Midnight Club: Los Angeles

Een ander onderdeel dat tijdens het rondrijden door de stad er opvalt is, logischerwijs, de besturing van het spel. Die is, ondanks de serieuze uitstraling van het spel, lekker arcade gebleven. Dit betekent dat je met weinig moeite een bocht door kunt driften op topsnelheid en dat ook een stuurfoutje niet meteen het einde van een race betekent. De besturing is even wennen, maar zodra je hem onder de knie hebt (wat vrij snel is) voelt deze echt prima aan. Crashes zullen dan ook nooit aan de besturing liggen en dat is een verademing, omdat dat wel eens anders is in arcade-racegames. Overigens is het toch niet ontzettend erg als je crasht, want als je crasht begaan je tegenstanders opeens ook foutjes of houden ze een beetje in, waardoor je eigenlijk altijd wel weer terugkomt. Dat is jammer als je van uitdaging houdt, maar aan de andere kant voorkomt het ook wel weer een hoop frustratie. In ditzelfde kader, frustratie voorkomen, zullen ook obstakels als lantaarnpalen je niet langer abrupt tegenhouden. Als je nu met een hoge snelheid tegen een boom(pje) of lantaarnpaal aanrijdt zul je afketsen en wat vaart minderen. Een goede oplossing ten opzichte van de vorige Midnight Clubs, waar lantaarnpalen en bomen misschien wel frustratiepunt nummer één waren. Bijkomstigheid bij het botsen op obstakels is trouwens ook dat je auto schade zal lopen door middel van een werkelijk prachtig uitziend schademodel. Als je bijvoorbeeld lang genoeg in een auto blijft rijden zonder hem in een garage een opknapbeurt te geven, dan zul je opeens met ongeverfde deuren rijden en meer van dat soort ongein. Je pooierbak verandert qua uiterlijk dus echt in een barrel, die je nog niet eens aan je schoonmoeder cadeau zou willen doen. Nadeel van dit schademodel is dan wel weer dat het puur grafisch is en dus totaal geen invloed heeft op het rijden. Als je auto er bijvoorbeeld uitziet alsof deze bijna total-loss is, zal hij nog precies hetzelfde rijden als na een opknapbeurt bij de garage. Geen groot minpunt, maar toch wel weer iets wat iets meer aandacht had mogen krijgen (desnoods een optie om het aan of uit te schakelen).

Iets wat wel de nodige aandacht heeft gekregen is de plattegrond die je met de select-knop kunt openen, Google Earth en Google Maps zijn er niets bij. Zo kun je in- en uitzoomen (waardoor de map van 2D langzaamaan 3D wordt) en met één druk op de knop de belangrijke wegen laten oplichten. Hierbij geldt dat hoe verder je inzoomt hoe meer onbelangrijkere wegen zullen oplichten. Dit systeem werkt erg goed en is ontzettend handig om je route naar een race uit te stippelen. Met een druk op de knop zit je weer vliegensvlug in je voertuig en net zo vlug ben je weer bij de map. Een erg handig systeem dus. Vliegensvlug is ook wel de juiste benaming voor MC:LA, want de snelheid spat weer van het scherm af. Grote verantwoordelijke hiervoor is uiteraard het nitro-systeem. Zoals we gewend zijn van straatracegames kun je je auto weer een flinke boost geven met een flesje lachgas, maar er is ook een andere manier om jezelf een tijdelijke boost te geven. Als je namelijk in de slipstream van een tegenstander duikt dan zal er een balkje laden en als die helemaal vol is kun je jezelf ook een tijdelijke boost geven. Doe dit echter wel op tijd, want zodra je meer dan een paar seconde uit zijn slipstream bent is je kans voor het gebruiken van de boost verkeken. Naast voordeel halen uit je tegenstanders kun je ze ook dwars zitten met special abilities die je in je auto kunt bouwen. Zo kun je bijvoorbeeld tijdelijk hun motor uit laten vallen, waardoor ze flink wat vaart zullen minderen. Een leuke feature, die net genoeg invloed heeft op een race om een leuke toevoeging te zijn maar net niet té veel om de spanning te bederven. Het is dan ook een handig hulpmiddeltje en zeker geen garantie om een wedstrijd te winnen.