Evenement: Bullet for my Valentine

Joost Melis (Pink_Floyd)
Met een naam als Bullet for my Valentine (BFMV) geeft de band al gelijk de toon van de muziek aan. Geen kost voor roomse tienermeisjes of ziekenfondsbrilletjes met een polootje. BFMV speelt rauwe, innovatieve metal. Nu-metal volgens sommigen, met als kanttekening dat de nu-metal van een paar jaar geleden dan toen-metal zou moeten heten. De roze zomerjurkjes waren thuis gelaten en de kleur van de avond was zwart (niet geheel ongebruikelijk voor metalavonden).


Na enkele festivals en als voorprogramma gediend te hebben voor onder andere Metallica en Guns n' Roses speelde de band, 23 juni jongstleden, in het zaaltje van Tivoli, de Helling. Het concert was volledig uitverkocht. Voor hun eigen voorprogramma hadden de heren uit Wales, The analog project uit ons eigen land gestrikt. Een goed bandje dat muziek à la Queens of the stone age speelt, stonerrock zo u wilt.


Maar de korte avond behoorde aan BFMV toe. Kort, omdat de band nog maar één volledig album en één EP met enkele overlappende nummers erop heeft uitgebracht. Materiaal voor iets meer dan een uur dus. De mannen kwamen geheel volgens metal/hard-rock etiquette op. Zwarte tanktops, lang of donker haar, twee puntige old-school hardrock gitaren en de wijsvinger en pink de lucht in. Even leken ze TÉ Amerikaans; elke zin het woord fuck of motherfucker. Stoer doen is ook een kunst en dit kunstje was in 1950 nog stoer, maar zet hier geen zoden aan de dijk. Niet te overdreven doen dus. Op dit iets te overdreven gedrag na was er op de show verder niks aan te merken. Ze waren dankbaar voor het verschenen publiek en ze deden waarvoor ze gekomen waren; "let's tear the motherfucking roof of this place!"


Hun opening was identiek aan het album The Poison, eerst Intro, daarna Her voice resides gevolgd door één van de knallers, 4 words. BFMV speelde strak en de logge riffs, gestut door een dubbele bassdrum golfden door het zaaltje. Andere hoogtepunten waren Room 409, Cries in vain en de titeltrack van hun album The Poison. Met Tears don't fall werd er even getemporiseerd en kon men heel even uitrusten voor de laatste klappen van metal-zweep. Bullet for my Valentine bewijst niet alleen een dijk van een album afgeleverd te hebben maar staan ook live hun mannetje.

Met dank aan Bart Notermans voor de foto's van het concert!

Bullet for my Valentine, 23 juni 2006 Tivoli, De Helling
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!