Op ouderen bezuinig je niet.
Je zal tegenwoordig maar bejaarde zijn. Gelukkig ben ik daar nog wat te jong voor, maar mijn moeders ouders niet. Ik noem ze ook wel pake en beppe. Dat is Fries voor opa en oma. Ze zitten in een verzorgingstehuis, want dat kan. Creëert werkgelegenheid en zorgt ervoor dat de zonen en dochters kunnen werken aan het eigen gezin. In een familie is een zekere mate van autonomie namelijk heel belangrijk. Mijn opa ligt in de middag een uur te lang op bed. Hij is dan wel wakker, maar er is niemand om hem uit bed te tillen. Heeft nog in het verzet gezeten, mijn opa. Dat lijkt tegenwoordig niet meer zo veel uit te maken. In plaats van het standbeeld dat onze ouderen verdienen, wordt hun luier niet verschoond.
De crisis is voor niemand leuk en valt op onze schouders, maar dat is niet erg; we kunnen het hebben. Zolang ik nog kan kiezen met hoeveel laagjes ik m'n reet afveeg, heb ik het nog niet zo slecht. Op kunst wordt ook bezuinigd, maar dat snap ik wel. Allemaal creatieve mensen, die verzinnen heus wel wat om boven water te blijven. De paniek in de sector is dan wel weer begrijpelijk; doorgaans smeet je wat bloed op een boom, noemde het een abstracte aanklacht tegen de bio-industrie en een ambtenaar gooide al te graag een subsidie naar je toe. Tegenwoordig moet je echt iets kunnen, of datgene waar je geen talent voor hebt toch zien te verkopen. Nederlandse rappers behoren tot die laatste groep. Gers Pardoel bijvoorbeeld, met zijn teletubbieflow. Achterop zijn bagagedrager zie ik toch echt alleen Nijntje zitten. Die waarschijnlijk met oordopjes in naar echte muziek luistert.
Zie, iedereen redt zichzelf wel. De wereld is even in beroering, we zijn een pak vastgekoekte rijst dat wordt losgeschud. Straks zijn we allemaal los, lekker. De Nederlander komt hier weer beter uit. Beetje ondernemen, blijven handhaven, vooruit met de geit. Maar dat kun je van ouderen niet verwachten, die hebben hun portie wederopbouw allang gehad. Tegen die mensen wordt nu dus gezegd: 'Bekijk het maar meneertje. Met je Parkinson. Was je eigen kleren!' Op het moment dat de vergrijzing toeslaat, bezuinigen wij op de ouderenzorg. Met miljarden tegelijk. Lekker tegendraads, moet je maar denken. Stel je voor dat er na de crisis weer een babyboom komt en dat de door ons verkozen leiders in Den Haag zeggen: 'Mooi, nu gooien we eerst een paar basisscholen dicht!'.
Onze grote roergangers roepen dan dat we zelf maar zorg moeten dragen voor onze oudjes. Of je moet betalen, of je doet het zelf. Nee Den Haag, dat is nooit de afspraak geweest. Ik ben normaal niet zo van het zeiken op de zittende politiek, ik heb jullie immers zelf verkozen, maar dit is een scheve redenatie. We moeten meer werken zodat we met ons verdiende geld de economie weer op gang kunnen krijgen, terwijl we dat geld simultaan aan onze bejaarden moeten besteden? Ik kan bij de kassa van de supermarkt toch ook niet dezelfde euro tien keer opnieuw gebruiken?
Natuurlijk is de ouderenzorg alles behalve een investering in de toekomst, maar het is wel een spiegel van de maatschappij. Ook het buitenland beoordeelt ons op ons vermogen voor de uitgerangeerde te zorgen. Een thermometer voor algemeen respect is het, en die term kennen we nog uit een ander probleem. We verlangen respect voor Nederlandse normen en waarden, maar wat leert bijvoorbeeld een Marokkaan van onze eigen omgangsvormen? Het kwik blijft voorlopig hangen op een troosteloze winter.
