CD: TOOL - Laripanoia

Joris (Scylla)
Opeens was hij daar, als een donderslag bij heldere hemel. Vanaf vandaag ligt het nieuwe album van de Amerikaanse progindustrial-metal formatie Tool in de schappen. Tool zou Tool niet zijn als ook dit album, luisterend naar de illustere naam Laripanoia, niet in de winkel zou liggen zonder een bijzondere verpakking. Was 10.000 Days verpakt in een soort van stereoscoop, dit keer vinden we de cd terug in een soort van kartonnen gereedschapskist.




Met trillende handen vouw ik de gereedschapskist open en stop de inhoud ervan in de cd-speler. Naar het vorige album, het langverwachte 10.000 Days werd destijds reikhalzend uitgekeken. De eerste reacties waren nogal negatief: velen dachten zelfs nadat ze de eerste versie ervan van het net hadden geplukt, dat het om een hoax ging. Niets bleek minder waar te zijn, en lichtelijk beschaamd gaf de grote schare die-hard fans toe het eigenlijk toch wel een goede cd te vinden. Tool is immers niet in staat slecht materiaal af te leveren. Of toch wel? Laripanoia begint nogal vreemd. Na de eerste drie minuten tien keer achter elkaar geluisterd te hebben ben ik er uit dat het om een 33-kwartsmaat gaat. Na enig speurwerk kom ik er ook achter dat drummer Danny Carey de volledige drumpartijen van dit album wel heeft ingespeeld, maar zijn drums vervolgens door een computer heeft laten overdubben. Dit heeft een nogal apart resultaat tot gevolg en zorgt er voor dat er vooral in de nummers ‘Fantasmas’, ‘Road Kill’ en ‘Houdini’ nogal wat warmte ontbreekt. Na de eerste twee instrumentale nummers, langgerekte exercities van vreemde gitaarriffs in dito ritmes, horen we dan eindelijk de vocale kunsten van zanger Maynard James Keenan. Alhoewel, kunsten? Het lijkt de Amerikaan in zijn bol geslagen te zijn. Melodielijnen komen er eigenlijk niet meer aan te pas, we horen de zanger afwisselen tussen schreeuwen, krijsen en brullen alsof hij in de studio meerdere epileptische aanvallen doormaakte. Neem bijvoorbeeld track vijf, het snelle ‘The Creator has to Evacuate Earth’. In nog geen vier minuten worden er twaalf verschillende soorten ritmes doorheen gestampt. Mooie drumpartijen ontbreken op Laripanoia volkomen en Maynard Keenan lijkt met het vijfde studioalbum van Tool volkomen de weg kwijt te zijn.




Na de briljante platen AEnima en Lateralus en het sterke maar toch tegenvallende 10.000 Days lijkt Laripanoia het bewijs te zijn dat Tool definitief niet meer de oude is. Ongetwijfeld zullen de fans de band weer op handen dragen en zal niemand hardop durven zeggen dat deze plaat eigenlijk compleet maar dan ook volkomen nergens op slaat. Dit neemt echter niet weg dat het eigenlijk pure bagger is. Onnodige, pretentieuze herrie.

Label: Sony BMG. Datum: 1 April 2008 Waardering:

Deze review is in het kader van de dag 1 april geschreven en is daarmee niet op de waarheid gebaseerd. De basis waarop deze reviews zijn gebaseerd is verzonnen, dus elke gelijkenis met de waarheid berust daarmee op puur toeval of een duidelijk geval van satire.