The Elder Scrolls V: Skyrim

Cavelurker and dungeonmaster

In de ruïnes is het amper veiliger. Een aantal bandieten hebben er hun huis van gemaakt, maar Howard verspilt geen tijd en schiet ze, verhuld in de schaduwen, dood met zijn pijl en boog. Volgens hem zijn de mods van Oblivion reden geweest om vooral het boogschieten op de schop te nemen, zoals sneller vliegende pijlen en meer schade. Onze Noordling komt in een grottenstelsel terecht, waar van ver weg geschreeuwd wordt om hulp. Verderop zie je een Dark Elf vastzitten in een gigantisch web.

Nog voordat je in de buurt kan komen wordt je angst waarheid, want een gigantische spin doemt op vanuit de schaduwen. Een knap staaltje magie, shouts en zwaardvechten weet echter korte metten te maken met spinnemans. De Dragonborn begint de webben los te slaan waar de Elf in gevangen zit, maar hij bevrijdt zichzelf en rent hard weg, terwijl hij krijst dat de schat van hem zal zijn. De achtervolging was snel voorbij, maar deze keer is het echter geen laffe zwaai van je zwaard, maar een heuse executie die volgt. De Elf wordt met een dodelijke precisie een zwaard door de rug gestoken en valt slap op de grond.

De wapens van de Dark Elf zijn nog best handig, en Howard plukt hem kaal. Tussen de items vindt hij een gouden havik-klauw, die hij nodig heeft voor een queeste. ‘Let op,’ waarschuwt Howard, ‘soms is het slim om de speciale voorwerpen die je plundert eens goed te bekijken’. Via het nieuwe menu draaien we het voorwerp rond, en zien we onder de poot van de havik-klauw drie symbolen staan. Even later komen we bij een grote stenen tombe, afgesloten door een rots waar toevallig een klauwvormig voorwerp in past. Zonder de symbool-combinatie zou het openen van de deur een stuk pittiger zijn geweest.

Met een knap staaltje magie en zwaardvechtkunst vecht Howard zich door de tombes, waar hij uiteindelijk een nieuwe shout leert door een muur met symbolen te bestuderen. Hij gebruikt dit nieuwe drakenwoord om vuurspuwen uit te breiden. Een deur niet veel verderop leidt hem naar de andere kant van de berg. Je kunt tot ver kijken, maar je merkt hier dat de game grafisch nog wat poetswerk nodig heeft. Het grasland ziet er niet ‘vol’ uit en de veste in de verte is een serie blokjes op elkaar. Opvallend, want niet zo lang geleden werden we nog weggeblazen door een fantastisch gedetailleerd uitzicht.

Machtige beesten
De grond trilt. Nog voordat je je af kan vragen waarom dit gebeurt, doemen twee paar scherpe slagtanden op. Twee machtige mammoet-achtige beesten worden door twee evenzo grote reuzen begeleid en slaan verder geen acht op de nietige Noordling in hun midden. Howard laat dit niet op zich zitten en schiet een pijl richting een van de gigantische beesten. Nijdig proberen zowel de mammoet als zijn reuzenherder je een koppie kleiner te maken, maar voordat de reus goed en wel kan uithalen met zijn knuppel wordt hij plotseling opgepikt door een gigantisch vliegend gevaarte: de draak is weer terug.

Paniek volgt, en je moet goed bedenken wat je hier gaat doen. Drakenvechten vergt namelijk aardig wat strategie. Belangrijk is de omgeving - een draak in topconditie vliegt vrijwel altijd, en alleen als je hem voldoende verwondt verliest hij die vaardigheid. Howard sprint naar een grote torenruïne, waar wat andere mensen met pijl en boog op de draak schieten. Het biedt genoeg dekking om met bliksemschichten-magie en wat vuurspuwtechnieken de draak te verwonden om hem aan de grond te krijgen. Met een gigantische klap, een buikschuiver waar een zeskampdeelnemer trots op zou zijn en een flinke berg opgehoopte aarde ligt de draak versuft op de grond.

Op de grond zijn ze echter net zo dodelijk. Met zijn schild probeert onze held het grootste gedeelte van de vlammen tegen te houden terwijl hij met zijn bijl dichterbij probeert te komen. Met een paar goede klappen is het eindelijk afgelopen. De draak sterft, en zijn lichaam lost op in magische essentie. Essentie de jij, een Dragonborn, als enige kan gebruiken om sterker te worden. Net op het moment dat je wil vieren dat dit gevecht achter de rug is, hoor je een ijzingwekkende krijs. Een andere, ditmaal ijsblauwe draak doemt op vanachter de berg. Je hebt aardig wat vertrouwen in de held van demo, maar zodra je het gevaarte dichterbij ziet komen zinkt de moed je in de schoenen; het beest is namelijk drie keer zo groot als de vorige.

Voorlopige conclusie
Skyrim maakt een hoop verwachtingen waar. Gevechten zijn dynamischer, uitgebreider en rauwer dan zijn voorganger. De avonturen zijn omvangrijker en interacties met NPC’s een stuk minder houterig. De beste dingen van Oblivion zijn behouden, en de minder goede dingen opgelost of verbeterd. Er is echter één punt van twijfel: grafisch heeft de game zijn ups en downs, en het doet denken aan de engine van Oblivion en Fallout. Het is dus hopen dat ze dat verbeteren voor de release op elf november. Ondanks dat heb ik me uitstekend vermaakt tijdens de demo en is mijn angst meer dan waarheid geworden: mijn uurrecord van Oblivion zal hoe dan ook worden verbroken.