geneest tijdens de gevechten.

Monsters hebben maar één rol, dus upgraden is geen heel erg tijdrovende zaak. De monsters hebben net als Serah en Noel een Crystarium. De twee hoofdpersonages spenderen ervaringspunten daarin om zichzelf te verbeteren en nieuwe vaardigheden te leren, monsters spenderen speciale materialen die je door te vechten verzamelt. Ook kun je ze wat aankleden, wat puur het uiterlijk aanpassen van het monster is. Er zijn geen bonussen aan verbonden en heeft geen toegevoegde waarde voor het spel omdat het volkomen oninteressant is. Er is wel een ander interessant gegeven: je kunt monsters fuseren. Tijdens het upgraden krijgen ze steeds meer passieve en actieve vaardigheden. Deze vaardigheden kun je overbrengen naar een ander monster. Passieve skills worden naar elk monster van welke rol dan ook meegenomen. Actieve vaardigheden zijn alleen mee te nemen als de beide monsters van hetzelfde type zijn. Het monster waarvan de vaardigheden afgepakt worden verdwijnt, en je gefuseerde monster wordt nog sterker. 

Het is dus verstandig om monsters eerst volledig te upgraden en dan pas te fuseren met hetzelfde type monster, zodat je het meeste uit deze combinatie kan halen. Er is een beperking: er mogen maar tien passieve skills zijn. Fuseer je er meer dan zal de eerste passieve skill verdwijnen en nummer elf daarvoor in de plaats komen. Zo kun je een sentinel-monster uitrusten met bijvoorbeeld een passieve skill dat 5% schade teniet doet van een ander monster. Pak daarbij bescherming voor fysieke en magische schade en bescherming tegen saboteur-spreuken van de tegenstander en je hebt een ijzersterk schild dat alle aandacht op zich vestigt. Deze feature is niet alleen een Pokémon-like gimmick. Het is ook nodig in de latere gevechten anders houd je het niet lang uit.

De makers hebben goed geluisterd naar het commentaar. De wereld is veel meer open geworden en dat is soms zelfs even wennen ten opzichte van het lineaire uit Final Fantasy XIII. Je wordt veel minder aan je handje gehouden en het dat kan zorgen dat je soms even niet meer weet waar je het moet zoeken. Gelukkig is daar de uitstekende map, per locatie en tijd. Hierin staan de poorten, missies en zijmissies apart vermeldt. Irritant is wel dat je maar twee zijmissies tegelijk open kunt hebben. Elke missie levert een artifact op, er zijn er honderdzestig in totaal. Als je dan door twee lastigere zijmissies niet de overige artifacten kan bemachten wordt het goed zoeken om een openstaande missie op te lossen. Een valkuil: als je een item al hebt gevonden die nodig is voor een missie voordat de missie start bemerkt het spel dat niet. Ik heb hierdoor een uur in een andere tijd lopen zoeken naar een vrucht van een bloem terwijl die al die tijd al in mijn inventory zat. Sindsdien praat ik twee keer achter elkaar met de persoon die een missie aanbiedt om dat te voorkomen.

Is het allemaal rozengeur een manenschijn? Nee. Het verhaal is moeilijk te volgen als je totaal niet bekend bent met het vorige deel. Er is een database waar van alles uitgelegd wordt, maar je krijgt lang niet alles mee. Het vervelende is dat er ergens een side-quest is waar niet alleen multiple choicevragen worden gesteld over dit deel, maar ook over Final Fantasy XIII en zelfs over hele andere delen. Gelukkig zijn deze niet onuitputtelijk en kun je met aantekeningen van al eerder gedane keuzes of Google een heel eind komen. Dit is alleen belangrijk als je alle achievements of trophies wil halen, maar toch.

Er komen plekken uit het eerdere deel terug in Final Fantasy XIII-2. Het dorpje Oerba en de vallei Yaschas Massif met daarbij ook de ruïnes van Paddra zijn bijvoorbeeld te bezoeken. Nieuwe stukken van de planeet Gran Pulse zijn heel anders ten opzichte van elkaar. Van eentonigheid is geen sprake. De Augusta Tower is een toren die zo uit de film Tron had kunnen komen. De toren bestaat uit neonkleurige lijnen en bevat obstakels die al puzzelend op te lossen zijn. Academia is een donkere en depressieve metropool in de verre toekomst. Je komt er wat oude bekenden tegen en dan bedoel ik niet alleen de vriendelijke variant. Met deze stad laten de makers wle zien dat ze wel degelijk een futuristische stad met prachtige graphics kan afleveren.

