Willem is er klaar voor!

Het is zes uur in de ochtend en Willem klautert van zijn stapelbed. Hoe was hij daar terechtgekomen en waar is Max? Wegens de enorme hoofdpijn die zijn hoofd bijkans verpulvert, duurt het even voordat hij weet dat het de wekker is die hem wakker maakt. Een korte klap maakt een einde aan het gejengel dat uit de speakers schalt. Met uiterste voorzichtigheid legt hij zijn hand op zijn voorhoofd. Klam zweet. Als hij opstaat duizelt het eventjes, alsof hij op een boot zijn evenwicht moet bewaren. Met z'n ogen dicht reikt Willem naar de muur, waarvan hij weet dat die ergens in de buurt moet zijn. Zijn andere hand steekt hij in zijn rood-wit-blauw geruite boxershort om daar eens even lekker aan zijn ballen te krabben.

Om zich te beschermen tegen het best wel felle licht uit de hal, knijpt Willem zijn ogen dicht als hij de deur open doet. Erachter staat Máxima met haar armen over elkaar. Haar strenge blik doet hem aan die van z'n moeder denken. “Buenos dias.” mompelt Willem met halfgeopende mond, haar ogen ontwijkend terwijl hij naar de badkamer schuifelt. Deze ochtend moest hij zichzelf maar wassen.

Een paar uur en een volle strip paracetamol later staat hij met een bijzonder donkere bril in een kerk in Amsterdam. Iemand lult een hoop en Willem luistert er niet naar. Willem denkt aan gisteravond. Zijn laatste feestje als Prins Pils. Hij deed zijn bijnaam eer aan en maakte terloops aanspraak op de titels Titan Tequila, Koning Coke en Zijne Marihuanasteit. Leuke avond was dat, verdikke. Die Albert van Monaco wist wel hoe je een relatief anoniem feestje kon houden, dat moest je hem nageven. Mooie vrouw ook. Tevergeefs had hij wel een gepeild of er interesse was voor partnerruil, maar zelfs na zijn gebitsreiniging vond Charlene hem niet aantrekkelijk genoeg.

Willems gedachten verplaatsten zich onwillekeurig, want zo doen ze dat, naar de toekomst. Professioneel lintjesknipper, dat werd 'ie. Z'n moeder peperde hem dat elke dag in, onzeker dat ze was over haar eigen functioneren. De enige koninklijke traditie die Willem graag in stand wilde houden was het verwekken van een buitenechtelijk kind. Zelf interesseerde het hem ook allemaal bar weinig en hij vroeg zich af wanneer hij afgezet zou worden en of hij dan ook onder de guillotine moest. Of was het nu 'op' de guillotine?

Wat is een koning nog, wanneer hij getutoyeerd mag worden? Een boerenlul in een paleis, dat is wat. Hij kon natuurlijk een hermelijnen mantel gaan dragen en zich geen fuck aantrekken van De Partij voor de Dieren. Hoelang was het eigenlijk geleden dat mensen nog spontaan knielden wanneer er een koning voorbij kwam? Iedereen in de kerk kijkt hem aan, dat is hij wel gewend. Naast hem stelt iemand een vraag waarin de woorden 'trouw' en 'grondwet' voorkomen. Máxima port haar elleboog zachtjes in zijn zij en kreukt daarbij z'n marine-uniform. Willem haalt diep adem, en zegt hardop “Ja, tuurlijk joh. Koning!”