De zorg kan nog veel duurder, Edith Schippers!

Okee. Ik word zo langzamerhand een ouwe lul. Inclusief allerlei kwaaltjes. Zoals lezen. Dat gaat nog prima in de volle zon of onder een bouwlamp, maar 's avonds in onze sfeervol verlichte woonkamer de krant? Dat wordt lastig. Knijpoogjes, mijn in-de-verte-bril af, en met het puntje van de neus zowat op het papier. En mevrouw Oplopers maar roepen dat ik een leesbril moet. Een brillenketen zendt nu reclame uit, dat je waarschijnlijk recht hebt op een bril via je zorgverzekeraar. Steeds als dat spotje voorbij kwam, zette mijn liefje de televisie wat harder. Dat was het laatste zetje. Ik met mijn zorgpasje naar de brillenboer. En inderdaad: ik heb recht op een bril. Tot een bedrag van 150 euro. De rest zelf bijpassen. Ik koos een mooie, robuuste retrobril uit. Binnenkort, waarde lezer, heb ik een erudiete uitstraling waar je U tegen zegt. Maar goed. Ik kreeg nog wat korting, dus hield ik 15 euro over. Of ik dan ontspiegeld glas wilde. Of krasvast. Immers, ik mocht nog wat opmaken. Voor ik het wist, had ik ja gezegd. Ik kijk straks krasvast de wereld in. En dát zette mij aan het denken.

Want waarom moet ik met alle geweld helemaal opmaken waar ik voor verzekerd ben? Volgens mij is de zorg bedoeld voor wat je écht nodig hebt. Dat is wat anders dan het stimuleren van een rare graaicultuur. De kosten rijzen de pan uit, en we kunnen nu al met z'n allen de noodzakelijke zorg niet betalen. Met alle gevolgen van dien. Want op mij wordt zachte drang uitgeoefend om vooral ook het laatste beetje vergoeding toch maar vooral op te maken, terwijl in Zevenaar de Eerste Hulp van het ziekenhuis dicht moet. Dat is toch raar? En als ik het nu alleen eens betrek op een bril. Die is een noodzakelijke medische verstrekking. Met geslepen glas, en desnoods ook nog een of andere ingewikkelde cylinder erin. Maar luxe dingen zoals ontspiegeld of krasvast: laat de patiënt dat zelf maar betalen. Waarom heb ik wel recht op zulke luxe, terwijl de fysiotherapeut lang niet altijd meer wordt vergoed? Dat is toch gek? Natuurlijk, de zorg kan veel duurder. De premies kunnen verdubbeld. Maar willen we dat? Nee toch? Dan worden we allemaal 100, maar ook straatarm.

En nu ik toch over de zorg nadenk. Waarom worden mensen niet wat meer op hun eigen verantwoordelijkheid gewezen? Tandartsen worden peperduur, en heel veel verstrekkingen zijn al uit het pakket. Ik zou liever iets anders zien. Tandartsen zien in één oogopslag of iemand wel of niet zijn gebit goed verzorgt. Weiger mensen die te beroerd zijn om hun tanden te poetsen gewoon de verstrekkingen! Dan blijft er wat meer geld over om dingen te regelen voor mensen die gewoon pech hebben, qua broodmolen. Geef een zware roker geen ruilhart. Natuurlijk, leg niet op alle slakken zout, want niemand zit te wachten op een soort van gezondheids-gestapo. Maar overduidelijk slecht voor jezelf zorgen, kan niet langer straffeloos, wat mij betreft. Dat valt financieel niet vol te houden.

En doe sowieso iets tegen al die rare luxe-operaties. Grotere tieten. Kleinere tieten. Een nieuwe kut. De neus spitser, of juist platter. Allemaal overbodige flauwekuloperaties (afgezien van die gevallen die medisch echt nodig zijn, of leiden tot psychische problemen, uiteraard) die worden uitgevoerd door artsen die van uw en mijn belastingcenten zijn opgeleid. En die dus hun werk niet kunnen besteden aan operaties die wél van belang zijn. Waarom is de wachtlijst voor een opgehesen reet korter dan de wachtlijst voor een hart- of kankeroperatie? Ik weet het goed gemaakt. De prijzen voor al die onzinoperaties worden bij wet verdubbeld. De meeropbrengst wordt in de kas van de minister van Volksgezondheid gestort, zodat die een aantal zaken die wél letterlijk van levensbelang zijn, overeind kan houden.

En één ding vind ik erg lastig. De zorg wordt met name onbetaalbaar omdat we steeds ouder worden. En omdat we langer leven doordat heel dure medische ingrepen nu gangbaar zijn geworden. We worden steeds knapper, maar daar zit dus wel een prijskaartje aan. De gemiddelde levensverwachting is zo'n 80 jaar. Ieder jaar dat je ouder wordt dan dat, is mooi meegenomen, eigenlijk. Natuurlijk, wiskundeknobbels zullen mij hier statistisch mee aan de muur kunnen spijkeren, maar toch... Moeten we mensen van boven de 80 nog wel veel zorg geven. Als in hartoperaties? Nieuwe heupen? Wat mij betreft niet, als dat ook betekent dat wegens financiële problemen of capaciteitsgebrek iemand van 40 niet snel geholpen kan worden ter voorkoming van de dood op korte termijn. Ik wil een samenleving die is gebaseerd op solidariteit. En dat betekent wat mij betreft alle zorg die nodig is om iemand van 30 of 60 in leven te houden, hoe ongelukkig diegene ook is geboren, of hoe ziek diegene is geworden, afgezien van eigen schuld dus. Pas als dat in stand gehouden kan worden, vind ik dat ook aan tachtigplussers nog wat verspijkerd mag worden, afgezien van zaken als pijnbestrijding en kleine ingrepen. Want iemand van 80 heeft alle gelegenheid gehad om alles uit zijn of haar leven te halen. Dat gun ik iemand van 20 ook. Dát is mijn definitie van solidair.