Een ander noemenswaardige plek is een dorp op een steppe. Deze mensen leven van de jacht en bezitten een weermachine waardoor je kan zorgen dat je andere monsters op de steppe kan vinden. Voor de gokverslaafden onder ons is er ook een heus casino. Hier kun je met de eenarmige bandiet spelen of meedoen met Chocobo-races. Met het gewonnen geld kun je items krijgen bij de kassa. Wat wel raar is, is dat er verwezen wordt naar een kaartspel, maar dat deze nog niet te gebruiken is. De melding verschijnt dat dit pas gebeurt bij een DLC. Of mensen apart voor deze feature gaan betalen vraag ik me af.

Mocht je geen geluk hebben bij het gokken kun je shoppen bij Chocolina. Deze vreemd uitgedoste vogel, dit mag je letterlijk nemen, verkoopt en koopt veel handige spullen en materialen. Ben je dus lui ingesteld om alle items in de wereld te gaan zoeken dan kun je bij haar terecht. Zij is in elke wereld en tijd te vinden, wat overigens niet uitgelegd wordt hoe dat dan weer kan. Opvallend is dat er veel meer leven in de brouwerij is in alle bewoonde gebieden. Mensen praten en geven soms hints als je langs ze loopt.

Het hoeft eigenlijk niet gezegd te worden, want ze staan er bekend om, maar ik doe het toch. Naar goed Square Enix-gebruik ziet het spel er weer schitterend uit. Vooral de cutscènes zijn weer van hoog niveau en laten zien dat de artiesten ware kunstenaars zijn. De achtergrondmuziek maakt de sfeer compleet. Kalme muziek tijdens rustigere of verkennende gedeeltes in het spel en steviger werk tijdens de grotere gevechten. Al versta ik geen kont van het grunten in die secties, het zweept zeker de sfeer op. De moeilijkheidsgraad is niet heel hoog voor de doorgewinterde Final Fantasy-fans. Mocht een baas of sectie toch te moeilijk zijn, dan is er een easy-mode. Deze kun je op elk moment instellen tijdens het spelen. Niet dat het spel moeilijk is. Door al die verbeteringen en de AI van je teamgenoten is het spel niet vaak lastig. Enkele gevechten, zeker in het laatste stuk van het spel springen eruit, maar over het algemeen is het allemaal goed te doen.

Het probleem blijft het verhaal. Dit leunt zo erg op het vorige deel dat het niet te volgen is voor de niet-kenners van Final Fantasy XIII. Het verhaal zelf is zeke rin het begin vrij dun. Serah wil haar zus vinden en we rennen van poort naar poort. Sommige dingen zie je van mijlenver al aankomen, daar heb je geen kristallen bol voor nodig. De gameplay is aangepakt, maar het lijkt alsof de makers het verhaal daardoor wat hebben laten liggen. Normaal is dit juist een sterk punt van de Final Fantasy-games, maar het verhaal trekt je er niet zo in zoals we gewend zijn van Square Enix. Door het lineaire spelen kon daar blijkbaar veel meer focus op gezet worden. Ironisch genoeg gaat het verhaal pas echt lopen op het eind van het spel, zoals het vorige deel de wereld pas open werd in een van de laatste hoofdstukken.

Final Fantasy XIII-2 heeft het grootste minpunt opgepakt die zijn voorganger teisterde. De verschillende tijdslijnen maken de wereld open en er zijn meerdere eindes mogelijk. De gevechten zijn op de normale moeilijkheidsgraad meestal niet te zwaar. Daardoor is de uitdaging in het spel verdwenen bij de reguliere gevechten. Pas op het eind weet je of je te zwak of te sterk bent om de laatste confrontatie aan te gaan. Dan zijn er veel sterkere wezens die je op je pad tegenkomt. De tactische mogelijkheden zijn erg uitgebreid en er is genoeg naast het hoofdverhaal te doen. Gokken, sterke bazen nog eens uitdagen in het colloseum en natuurlijk zijn er nog alle zijmissies te doen. Het spel zal je dan ook uren bezig houden. Ben je nog niet bekend met het eerste deel, dan is het raadzaam dat eerst op te pakken. Dat maakt het verhaal begrijpbaarder. Helaas heeft het in het begin weinig om het lijf in dit deel, maar daar staat tegenover dat je veel vrijheid krijgt om je eigen tijdspad te nemen. Dit spel gaat dan ook de geschiedenis in als een goed spel met helaas toch nog wat minpunten.