WET

Eke (Egamer)
Max Payne was een game waar ik vroeger enorm veel van genoot. Wat een verhaal, wat een sfeer, wat een setting, wat een game. Bullettime, lekker veel met de kop naar voren springen en tegelijkertijd ook nog eens schieten, dat was uniek. Nu zijn er enkele games verschenen die de hoogtepunten van Max Payne willen evenaren. Denk maar aan Stranglehold. Een game die niets anders is dan een Max Payne met een andere sfeer en stijl. En laat het nou net zijn dat WET op het eerste gezicht ook wil profiteren van het feit dat het een game is die veel op Max Payne lijkt. Maar ja, als je ook nog een knappe dame als Rubi in een game hebt, dan heb je als ontwikkelaar een grotere kans dat je hoge ogen gaat gooien.

Rubi is inderdaad een aantrekkelijke vrouw. En persoonlijkheid heeft ze. En om het nog beter te maken: Eliza Dushku van de mooie serie Dollhouse, vertolkt de teksten van Rubi. Dit alles maakt Rubi een hele stoere babe. Rubi werkt voor geld en van vrije tijd wilt ze haast niets weten. Hoort schieten bij vrije tijd? Nah, schieten is haar werk. Rubi is een stoere vrouw met acrobatische vaardigheden en kan ook nog enkele voltreffers uitdelen met haar pistooltje (alleen kun je er helaas niet mee slaan). Ze schroomt niet om mensen te vermoorden. Al zijn die personen, van wat ik heb gezien, bepaald niet onschuldig. In een typische filmachtige sfeer beland je in een voorfilmpje, waarin je zelf de hoofdrol speelt. Je gaat een boef met een koffertje achterna en pas na heel wat acrobatische kunsten en wat vliegende kogels heb je dat koffertje. Bovendien heb je ook nog iemand gered, maar de consequenties hiervan zijn echter pas na een jaar merkbaar. Na een jaar word je namelijk bezocht door de man die jij hebt gered en hij vraagt je om een wereld te betreden vol wraak, actie, geweld en problemen. Op het eerste gezicht wilde Rubi niet meedoen, maar wanneer het woord \'money\' valt, verandert Rubi al snel van gedachten. Ze ruikt geld, dus ze ruikt bloed. Voor je het weet begin je aan een avontuur vol bizarre locaties, bizarre acties en bizarre momenten, allemaal in een bepaalde stijl. Tja, A2M (Artificial Mind and Movement) heeft duidelijk voor een jaren \'70 stijl gekozen met heel wat unieke sfeermomenten.

Over sfeer en stijl gesproken, WET is duidelijk een game met een unieke stijl. Filmliefhebbers herkennen deze stijl. Soms doet het je denken aan de films van Tarantino. Meer een jaren \'70-sfeertje erbij, dat belooft wel wat. Dat ouderwetse er van heeft mij bijzonder geraakt. Zo zijn er tussenfilmpjes van reclames uit de jaren \'70 te zien, die helemaal nergens op slaan. Het beeld is overigens niet piekfijn weergegeven. Dat komt omdat het beeld een filter gebruikt, zo lijkt het alsof het een jaren \'70-ruis Ja, die kleine filmkorreltjes van vroeger zijn van de partij. Het is een simpele toevoeging, maar het zorgt er wel voor dat het duidelijk is te zien dat A2M een artistieke weg in is geslagen met WET. Locaties die je niet verwacht in een standaard third-person shooter, krijg je zo voorgeschoteld. En dan is er ook nog een soundtrack van jewelste. Elke keer als je in een immens gevecht belandt, wordt er een typisch ouderwets, lekker hard, nummer gedraaid. Heerlijk om zo in een gevecht te belanden.

Maar toch, dat genieten kan snel voorbij zijn. Je kunt geïrriteerd raken als de gameplay niet de puntjes op de i heeft. Maar bij WET is dat gelukkig niet het geval. De gameplay is prima, voelt gemakkelijk aan en heeft zo geen tutorial nodig. Die is er overigens ook niet (je krijgt wel aanwijzingen bij je eerste missie) en je hebt al gauw door hoe je de moves onder de knie kunt krijgen. Soms heb je nog er wel eens last van dat je ergens vast zit of tegen een muur aanbotst, maar dat heb je eigenlijk in iedere third-person shooter. À la Max Payne spring je door de vliegende kogels heen en hoop je in slowmotion zo veel mogelijk vijanden om te brengen. Hoe meer je er doodt in één actie, hoe meer punten je krijgt. Deze punten kun je vervolgens omruilen voor nieuwe skills en upgrades. Alleen zijn het voornamelijk skills en upgrades die niet zo heel erg spectaculair zijn. Denk maar aan de nieuwe mogelijkheid dat je nu kunt slaan met je zwaard tijdens de \'over de grond glijden-move\'. Dat is jammer, persoonlijk had ik veel meer unieke moves willen zien. Gelukkig heeft dit nadeel weer z\'n eigen voordeel. Zo is WET niets anders dan een hele lekkere, hersenloze third-person shooter die ook nog eens prima aanvoelt.

Maar helaas is er een ander groot minpunt, dat vooral met gebrek aan variatie, dus eentonigheid, heeft te maken. De missies zijn eentonig, zijn meer van hetzelfde en zo wordt de gameplay over het algemeen nóg meer van hetzelfde. Op het eerste gezicht lijkt het plezierig om te spelen, maar op den duur krijg je toch wel het idee dat je eigenlijk hetzelfde aan het doen bent. De unieke missies werden helaas later in een andere missie in een ander jasje herhaald. Dat betekent echter níet dat de amusementswaarde daalt. Gelukkig heeft A2M wel haar best gedaan, want de \'woedeaanval missies\' zijn geniaal bedacht. Rubi is een perfectionist. Immers, een vrouw als Rubi wilt nooit, maar ook nooit vies worden. Dus een druppeltje bloed op haar gezicht, doet haar hersens helemaal op tilt slaan. Ze krijgt dus een woedeaanval en krijgt de game een soort beeldverwisseling. De game krijgt ineens een cell-shaded stijl waar rood, zwart en wit de enige kleuren zijn die de woedewereld van Rubi bevat. Dit is op een zeer stijlvolle manier neergezet, wat toch nog een beetje kleur toevoegt aan de ietwat eentonige gameplay en missies van WET. Ondanks dat blijft WET nog steeds erg vermakelijk.

Grafisch gezien is de game geen pareltje. Het ziet er eerlijk gezegd niet zo heel goed uit en heeft op bepaalde momenten een iets té donkere sfeer. Gelukkig schaadt dat de stijl en sfeer van de game niet, waardoor het nog steeds aangenaam is om te zien. Over de soundtrack heb ik het al gehad, maar dat verdient een tweede vermelding. De nummers zijn heerlijk en leuk. En omdat dat ze ook nog bij de game passen, vallen daardoor de laatste puzzelstukjes wel op hun plek. De voice-cover van Eliza Dushku past zeker bij Rubi, zij heeft al in Dollhouse bewezen dat ze er zeker wat van kan.