Zelf ben ik dus al aardig bekend met het werk van Collignon. Dat is dan ook de reden, dat ik me de achtergronden van de meeste cartoons ook kan herinneren. Actualiteit is de speerpunt van zijn werk en daar zit nu juist het probleem in deze verzameling. Van de ruim negentig prenten die terug te lezen zijn kon ik me bij een stuk of tien niet meer herinneren wat de aanleiding was. En zonder aanleiding gaat de grap aan je voorbij; tenminste, als er geen duidelijke hints in de tekening zitten. Maar wat is tien van de negentig nou helemaal? Het laat de ruimte aan meer dan tachtig grappige tekeningen die de belangrijkste onderwerpen van het jaar op een originele manier benaderen.
Terugkerende thema’s zijn de oorlog in Irak, de politieke ontwikkelingen in Nederland, de vogelpest, Israël en het Koninklijk Huis. Collignon schroomt niet om zijn mening duidelijk naar voren te laten komen en qua mening zit hij bij de Volkskrant op de juiste plek. Zijn visie op Sharon, de grappen over het kabinet, maatschappelijke kritiek op hoge inkomens en zijn terugkerende beledigingen aan het adres van Bush verhullen zijn politieke ideeën niet. Gelukkig maar, want zijn benaderingen zijn scherp, fris en origineel. En er valt voor iedereen wat te lachen, of je zijn ideeën nu deelt of juist helemaal niet, er zit altijd wat voor je tussen.
