Foute smeris op Vlieland
Liever had hij in het voorjaar van 1943 geleefd. Dan kon je gewoon Joden naar de trein begeleiden. Want macht is best fijn en een beetje geweld is best lekker. En waarom zou je de rechten van anderen respecteren? Je bent toch politieman? Mensen die onvoldoende respect voor je gezag tonen, die knal je gewoon overhoop. Immers, de politieman bepaalt wat er op straat is toegestaan en daar heeft de burger zich maar bij neer te leggen. En gelukkig is de pers gelijkgeschakeld, dus nare beelden halen de krant niet.
Pech. Hij leefde niet in 1943. Het is 2014. Je mag als politieman bijna niets meer. Discriminatie is niet toegestaan, geweld tegen burgers is helaas streng gereguleerd. Het vak van politieman is er een heel stuk minder leuk op geworden. En het uniform is al jaren niet meer zwart, maar donkerblauw.
En áls er dan een keer een mooie herinnering aan die goede oude tijd is, in de vorm van een ontdekte zeemijn die destijds door zijn Duitse helden (van wie hij de smadelijke nederlaag altijd diep heeft betreurd) in zee was geplaatst, wordt het feestje nog verknald door zo’n journalist en zo’n bemoeizuchtige burger.
Hij had sowieso niet zo’n leuk bestaan. Zijn collega’s lachten hem in zijn gezicht uit, bij de personeelsvereniging van de politie was hij geroyeerd en telkens viel er een penetrante urinelucht waar te nemen als hij op het bureau zijn kledingkastje opendeed. Vorige week zat er zelfs een dooie muis in zijn lunchtrommeltje en bleek zijn pet -die hem toch meer een gevoel van gezag gaf- weer eens te zijn gejat. En bij de verkiezingen voor de Ondernemingsraad had hij precies één stem gekregen. Van hemzelf. En toen hij die prostituee had bezocht en een mooi bedrag op haar nachtkastje had neergelegd, had ze dat geld meteen aangepakt. Maar nadat hij zijn broek had laten zakken, was de vrouw in lachen uitgebarsten. Snikkend van de lach had ze gevraagd of hij misschien thuis even een vergrootglas wilde gaan halen, want zoiets kleins had ze nog nooit gezien tussen een stel mannenbenen. Van seks was het niet meer gekomen.
En daar stond hij dan, op een winderige voorjaarsdag op Vlieland. Bij een niet ontplofte zeemijn. Er was ook een journalist van de Friese televisie. Met een camera. Op hem gericht!
Er knapte iets in de geest van de sneue politieman. Opeens was het alsnog voorjaar 1943. Pats.
Volg Driek op Twitter.
