Jouw financiën
Economie en financiering zijn eigenlijk simpele dingetjes. Wie zorgt dat er meer geld binnenkomt dan eruit gaat, doet het goed. Als de kosten hoger zijn dan de baten, ben je de lul. Over dat laatste kan ik prima meepraten, want ik ben daar ooit bijzonder goed in geweest.
Dat wil zeggen: een groot deel van mijn leven waarin ik zelf mijn huishoudboekje beheerde ging het ook meteen dramatisch fout. Verstandelijk wist ik echt wel wat ik moest doen. In de praktijk gaf ik mijn geld echter echt veel te makkelijk uit. Meestal aan 'leuke dingen'. Of mooie dingen.
Ik was ook wel een echte impulskoper. Als ik me klote voelde, was 'iets leuks' kopen mijn ultieme manier om me eventjes beter te voelen. Maar dit kent natuurlijk zijn grenzen. Als het geld eenmaal op is, ga je je echt niet meer beter voelen. Als je vervolgens doorgaat met kopen en de deurwaarders voor je deur staan omdat je huurachterstanden en andere schulden hebt laten ontstaan, wordt je gevoel overwegend wanhopig. En wanhoop was nu net niet het gevoel dat ik nastreefde.
Vanzelfsprekend escaleerde dit in stevige puinhopen. Een aantal jaren terug heb ik – gedwongen door mijn grootste puinbak ooit – uiteindelijk toch de hulp gezocht die ik al zo lang ontbeerde. Via de hulpverlening kwam ik in een schuldhulpverleningstraject terecht en werd mijn inkomen gebudgetteerd. Dat laatste wil zeggen dat ik een bureautje heb gemachtigd om mijn inkomen en uitgaven te beheren. Ik ontvang wekelijks geld om van te leven en als ik eens wat extra's nodig heb, wordt in overleg wat extra geld overgemaakt. Vaste lasten worden verder netjes betaald.
Ik weet dat dit eng klinkt. Benauwend. Met dat gevoel ben ik dit traject ook ingestapt. Ik vond het doodeng! Een wildvreemde die over mijn centen gaat bepalen! Tot het eindelijk bij mij doordrong dat de praktijk allang had uitgewezen dat het veel enger is als ik zélf over mijn uitgaven besliste. Hard werken en voor een goed inkomen zorgen is mij altijd prima afgegaan. Maar in het uitgeven had ik er keer op keer die puinbak van gemaakt.
Nu is het even de vraag of dit een unieke 'handicap' is. Als cliëntenraadslid van een maatschappelijke opvang behartig ik de belangen van cliënten uit de crisis- jongeren- vrouwen- en daklozenopvang in mijn woonplaats. Hier vind je hoofdzakelijk de mensen die financieel over het randje zijn gevallen. Toch zie je ook bij deze mensen dat ze het vaak nog vele jaren hebben volgehouden, simpelweg omdat er eerst nog voldoende geld binnenkwam. De crisis ontstond vaak pas toen er aan de inkomstenbron ineens iets goed misging.
Zo erg of eng is het uiteindelijk niet om je financiën uit handen te geven. Het is prachtig als je zelf je huishoudboekje op orde kunt houden. Als je er echter moeite grote mee hebt, is het geen schande om er hulp bij te vragen.
Geloof me: het is enger om er in je eentje een enorme puinbak van te maken.
There's only one way of life, and that's your own!
Iemand die bewust een half jaar geen rekeningen heeft betaald is afhankelijk van schuldhulpverlening. Maar iemand die door de crisis ineens met twee huizen bleef zitten, ze met een paar ton verlies kwijtraakte, zijn uitstekende baan verloor en ook nog eens ernstig ziek werd, ook. Tussen die twee uitersten zitten nog zoveel meer scenario's. En als ze eenmaal in een schuldhulpverleningstraject zitten, ondergaan ze allemaal dezelfde ervaring.
Maar meestal zijn het ook maar relatief korte periodes waarin het misging. Velen hebben ook met een laag inkomen prima gefunctioneerd. Anderen Anderen hebben jarenlang gewoon prima voor een uitstekend inkomen gezorgd. Als dan echter in zo'n periode letterlijk alles ineens tegenzit, kieperen mensen over dat randje. En daar kom je zonder hup echt heel lastig overheen.
Sommigen schetsen liever het beeld van de nooit werkende lamstraal, die wel op afbetaling breedbeeldtelevisies blijft kopen. Dan is het lekker makkelijk om te zeggen dat die het zelf maar uit moeten zoeken. Volgens mij zijn die lui doodsbang voor het idee dat zij met een stevig portie dikke pech óók in exact dezelfde situatie terecht kunnen komen.
Het is een rancuneus, kinderlijk zelfmedelijden waar de gemeenschap dan vervolgens voor mag opdraaien.
Dat onderstreep je mooi met deze projectie. Je zegt het zelf, er zitten maar twaalf miljoen Nederlanders in de schuldsanering. Het zijn de koppige, trotse, eigenwijze lamstralen die zich te goed voelen om te leren rekenen, reflecteren, deduceren en concluderen. Dát zijn de middelen waarmee je een volwassen leven vormgeeft.
Nederland heeft de rijkste armen en de armste rijken. Als je in dit platgenivileerde land het tóch nog voorelkaar krijgt een puinzooi van je huishouden te maken heb je gewoon geen werkelijkheidsbesef. Dan kun je nog proberen daar interessant over te doen, maar het is & blijft een dure stupiditeit.
Zelfoverschatting is geen skill, het is een onvoltooid volwassen proces. En als kinderen brokken maken horen pappa en mamma daarvoor op te draaien, niet de buren.
Ze liggen voor je neus, zéker in dit land, je struikelt erover! Als je te stom bent om ze te herkennen loop je door en ga je zaniken. Als je slim bent geworden herken je ze, raap je ze op en geeft ze vorm.
En slim worden, die kans krijgt iedereen in de hele wereld tegenwoordig volop, online is alle kennis te vergaren die er maar te vergaren valt.
That's it. En voor die open deur hoeft niemand je te kennen.
Mocht je een lichamelijke en/of geestelijke beperking hebben dan wens ik je alle steun toe. Echter een volgens NL begrippen niet kansrijk gezinnetje valt daar niet onder want dan ligt het nog steeds aan jezelf.
There's only one way of life, and that's your own!
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken