Dodelijke date 23

‘Hé lomperd, kun je niet uitkijken!’, schreeuwde Merel. Ze keek hem met een verwoestende blik aan en hij haar. Hij verdween snel uit hun zicht. Nadia keek naar de grond en zag er een opgevouwen papier liggen. Ze raapte het op en las het voor.
“Wij waarschuwen jullie. De vrouw die in Turkije allerlei vragen loopt te stellen aan iedereen moet naar Nederland terug. Doet zij dat niet dan wordt ze in een greppel gevonden. Laat de zaak Martha van Salingen rusten of jullie zullen rusten, voorgoed. Ook als jullie de politie inschakelen.”
Nadia had het voorgelezen, haar mond stond nu open. Die van Merel ook.
‘Dit breng ik naar de politie. Dit is het eerste teken van leven. Ze houden haar ergens vast. Ze is gewoon ontvoerd door die Mo.’ zei Merel resoluut.
‘Bel jij Carla op? Ze moet terugkomen. Ik licht Cinthia in.’ Ralf kwam poolshoogte nemen.
‘Waarom staan jullie op de gang? Vinden jullie mijn verjaardag niet leuk?’ Hij keek Nadia en Merel een beetje verdrietig aan.
‘Och nee lieverd, we moesten iets bespreken en het is zo luidruchtig binnen. Maar nu komen we weer!’ zei Nadia. Ze probeerde Ralf op te tillen, hij vond dit altijd geweldig. Lichamelijk contact maakte hem rustig, maar hij was nooit lang gestrest.

Merel verdween na tien minuten. Ralf vond het helemaal niet leuk dat ze zo snel al weer weg moest. Hij mopperde dat het een lust was. Maar Nadia en Merel konden hem absoluut niet inlichten. Dit soort zaken kon hij niet aan. Hij probeerde ze te begrijpen maar liep vaak hopeloos vast en dan werd hij boos. Dus iedereen vermeed de waarheid en vertelde hem een verhaal. Als later het verhaal en de werkelijkheid niet klopten en Ralf merkte het op, dan was zeggen dat je het simpelweg vergeten was genoeg. Dat begreep hij wel omdat hijzelf ook vond dat hij veel vergat. Nadia bleef nog even om Cinthia in te lichten. Maar dat ging niet zo eenvoudig, het was heel lastig van Ralf los te komen. Hij voelde haarfijn als er emoties in de lucht hingen, hij begreep alleen nooit waarom. Hij omhelsde de slachtoffers in zijn ogen en troostte ze ook zoals alleen hij dat kon doen.
Merel was inmiddels in het politiebureau gearriveerd. Ze had haar hele verhaal verteld.
Een doorgewerkte politieambtenaar stond haar verveeld te woord.

‘Mevrouw, we bellen bijna iedere dag met de politie in Turkije. Ze lichten ons in over allerlei zaken die spelen. Martha van Salingen is verschillende keren gezien. Zegt u nou eens eerlijk tegen mij, wat moeten we hiermee?’ Merel balde haar vuisten en keek hem strak aan. Maar deze politieman gaf geen krimp en zat eigenlijk te wachten tot ze op zou staan en verdwijnen. Hij zag het dossier Martha van Salingen als verloren tijd.
‘Dat ze wordt gezien, wordt verspreid door handlangers van haar ontvoerders.'
‘Hoe weet u dat? Als we nu afgaan op de feiten dan zeg ik dat ze daar lekker aan het vakantie vieren is en dat ze even niet gestoord wil worden. Mevrouw, wij en de Turkse politie houden het scherp in de gaten. Meer kunnen we op dit moment echt niet doen.’ Merel wilde het nog niet opgeven.
‘En hoe zit het dan met de man die ons bedreigde en het briefje gaf?’
‘Wij gaan dat onderzoeken. U hoort nog van ons.’
‘Ik wil morgen een belletje anders ga ik hogerop. Ik zie dat u mij zat bent maar ik verzeker je dat dit in je gezicht gaat ontploffen.’ Merel voelde haar bloed koken.
‘U hoeft niet te dreigen mevrouw, we doen echt wat we kunnen op basis van de feiten die voor ons liggen.’
‘Op basis van feiten! Wat een gelul! U zou aanwijzingen moeten onderzoeken die feiten zouden kunnen worden. Als u zou zoeken naar feiten kunt u de hele dag achter je bureau slapen!’ De verhoogde stem van Merel was voor meerdere agenten en andere medewerkers te horen. Ook voor de politiecommandant. Die kwam naar de balie toegelopen. Hij stelde zich netjes voor aan Merel.
‘Waar kan ik u mee van dienst zijn, mijn naam is Bert de Vries.’ Zijn hand voelde warm maar zweterig en behoorlijk groot. Merel legde het hele verhaal uit nadat hij haar had meegenomen naar een apart kamertje. Zij schatte zo in dat het een verhoorkamer was.
Ze had het idee dat hij er wel iets aan zou doen. Ze vroeg hem zich te verontschuldigen tegenover zijn collega aan de balie. Ze was erop uit alle medewerking te krijgen en ze begreep dat ze dat beter met zoet kon doen dan met zuur.

