SingStar Boybands vs Girlbands

Zoals De Sims de melkkoe van EA is, is SingStar de melkkoe van Sony. Op zich niets mis met melkkoeien, want als er geen vraag naar melk is worden ze niet gemaakt en door het geld dat met de melk verdiend wordt kan de ontwikkeling van nieuwe hippe vla betaald worden, maar dan moet de verse melk natuurlijk geen zure melk worden. Bij elke nieuwe SingStar-game moet die afweging opnieuw gemaakt worden en hoewel de melk nog steeds goed is, heeft deze Boy bands vs Girl bands melk toch een beetje een vreemde bijsmaak.

Gezien de titel van de game, Boy bands vsGirl bands had ik de hoop dat Sony wat meer competitieve elementen in deze game had gestopt. Je noemt een spel per slot van rekening niet zomaar A tegen B als er niet iets van strijd naar voren komt in het spel. Helaas hebben de mensen die de titel van deze game bedacht hebben blijkbaar een andere betekenis van het woord vs in gedachten gehad, want deze SingStar-game is qua opzet precies hetzelfde als alle andere SingStar-games. Het enige waaraan je een beetje kunt merken dat er bewust is gekozen voor jongens- en meidenbandjes is te zien aan de tracklist op het hoesje, deze bestaat namelijk uit een blauw (jongens) en een roze (meisjes) deel. In het spel staan de tracks echter gewoon door elkaar en is de splitsing niet terug te vinden, alleen door het herkennen van de artiesten. Het is erg jammer dat de makers van de game verder niets gedaan hebben met deze splitsing. Een extra modus waarin een groepje jongens en meiden om te beurt een liedje zingen en waarbij de scores vervolgens vergeleken worden zou toch redelijk simpel in te bouwen moeten zijn. Dit zou deze game iets extra\'s geven in plaats van alleen de disc met nieuwe liedjes die het nu is.

Wat betreft artiesten biedt het spel een flinke variatie, van klassiekers als Bananarama met \'Cruel Summer\' tot Busted met \'What I go to school for\' en alles ertussen in. Nou ben ik zelf niet zo van de populaire bandjes, behalve toen ik in groep acht zat. Aan het eind van het jaar was er een disco waar we tot half tien helemaal los mochten gaan op de muziek die toen hot was; de Back Street Boys met \'Get Down\'. Groot was mijn teleurstelling dan ook toen ik dit liedje niet op de tracklist zag staan en zelfs helemaal geen Back Street Boys-muziek. Ook die andere boyband die zorgde voor vele huilende meisjes toen ze stopten, Take That, is niet op de tracklist terug te vinden. Nou hebben de mannelijke bandjes ook wel erg veel concurrentie, want met Westlife, East 17 en Boyzone is een aantal grote boybands wel present, maar het is erg jammer dat er is gekozen om de tracklist fifty-fifty te verdelen over boy- en girlbands, terwijl er zoveel meer bekende boybands zijn met fijne meezingmuziek. Het vrouwelijke deel van de tracklist bestaat uit muziek die een stuk minder bekend is. De Spice Girls waren met hun grootste hit natuurlijk al present op een andere disc, maar hun \'Say you\'ll be there\' is een goede vervanger. Je moeder en tante kunnen zich uitleven op The Shangri Las met \'Leader of the Pack\' of één van de andere iets oudere liedjes. Je kleine zusje zal daarentegen wel redelijk teleurgesteld zijn want de hoeveelheid recente girlbands zijn op één hand te tellen. Maar gelukkig is het geen echte versus-game en mag ze dus gerust een jongensliedje zingen.