Je bek houden als je poept!
Een mening hebben. Een mening uitdragen. Een mening verdedigen. Een mening bestrijden.
Het zijn dunne lijntjes die deze zaken scheiden en verbinden.
Een menig hebben is inherent aan mens zijn. Als driejarige was menig mens van mening dat het met een marmeren asbak rammen op een glazen salontafel best geinig was. Je had een mening over welk kindje je leuk of juist stom vond. Een mening over bedtijd, spruitjes, aanstekers, hete kachels en over de voordelen van poepen in een luier (effectief en lekker warm).
Ouders waren niet altijd blij met die meningen. Maar ze waren er.
Een mening is er namelijk ook echt altijd. Over alles! Iedere beslissing nemen we op basis van een mening die we op dat specifieke moment hebben. Als ik ernstig moet schijten, heb ik een mening over de mate waarin ik die opluchting wens te ervaren of eerst nog wat anders wil gaan doen.
Alleen is dát nu net niet een mening die je meteen uitdraagt. Het kán! Maar de conclusie is al snel dat het weinig toegevoegde waarde heeft voor je directe omgeving. (deze even onthouden)
Wanneer dragen we een mening wél uit? Primair om iets te delen. Als je iets prettig vindt deel je dat met iemand omdat je die ander ook dat prettige gevoel gunt. Als je de mening bent toegedaan dat iets vervelend of gevaarlijk is, deel je het om iemand te waarschuwen. Waar een eigen mening in de kern heel persoonlijk is, kan het dus ook zeer sociaal zijn.
Waarom een mening verdedigen? Omdat meningen nu eenmaal kunnen botsen. Dat hoeft niet altijd een drama te zijn, maar als belangen groter worden kan het belangrijk zijn om iemand te overtuigen. Of om iemand minimaal jouw menig te laten respecteren. Dit zal in eerste instantie gebeuren door een mening te onderbouwen en te verdedigen.
Wanneer een menig bestrijden? Als een mening daadwerkelijk schade aan kan richten.
Er was eens een Noor die van mening was dat hij Europa kon redden door tientallen kinderen af te slachten. Over het algemeen delen we de mening dat dit soort meningen moet worden bestreden. De gevolgen blijken namelijk nogal vervelend. Vrijwel iedereen is van mening dat iemand die met terroristische of gewelddadige ideeën rondloopt, alleen al vanwege die ideeën moet worden opgepakt en dat alles is geoorloofd om zo iemand van mening te doen veranderen.
Dit laatste geldt overigens ook voor fans van Zanger Rinus. En voor Zanger Rinus.
Voor zover mijn ideeën over meningen.
Tegenwoordig lijkt het er steeds meer op dat de eigen mening als een absoluut recht wordt gezien en dat die mening volgens datzelfde recht ALTIJD uitgedragen en verdedigd MOET worden. Ongeacht de mogelijke effecten hiervan. Een mening over Polen is voldoende om een website te lanceren en iedereen die mening door de strot te duwen. Ontevredenheid over een bord spaghetti is reden om naar een krant te stappen. Iedere mening op internet is reden om met de eigen mening die andere mening de grond in te trappen. Zelfs een eigen mening die is gebaseerd op vage feiten, wordt niet meer bijgesteld als de feiten achteraf anders blijken te liggen. Feiten als slachtoffer van de eigen mening dus!
Er wordt niet meer nagedacht over de gevolgen van het uitdragen van een mening. Een mening uiten kán soms betekenen dat anderen erdoor worden gekwetst. Maar de Heilige Eigen Mening weegt duidelijk zwaarder dan het feit dat dit een ander kan kwetsen of zelfs schaden.
"Als ik het maar kwijt ben!"
Wordt jouw eigen mening anders of overtuigender als je die mening te pas en te onpas verspreidt en verdedigt? Nou ... nee! Die eigen mening is er gewoon en is net zo aanwezig als ademhalen. Twee mensen met een volstrekt tegenovergestelde eigen mening, kunnen naast elkaar leven en het prima met elkaar vinden. Tot er één besluit dat de ander exact hetzelfde moet gaan denken.
Een eigen mening hebben sluit niet uit dat je af en toe ook gewoon je bek kunt houden. Of deel jij wél met de hele wereld wanneer je gaat poepen?