Ondertussen in Turkije.

‘Je kunt voorlopig hier blijven. Je mag ook terug als je dat wilt.’ zei Jochem rustig terwijl hij nog een borrel inschonk.
‘Jochem? Als ik hier blijf, slaap ik naast jou en ben ik je persoonlijke prostitué?’
‘Kom kom, niet zo somber. Je mag slapen waar je wilt hier. Het huis heeft tientallen kamers. En ja ook naast mij.’
‘Ik kan dat Merel niet aandoen, begrijp je dat een beetje?’
‘Helemaal Martha, helemaal. Er is boven nog een bijzonder mooie kamer met een leuk uitzicht. Mocht er nog wat nodig zijn dan roep je een van mijn mannen. Ik ga over een paar dagen weer naar Nederland. Ik kan hier nooit te lang blijven als je begrijpt wat ik bedoel.’
‘Helemaal Jochem. Ik kan hier zolang blijven als ik wil want ik heb niets meer in Nederland.’ Deze woorden vlogen mijn lippen over en ik voelde hoe de tranen zich een weg naar buiten probeerden te banen. Jochem zag het, ik verwachtte niets van hem. Ik verwachtte niets van een man die mij tien minuten geleden verkracht had. Ik liet mij op de bank vallen en vroeg mij af of mijn inmiddels tweede borrel te hard was aangekomen. Jochem kwam naast mij zitten en sloeg zijn arm om mij heen. En ik dacht: ‘waar een goede neukpartij toch goed voor is bij een man.’
‘Ik weet dat Ralf jarig is. Ik weet dat ik een slecht mens ben. Ik weet het allemaal. Ik bied je ook mijn excuses aan voor zonet.’
‘Daar hoef je je niet voor te excuseren. Ik genoot er min of meer ook van. Maar Ralf, Ralf zit diep in mij. Ik ben de hele dag al van slag en ik kan het godverdomme met niemand delen!’ Ik schreeuwde het zo hard dat zijn lijfwachten binnenstormden. Hij wuifde ze snel weg. We waren weer alleen.
‘Oké, oké kom maar even.’ Hij pakte mijn hoofd voorzichtig en ik liet hem. Ik had een vreselijke behoefte aan een arm om mij heen. het was een onbeschrijfelijk gevoel. Jochem had gevoel. En ik, ik maakte er gebruik van nu, tot aan een volgende verkrachting. Ik wist niet meer wat ik moest denken en huilde alleen maar. Ik huilde zijn witte satijnen ochtendjas zwart met mijn mascara.’ Toen vroeg hij plotseling: ‘Wil je hem bellen?’ Ik vloog overeind.
‘Je zit godverdomme niet met mij te dollen hè? Want dan vrees ik je kogels of je handen om mijn keel ook niet meer!’ Hij pakte zijn gsm, drukte het nummer in. Het duurde lang, te lang. De zenuwen sloegen deuken in mijn hartspieren.
‘Met Ralf, dag mam.’ Ik begon hard te huilen, en kon niet meer stoppen.
‘Ralfje, Ralf mijn lieve zoon gefeliciteerd.’ Ik weet niet of hij mijn woorden goed kon verstaan of begrijpen.
‘Ik weet het mam, mam wanneer kom je weer thuis? Ik mis je mam.’ Ik hoorde hoe verschillende mensen begonnen te schreeuwen op de achtergrond waaronder Cinthia.
‘Ik hou van je Ralf, vergeet dat nooit. Wat er ook gebeurt Ralfje, mama houdt van jou. Daar zal nooit iets aan veranderen!’ Ik hoorde hem zeggen: ‘Ik ook van jou mam!’ Terwijl Jochem de gsm weer uit mijn handen trok. Ik keek hem aan en gaf hem een korte zoen op zijn lippen, stond op en pakte bij het opstaan zijn glas uit zijn handen. We dronken hetzelfde, een verschrikkelijk lekkere en waarschijnlijk onbetaalbare whisky voor de gewone man of vrouw. En daar rekende ik mij nu ook toe.
‘Ik speel het gewoon open met je Martha. Ik kon je niet te lang aan de telefoon laten. Je zult wellicht begrijpen dat ik al een ander nummer moet regelen. Ook mij hebben ze hier in het vizier. Het is omdat ik heel veel mensen om kan kopen, anders hadden ze mij al honderd keer gearresteerd. Maar, je blijft bij mij in dienst. Ik zal ervoor zorgen dat niemand jou een haar krenkt hier. Geen pijn doen meer en ook geen prostitutie. Als je wilt kun je hier blijven, of naar de bunker. Dat is je keus. Ik verwacht dat je alle dames motiveert en gezond houdt. Dat zijn je taken hier. Je vrijlaten is uitgesloten, je weet te veel van mijn organisatie.’
‘Dus ik word je minnares en een werknemer. Ik bedonder mijn beste vriendin, maar kan daar dus niets aan doen. Ik overleef Jochem, ik overleef en hoop niet gek te worden.’
‘Jij wordt niet gek, daar ben je te slim voor.’