Dodelijke date 14

Er kwam iemand de kamer binnen waar ik was. Wie was het? Mo?

‘Nou kijk, wie heb jij achter je staan? Veronderstel dat je miljoenen zou bezitten, dan zou je netwerk er ook wel een beetje anders uitzien dan nu. Met andere woorden: echt rijke mensen ontvoeren en leegplukken geeft te veel risico. Jij hebt zo goed als geen netwerk, alleen een paar overijverige vriendinnen, die nota bene hun eigen grote problemen hebben. Jij hebt alleen een apotheek die erg goed loopt en die je nu dus gaat verkopen.’
‘Dacht je dat?’ 
Ik zou haar nu gemakkelijk kunnen vermoorden. Het was goed dat ik aan dat bed vast zat.
‘Wij weten het zeker, je bent echt zo’n typje dat niet van haar liefde af kan komen. Zo’n intellectueel twijfelaartje. Je bent geen harde zakenvrouw. Het enige dat je hebt is een paar ton spaargeld, waar je helemaal niets mee doet, en je bedrijf. Wij denken hiervoor wel een miljoen te krijgen. Plus je spaargeld. Wij denken toch aan dik een miljoen.
De enige deur in de ruimte waarin ik aan bed geklonken was, ging met een harde zwaai open.
‘Mo? Hoe durf je verdomme nog onder mijn ogen te komen!’
‘Rustig schat, het zijn zaken.’
‘Kleermaker uit Irak? Gewoon een crimineel uit Amsterdam.’ 
Hij keek de vrouw in de kamer aan.
‘Maak haar maar los. Maar kijk uit Martha, als je vlucht gaat het onnodig veel pijn doen. En dan bedoel ik niet alleen lichamelijk. We hebben je vriendinnen, je zoon en je dochter in het vizier. We zullen geen moment twijfelen een van je kinderen iets aan te doen.’ 
Nu kwam hij naast mij op het bed zitten. Ik herinnerde mij dat we minder dan vierentwintig uur geleden nog met elkaar naar bed waren geweest. Ik keek hem aan en kotste direct over hem heen. Een golf van ellende vanuit het diepste van mijn-zijn bevuilde hem intens. Ik voelde het komen en wilde het niet stoppen. Vloekend liep hij weg. De deur sloeg met een harde klap dicht. De vrouw bleef alleen achter, ze had mij net losgemaakt en ik vroeg mij af of ik het erop zou wagen. Ze keek mij aan en stond voor de lade waar het pistool lag. Ze draaide zich snel om, opende de lade, pakte het wapen en richtte het direct op mij. Ik was op alles voorbereid, en dan bedoel ik de dood, of gewond raken; het maakte mij op dat moment niets uit. Ik voelde mij zowel lichamelijk als geestelijk verkracht. Mo kwam weer binnen, hij had een ander shirt aangedaan en zijn gezicht gewassen. Ik zag het omdat zijn haargrens nog nat was en zijn gezicht gloeierig van het droogmaken met een handdoek.

‘Laat maar.’ zei hij en keek naar de vrouw. ‘Nu gaat het nog meer pijn doen Martha, nu ga je ook voor mij werken.’
‘Werken?’ zei ik sceptisch. ‘Ik maak je al rijk man wat wil je nog meer?’ 
Hij keek mij aan en glimlachte op een manier die mij weer misselijk maakte. Ik begreep mijzelf niet meer dat ik met deze man naar bed was geweest. Dat ik hem mijn diepste geheimen had verteld. Ik heb mij nog niet eerder in mijn leven zo onnozel gevoeld. Hij draaide zich om en verliet de kamer. De vrouw liep naar mij toe, ik was zo kwaad dat ik direct uithaalde. Ik weet niet waar haar handen zo snel vandaan kwamen maar ik voelde ze wel in mijn gezicht. Ze was bedreven in slaan, dat had ik direct in de gaten. Ik maakte geen kans tegen haar.
‘Niet zo dom doen. Jij gaat de hoer voor ons spelen. Je kunt je paspoort terugverdienen.’
‘Terugverdienen? Het is al van mij, wat hebben jullie eraan?’ 
Ik had mijn woorden amper uitgesproken of ik voelde haar handen weer in mijn gezicht en nu ook stompen in mijn maag. Ik liet mij op mijn knieën vallen. Het had geen zin mij te verzetten. Ze sloeg alleen met de vlakke hand in mijn gezicht.
‘Wat willen jullie verdomme? Zo’n oud wijf als ik, waar zijn jullie in godsnaam mee bezig?’
‘Dat zal ik je vertellen Martha, we breken je, zowel geestelijk als lichamelijk. Er blijft niet veel meer van jouw ik over als wij met je klaar zijn.’ zei ze met een ijzige stem.
‘En jullie denken dat ik mij nog meer laat gebruiken?’
‘Ja dat denken wij, omdat je je kinderen en je vriendinnen en hun families geen kwaad wilt aandoen.’
‘Zulke monsters als jullie zie je alleen in slechte maffiafilms. Hoe is het mogelijk dat dit echt bestaat?’ zei ik terwijl ik het bloed in mijn mond proefde, de binnenkant van mijn wangen was kapot geslagen. Voor het eerst had ik het gevoel dood te willen. Maar ik zat ook aan wraak in de puurste vorm te denken. De puurste vorm is dat weg te nemen waar je slachtoffer het meest van houdt. 
‘Wat heb ik jullie aangedaan?’ vroeg ik.
‘Niets, hooguit dat je ons bestookt hebt met naïviteit.’ Mo glimlachte toen hij deze woorden uitsprak.