Concert: The Rascals @ Tivoli de Helling

Joris (Scylla)

Bij de jonge honden van Kensington staat de kleine zaal van Tivoli de Helling al bomvol. Niet verbazingwekkend, want het uit Utrecht afkomstige voorprogramma van The Rascals weet hoe ze een show moet neerzetten. Met aanstekelijk enthousiasme staan de twee gitaristen hun combinatie van authentieke Neder-emo met nu-pop ten gehore te brengen, wat de zaal niet geheel onberoerd laat. Toegegeven, de bassist staat er misschien wat sukkelig bij, maar het geheel staat als een veelbelovend huis. 'Veel plezier bij The Rascals!' schreeuwt zanger Casper Starreveld nog bij de passende afsluiter. Ook al had Miles Kane die middag nog geen idee wie er nu in hun voorprogramma speelde, Kensington beschouwt het als een grote eer te mogen openen voor één van de meest frisse bands uit Liverpool sinds the Fab Four. En terecht.

Begin twintig zijn ze, zanger en gitarist Miles Kane, bassist Joe Edwards en drummer Greg Mighall. Maar in het veelbewogen jaar dat het trio achter de rug heeft hebben ze ondertussen geleerd hoe ze op een podium moeten staan. Met die typisch Britse bier-attitude ratelen ze hun nummers van het goed ontvangen debuut Rascalize af. Met een verdomd snelle versie van 'Out of Dreams' trapt het drietal af, en ook 'Bond Girl' is opvallend snel. Het publiek staat er ondertussen nog redelijk houterig bij, niet helemaal wetende wat ze nu van deze jonge Britten moeten maken. Bassist Joe Edwards maakt niet al te charmante hupsjes en moet er duidelijk nog even inkomen. Ook lijkt het alsof Miles zelf ook nog even wakker moet worden. Dit valt het publiek ook op. Wamt ook al klinken de nummers vanaf het begin ontzettend strak, aanvankelijk komt de band over zoals ze zijn: een stel kwajongens die gewoon hun eigen ding doen en nog niet helemaal begrijpen waarom ze daarmee zo veel succes hebben geoogst.

Maar dan is er 'Does Your Husband Knows?', dat ene nummer dat zich er uitermate goed voor leent om even lekker vuig en mysterieus te doen. En dan herinnert het publiek zich ook meteen weer waarom deze Britpopband zo bijzonder is: door dit soort duistere pop-noir met angstopwekkende klankgeluiden. De lichten lijken tegen de helft van de set ook wat te dimmen en de band voelt zich in één klap ook een stuk zelfverzekerder. Ook de onbekendere tracks worden goed ontvangen en de band dendert na de helft als een geoliede trein dwars door de popconventies heen. Dit is waar men voor gekomen is. Er verschijnt opeens een oprechte glimlach op het gezicht van bassist Joe Edwards waarmee hij zijn zwaar pulserende basloopjes nog wat extra kracht bij zet. Op het heftige 'Fear Invicted Into The Perfect Stranger' gaat het publiek los en weet ook Miles Kane zijn jeugdige vermoeidheid van zich af te schudden. Wellicht wat laat, maar nu komt hij over als de veelbelovende rockartiest die hij nu eenmaal is. Onvermoeibaar springt het publiek ook gewoon door om ook bij het nieuwe nummer 'Chills and Fever' helemaal los te gaan. Het andere nieuwe nummer, 'Diamond Trip', doet overigens verdomd veel denken aan The Zutons. De retro-revival rock is helemaal in en gaat er vanavond in Helling in als zoete koek.

Het op radiostations grijs gedraaide 'I Give You Sympathy' doet het ook niet verkeerd als afsluiter, het is duidelijk dat de band de kleine Utrechtse zaal voor zich heeft gewonnen. Na enthousiast gejuich komt de band al snel weer het podium oplopen en trakteren ze het publiek op 'Instant Karma' van die andere grote band uit Liverpool. Of we John Lennon misschien kennen? Ook al was 'Rascalize' de grote afwezige van de avond, de band lijkt er in elk geval in geslaagd te zijn het publiek te hebben gerascaliseerd.

Lees ook het interview met The Rascals!

Setlist: