CD: The Draytones - Up in My Head
De band The Draytones hadden misschien wel geen toepasselijker label kunnen hebben: bij 1965 Records kwam dit jaar hun eerste album uit. Op Up in My Head laat dit Brits-Argentijnse viertal horen dat The Beatles nog lang niet vergeten zijn. Een tiental leuke gitaarliedjes, in de klassieke Britpop traditie.In 2006 begon de Argentijn Gabriel Boccazzi samen met drummer Luke Richardson de band, en het duurde niet lang voordat bassist Chris Le Good en toetsenist Alex Gazetas deze garage-band kwamen versterken. Up in My Head is het resultaat, en de naam de band mag dan klinken als de Deftones, de muziek doet dat zeker niet. De heren gaan netjes en beheerst te werk en gooien maar een enkele keer de remmen los. Up in My Head is een plaat die je prima je schoonvader cadeau zou kunnen doen.
The Beatles, The Beach Boys, en wat moderner Kula Shaker en The Zutons zijn namen die naar boven komen drijven bij het beluisteren van deze plaat. Op de website van hun platenmaatschappij worden ze ook omschreven als een "...psychbeat collective commited to reactivating a sound long lost and feared forgotten..." En dat dekt de lading behoorlijk. Zoveel wordt al duidelijk op het melodieuze 'Turn it Down', wat lekker ouderwets en chaotisch geproduceerd is. Bij 'After All' lijkt het alsof de heren zich ook door de Arctic Monkeys hebben laten beïnvloeden, maar in tegenstelling tot die succesformatie doen deze retrorockers het een stuk rustiger aan. 'As High As I Can' is ook weer zo'n nummer waar men eigenlijk alleen met nostalgie naar kan luisteren. 'Don't Talk to Me' is wat structuur en ritme al wat progressiever, bij 'Throwing Stones' komt de psychedelica bovendrijven en Up in My Head wordt netjes afgesloten met het hoopvolle riedeltje 'Flowers on the Bridge'.
Up in My Head is een relatief korte plaat, maar had eigenlijk ook niet langer hoeven duren. De nostalgie is leuk en de band weet een paar aardige nummers op plaat te zetten. Toch is het maar de vraag hoe lang dit blijft boeien. De invloeden zijn overduidelijk en het niet al te originele stemgeluid van zanger Boccazzi weet niet echt te overtuigen. Geen originele plaat, geen bijzondere plaat, maar stiekem toch wel een lekkere plaat.
Label: 1965 Records Releasedatum: Augustus 2008
Waardering:
