Het is mis met de EU
Drie uurtjes rijden en toch is het een ver-van-mijn-bed show, dat hele Brussel. Laat ik vooropstellen dat ik de Europese Unie een geweldig idee vind. Het ideaal van een verbonden Europa met een minieme hoeveelheid aan fysieke en bureaucratische grenzen was niks minder dan een enorme stap naar een liberaal Utopia. Helaas bleek de praktijk weer eens mijlenver achter de theorie aan te lopen. Of andersom natuurlijk, het is maar vanuit welk perspectief je het bekijkt.
In mijn nederige opinie hadden we best wat selectiever mogen zijn met het toelaten van allerhande lidstaatjes. Niet dat ik zeg dat je van alles van tevoren had aan kunnen zien komen, maar het is in organisatorische retoriek niet heel verwonderlijk dat een organisatie ooit eens heel hard op z'n bek gaat wanneer er te snel wordt uitgebreid. Maar aangezien dit, zoals in mijn meest eloquente Nederlands gezegd, zich toch voornamelijk ver van mijn bed afspeelt, maal ik er niet veel om.
De praktijk, zo laat een geweldig stukje journalistiek van GeenStijl zien, is een gore en geldverslindende beerput. Dat er daar in Brussel wordt gesmeten met geld om het allemaal wat aangenamer te maken voor de diverse Europarlementariërs is tot daar aan toe. Immers, het gaat ook om een stukje uitstraling, reputatie en opscheppen. Je kunt moeilijk verwachten dat Marietje Schaake haar vergaderingen bij de Starbucks houdt. Evenmin is het vreemd wanneer iemand die aldaar aan het werk is en wordt betaald met EU gelden, zijn eigen lunch moet bekostigen. Dat is het nutteloos heen en weer schuiven van geld.
In het bijbehorende filmpje loopt beroepszuiger Staal een dagje mee met Daniel van der Stoep. Ook een parlementariër in de hoofdstad van Europa, maar voorwaar eentje die het niet eens lijkt te zijn met de gang van zaken op zijn eigen werkplek. Een soort klokkenluider dus. Bij deze het advies om het stukje beeldmateriaal te aanschouwen en weest vooral verbaasd. Het meest schrijnende en tot de verbeelding sprekende onderdeel zijn de 'interviews' met twee Oost- en Zuid-Europese leden van het Europees Parlement die zich een hele vijf minuten op de werkplek vertonen. In die vijf minuten is driehonderd euro verdiend. Dit mag vijf keer per week. Doe mij zo'n baan.
De oorzaak is even eenvoudig als lullig: de landen die eerder bij de EU zaten, hebben toch een ander arbeidsethos, hoe vervelend het ook klinkt. De Italiaan en Servier vinden het allang best dat ze dagelijks hun geld kunnen opstrijken voor een baantje waar niemand ze controleert en waarvoor ze hard hebben moeten netwerken. Connecties, connecties. Nederlanders, Zweden en Duitsers doen dat toch anders: het Europese ideaal staat nog hoog in het vaandel en daar wordt hard voor gewerkt. Of zouden zij ook al zijn afgegleden in de corrupte modderpoel die wij onderhouden?
Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.
Eindredactie FOK!columns
