Grand Theft Auto: Liberty City Stories
Iedereen kent Liberty City nog uit GTA 3 met al zijn prostituees, gangsters en auto’s. In GTA: Liberty City Stories reis je als speler drie jaar terug in de tijd voor GTA 3. Zo heerste er bij mij dus de twijfel of deze GTA niet gewoon een ordinaire port was met wat nieuwe missies. Tijd om de Amerikaanse versie van Liberty City Stories tegen het licht te houden.
Zoals eerder genoemd start je drie jaar voor de start van GTA 3. Je bent Toni Cipriani (die ook verschillende keren opdook in GTA 3) en je arriveert met de bus in Liberty City. Eenmaal aangekomen ga je gelijk aan de slag als loopjongen voor de Leone familie. Je begint dus met de meest eenvoudige rotklusjes voor een mislukte handelaar, Vincenzo. Deze klusjes verschillen, zoals we gewend zijn, van het escorteren van hoeren tot het intimideren van invloedrijke mensen. Op deze manier werk je jezelf omhoog in het criminele circuit van loopjongen tot maffiabaas. Als je eenmaal begonnen bent in Liberty City dan krijg je weer het bekende gevoel van GTA 3, maar toch niet helemaal. Je rijdt weer door precies dezelfde straten, maar die zijn allemaal anders dan drie jaar later. Zo wordt er aan sommige gebouwen nog gebouwd, of zijn er andere winkels op bepaalde plaatsen. Gelukkig hebben de makers de Ammu-nation en sprayshop op dezelfde plek gelaten voor de GTA 3 verslaafden die blindelings naar die plekken kunnen rijden. Ik merkte op een gegeven moment dat Liberty City Stories gewoon allemaal elementen bezat die in GTA 3 ontbraken. Zo kan je nu rondrennen, op motoren rondrijden en van kleding veranderen. Helaas bezit de game geen RPG-elementen zoals we die kennen van San Andreas, en het opkopen van gebouwen en buurten zoals in Vice City.
Besturing
GTA: Liberty City Stories maakt dankbaar gebruik van de analoge stick op de PSP. Zo is het manoeuvreren met auto’s en het richten van een geweer een stuk makkelijker dan met de vierpuntstoets. Verder zijn de knoppen ingedeeld zoals je gewend bent op de PlayStation 2, met driehoekje een auto “instappen”, met kruisje rennen, met vierkantje springen en met rondje vechten/schieten. Verder zijn de vierpuntstoetsen ingericht om van radiostation te schakelen, sirene’s aan/uit te schakelen en speciale missies te starten. De besturing voelt dus goed en vertrouwd aan. Het enige wat helaas ook vertrouwd voelt is de combat-mode die, in mijn ogen, ernstig tekort schoot in GTA 3. Nu is er in Liberty City Stories de zogenaamde targeting (het automatisch richten op doelen en vijanden) toegevoegd, maar dat maakte voor mij het geheel nog moeilijker. Als een vijand dan bijvoorbeeld achter je staat moet je die neerschieten. Als je dan op targetting drukt, dan krijg je het verkeerde doel voor ogen, dus moet je handmatig gaan richten wat een hele klus is.
