Ik ga scheiden (11)

Na de liefde.

Ik had het hele verhaal zo gedetailleerd mogelijk verteld. Vanaf het begin.
"Het moment dat ik voelde dat het echt niet goed zat. Over de vaagheid van zijn verhalen. Tijden klopten niet, net zoals plaatsen die hij mij meldde waar hij op een moment geweest was. Ik bestempelde zijn verhalen soms als leugens en wanneer ik hem dan confronteerde, begon het psychisch geweld."
"Maar hoe was hij voor de kinderen tijdens die ruzies en het psychische geweld?" Had Marleen tussendoor gevraagd.
"De kinderen. Tijdens de geboorte van Markus was hij te laat. Oorzaak: ‘de files'. Ik geloofde hem niet toen ik merkte dat zijn adem naar drank rook. Het was een van zijn vele overwerkzaterdagen. Markus werd op zaterdagmiddag om vijf uur geboren. Nu ik hier over nadenk, begrijp ik pas wat ik al die jaren van deze man gepikt heb. Ik heb alleen maar ballen hooggehouden. Als een goedgelovige circusartiest die voor lege zalen speelde en iedere keer weer een nieuw excuus had voor het wegblijven van.......van wat? Liefde? Echte genegenheid?"

"Probeer je zo veel mogelijk bij de feiten te houden", zei Marleen rustig en begripvol.
"Ik begrijp je, Marleen. Het begon Jan ook al snel te vervelen, dat gewauwel van mij."
"Niet zo cynisch, Petra. Ik ben niet met je getrouwd, ik wil je alleen maar uit de cel houden."
Ik vond haar hard. Maar het was goed dat iemand mij een spiegel voorhield. Ik hield tientallen seconden mijn mond dicht. Jolanda probeerde de stilte te doorbreken door koffie aan te bieden. Marleen begon aantekeningen te maken. Ze maakte helemaal geen aanstalten mij tot spreken te dwingen. Ik voelde mij comfortabel en kon zo samenvatten wat ik wilde zeggen. Ik moest het allemaal op een rijtje zetten. Maar wat zo verschrikkelijk moeilijk was, was het beeld met alle gedachten daarbij dat ik een enorme domoor was geweest. Soms haatte ik mijn eigen gevoel tijdens dit samenzijn met mijn advocaat en Jolanda.

"Jan was een man die er vriendinnen op nahield. Vriendinnen waar hij seks mee had", zei ik plotseling en er viel weer een stilte.
"Waar bleek dat uit? Welke feiten heb je daarvoor?" Nu greep Marleen wel in, ik besefte ineens dat zij per uur betaald werd.
"Soms zei hij dat hij met het elftal uit moest spelen in Groningen. Dan nam hij een hotel in Groningen."
"Dat lijkt mijn logisch als je gedronken zou hebben", stelde Marleen koeltjes vast.
"Ja, klopt, logisch. Wat niet logisch is dat hij meestal vanaf het moment dat hij thuis vertrok niet meer te bereiken was. Niet op zijn mobiel, op geen enkele manier kon ik hem vaak twee dagen niet bereiken. En dat vaak één keer in de twee maanden."
"Maar jij accepteerde dat", zei Jolanda. Zij begon zich in het gesprek te mengen. Ik zag haar blik verstarren, alsof ze persoonlijk geraakt werd.

"Ik besloot hem een keer te volgen. Had oppas geregeld voor mijn kinderen. Ik reisde per trein af naar Groningen. Ook al omdat ik het vreemd begon te vinden dat zijn elftal zo veel uit speelde in Groningen. Het was verbijsterend. Zijn ploeg speelde dat bewuste weekend helemaal niet. Alle velden waren afgekeurd omdat het zo hard had geregend dat weekend. Dit was ik te weten gekomen door zijn maatje te bellen. Zijn maatje voelde zich zo verschrikkelijk ongemakkelijk toen ik belde. Hij wilde zijn beste vriend beschermen, maar leek er totaal niet op voorbereid. Maar, ik was in Groningen en wist in welk hotel hij logeerde. Hij was ontzettend slordig met zijn administratie en liet overal bewijs slingeren. Hij was er alleen, maar de receptionist was direct behulpzaam en meldde mij dat er een vriendin gearriveerd was een uur geleden. Ik wilde niet zo ver gaan om op zijn kamerdeur te bonzen en hem te confronteren. Maar het zou, zo zie ik het nu, wel logischer zijn geweest. Misschien had het mij een hoop ellende gescheeld, nu."
"Als, dan, Petra, het is zinloos. Laten we ons concentreren op de feiten. Op welke manieren en wanneer paste hij lichamelijk geweld toe?"

"Ik ken hem nu zestien jaar, we zijn twaalf jaar getrouwd. Ik was acht maanden in verwachting van Markus. Hij sloeg mij niet maar kneep mij op de meest onmogelijke plekken. Zowel op mijn lichaam als op plaatsen waar we op dat moment waren. Hij deed het stiekem. Pas het laatste jaar sloeg hij mij openlijk, vooral in huis."
"Heeft iemand ooit gezien dat hij sloeg?" vroeg Jolanda.
"Ja JW, hij is de enige die het gezien heeft. Net voordat hij dus een week opgesloten werd. En hij werd opgesloten omdat hij JW sloeg, onze wijkagent."
Jolanda keek Marleen aan.
"Dit kunnen we gebruiken Marleen."
"Dat kunnen we. Ik zal de aangifte inkijken, ik hoop dat deze er wel is?" Ik bevestigde. "Ik zal hem opvragen bij de wijkagent. Kijk, we moeten Jan Vermeer neerzetten zoals hij is. Niet zoals jij hem alleen vindt, maar ook ik, Jolanda. De bedoeling is dat je geen slachtoffer speelt maar een slachtoffer bent. Een slachtoffer van zijn spel en zijn geweld. We moeten de troeven die hij nu nog heeft ontkrachten. We zullen echt niet kunnen bewijzen dat jij hem niet eerst hebt gestoken met de schaar. Ik ben wel blij dat het een schaar was en geen mes. Een mes suggereert opzet, of het nadenken over. Dat moet je uit de keuken pakken en dat is lastig als bewezen is dat je in de huiskamer zat. De schaar suggereert noodweerexces. Die was voorhanden omdat je leven bedreigd werd. Zo ga ik het spelen bij de rechter Petra. Begrijp je mij?"

"Helemaal. Wel knap gevonden allemaal."
"De bedoeling is dat jij met je kinderen kunt zijn plus een fatsoenlijke woonruimte hebt. Heb je woonruimte?" Ik begreep er niets van op dat moment en sloeg dicht. Woonruimte? Jolanda begreep mijn verwarring.
"Je bent een lieve vrouw, misschien te lief. Je kunt niet meer terug. Teruggaan is geen optie. Dan zullen er serieuze gewonden vallen of erger. Ik ga je helpen woonruimte te zoeken. Een vriendin van mij, Marion van Weerden, heeft een redelijk groot huis. Zij heeft nog wel een kamer over. Je hoort vanmiddag van mij."
Ik vond Jolanda een warme vrouw en voelde dit op dat moment het sterkst. Na een uur namen we afscheid. Ik had haar genoeg verteld over mijn verleden met Jan.