Serial dating, de Ware

Het begon uit verveling. Het daten. Slapeloze nachten brachten me op Badoo, het daten deed ik uiteindelijk omdat ik er wel leuke verhalen in zag voor mijn columns. En ik heb ondertussen wat verhalen verzameld, ook heb ik gekke dingen gedaan voor een verhaal.

Maar ik trek het niet meer, het hele daten is niets voor mij. Iedere date er weer op je best uit zien, je beter voordoen dan je bent. Lachen om uitzonderlijk stomme grappen. Beleefd blijven glimlachen terwijl je het liefst al je haren één voor één uit je kop wilt rukken. Mijn laatste date was afgelopen vrijdag en tijdens die date bedacht ik mij, ik stop hier mee. Ik heb geen zin in deze onzin. Op de foto leek de man erg sprankelend, levendig. Iemand met wie je kunt lachen. De realiteit bleek geheel anders. Na tien minuten wilde ik al zelfmoord plegen uit verveling.

Waarom doen we dit eigenlijk, dat hele daten? Is het voor de neuk, voor de gezelligheid of proberen we op deze manier toch de ware te vinden? Voor het neuken is het misschien een goed medium, die online dating sites, want hemel wat heb ik een boel bronstige mannen gezien op die sites. Maar de ware lijk je er niet te vinden. Nu was dat niet mijn vooropgezette plan, de ware vinden, maar ergens in je achterhoofd blijft dat toch schemeren. Misschien vind ik hem nu wel een keer?

Ik vraag me af hoe we het vroeger deden, nog voor de tijd dat we al deze media hadden. Toevallig liet mijn moeder mij dit weekend oude foto’s van mij zien. Foto’s met kalverliefdes, destijd waren ze allemaal de ware voor mij. Ik leerde ze niet kennen via de digitale snelweg. Een aantal van hen leerde ik kennen op de camping. Een oord voor gelijkgestemden. Het was een camping met voornamelijk christelijke families als gasten. Zo gebeurde dat vroeger dus, herinner ik mij nu. Je leerde elkaar kennen in het echte leven. Je eerste indruk was een echte indruk, één die je kon aanraken. Een foto op je scherm is een moment opname. Eén die niet veelzeggend is.

Mijn moeder vertelt me over vroeger, hoe je vroeger veel meer deed met mensen vanuit een zelfde overtuiging. Er was eigenlijk maar een kleine poel waar je uit kon vissen. Ze vertelt me ook hoe het vroeger op het dorp ging in de tijd dat mijn oma nog jong was. Daar koos je een man uit het dorp om oud mee te worden. Als een meisje verliefd werd op een jongeman uit een ander dorp, dan slepen de mannen van het dorp de messen aan de muur om vervolgens die meisjespikker duidelijk te maken dat het ongehoord was. In die tijd had je ook nog gearrangeerde huwelijken. Je ouders besloten dat jij met iemand van die en die boerderij moest trouwen, dat was goed voor de zaken.

 Wellicht klinkt een gearrangeerd huwelijk totaal niet romantisch, maar als we naar de cijfers kijken, hebben deze huwelijken wel meer kans van slagen. Je zoekt niet naar de ware tijdens een feitelijk onmogelijke queste, maar je krijgt er één toegewezen. Daar moet je het mee doen. En op een bepaald moment ga je die toegewezen ware waarderen. Van hem houden, tot je uiteindelijk geen leven meer zonder hem wil.

 Eerlijkheidshalve, ik weet het ook niet. Ik heb geen idee wat nu de juiste manier is. Enige wat ik wel weet na dit dating avontuur, is dat dit niet voor mij is weggelegd. Voor mij niet meer vissen in een digitale oceaan vol gekkies en gefrustreerden. Voor mij geen scheldkanonades meer omdat ik een dag niet reageer op Badoo. Voor mij geen digitale paringsdansen. Doe mij maar weer het echte leven. Iemand aanraken tijdens de eerste indruk. Iemand echt zien. Iemand ruiken. Doe mij maar dat wat mijn ouders hadden, ineens was het daar, aan de andere kant van de dansvloer, haar ware en zijn ware.