In bijvoorbeeld Sleepy Hollow liet Tim Burton zien een uitzonderlijk talent voor visuele expressie te hebben. Derhalve zijn ook de special effects ook in Planet of the Apes een lust voor het oog. Ook de apenmaskers van Rick Baker zijn verbluffend. De sets zijn helaas minder indrukwekkend. Deze maken een kunstmatige indruk.
Zoals al eerder gezegd is de diepgang in deze hervertelling zo goed als verdwenen. Het eerste uur doet de film nog wel een poging daartoe, maar daarna zijn het helaas toch de vele vermoeiende actiescènes die domineren. Een aaneenschakeling van domme potjes achtervolgen en vechten beletten de kijker om over het nog
altijd interessante gegeven van de rolomkering na te denken. Het gegeven wordt op een gegeven moment ook helemaal niet meer benut, lijkt zelfs totaal ondergeschikt te zijn.
Mark Wahlberg geeft een vlakke invulling van de astronaut die naar huis wil. Hij lijkt zich geen moment te verbazen over de vreemde wereld waarin hij is beland en ook zijn nieuwe leidersrol lijkt hem als niets dan logisch te zijn. Het acteren van zijn opponent Tim Roth is juist weer compleet overdreven. Sissend probeert hij zijn agressiviteit op de
kijker over te brengen. Kreunend maakt hij zijn liefde voor Ari duidelijk. Erg vervelend.
Conclusie: Planet of the Apes is onderhoudend als je actie en visuele kracht belangrijker vindt dan een beetje diepgang. Maatschappijkritiek is in deze remake namelijk geweken voor vermoeiende achtervolgings- en vechtscènes. Het werkelijke nut van deze film kan ik dan ook niet echt inzien. Een 6 wil ik de film geven, meer niet. De grappige verwijzingen naar her origineel kunnen hier niet veel aan veranderen.
