Moord in Aerdenhout (12)
Maddy keek een tiental seconden bewegingloos voor zich uit, alsof ze een ver weggestopt verhaal weer oprakelde.
"Nederland, 1980, Clara Nordland, secretaris van zijn zaken in Nederland rond deze tijd. In augustus van dat jaar was ze plotseling geen werknemer meer van de Marksons. Ik kende haar persoonlijk. Er was een rechtszaak tegen de Marksons om de erkenning van het kind dat Mason verwekt zou hebben. Mason zwoer dat hij condooms had gebruikt. Maar we kennen het verhaal van Boris Becker, zei ik ook tegen Mason. Langzaam begon hij het te begrijpen ook al toen haar advocaten bewezen kregen dat het kind wel degelijk Masons DNA had. Maar met behulp van geld en macht wist de familie Markson haar van zich af te houden."
"Kreeg ze toelages voor de rest van haar leven?" vroeg Clark voorzichtig.
"Er werd door onze advocaten, tien om precies te zijn, een afkoopsom van 100.000 dollar aangeboden."
"Verdomme mam, dat is een klap in haar gezicht!" schreeuwde Clark.
"Voordat we hier een familievete gaan beslechten zou ik zeggen: laten we gaan voor het heden. Nu is Mason ontvoerd en nu moeten we knokken voor zijn leven. We gaan er vanuit dat het dit kind is, deze dochter die hem nu ontvoerd heeft, en dat ze dertig jaar is. Hoe is het verder afgelopen met de moeder, het kind?" vroeg Margreet terwijl ze Maddy indringend aankeek. Ook Margreet had moeite met de handelwijze van de Marksons in deze afhandeling.
"Ze voerde nog een paar rechtszaken en dat kon ze omdat ze de afkoopsom nooit geaccepteerd heeft. Maar ze verloor keer op keer omdat opzet bewezen bleef en dit feit bleek dan boven het bewijs van DNA te gaan. Ze noemden haar een golddigger. In 1984 pleegde ze zelfmoord. Haar kind, Masons kind, ging naar een opvangtehuis. Vier jaar is al weer te oud voor serieuze pleegouders. Dus ze verbleef daar haar hele jeugd. Ik verloor haar uit het oog toen ze een jaar of acht was. Ze bleek toen al twee opvangtehuizen gehad te hebben. Ze was onhandelbaar. Ik had geen zin mij erin te verdiepen en Mason was het al lang weer vergeten. Sterker nog: we waren al weer twee rechtszaken verder. Zonder claims van vaderschap werd er steevast 100.000 dollar geboden en altijd aangenomen. Echte golddiggers dus. Ik zei wel eens tegen Mason dat hij er eens aan moest wennen gewoon naar een prostituee te gaan, dat dit vele malen goedkoper en veiliger was. "Nee," zei hij dan, "het spontane is veel leuker."
"Ik hoop dat ze hem goed te grazen neemt, Maddy", zei Clark vanuit het niets.
"Laten we hem niet veroordelen, dat heeft nu geen zin", zei Margreet. "Een politiemacht trek ieder spoor na. We krijgen ook veel hulp vanuit de private onderzoekssector. Dat is door jouw toedoen, Maddy?"
"Ja, ja, dat zijn voornamelijk oude vrienden van Mason. Je moet weten dat Mason een machtig persoon is in de States. Hij financiert bijvoorbeeld kandidaten voor het presidentschap. Veel mensen hebben er alle belang bij dat hij levend wordt teruggevonden."
Mason probeerde opgedroogd bloed van zijn lippen te poetsen met zijn tong. Hij was weer geslagen door de vrouw die hem wilde laten geloven dat ze zijn dochter was. De hele situatie werd steeds surrealistischer voor hem. Hij zat nu twee weken gevangen. Voor hem stond het inmiddels vast dat er geen geld gevraagd zou worden. Het lag diep emotioneel voor de vrouw die weliswaar haar letterlijke masker voor hem afgedaan had, maar dat betekende nog niet dat ze ook werkelijk Masons dochter was. Dit was de heilige overtuiging van Mason. Hij had wel meer bizarre zaken meegemaakt met vrouwen die dachten dat ze ergens recht op hadden bij hem.
Mason liep rustig door zijn kamer, de deur was weer op slot gedraaid. Clive zat een tijdschrift te lezen. Plotseling zwaaide de deur open. Daar stond ze weer, nu met masker op. Clive keek op en leek direct te weten om wie het ging. Mason twijfelde. Hij begon er steeds meer in te geloven dat er twee vrouwen in het spel waren. Een wilde theorie nestelde zich in zijn verstand: met masker zou iemand kunnen zijn die niet verbonden is met mij, zonder wel. Mason begon te letten op moedervlekken en andere lichamelijke verschillen.
Deze vrouw hield het masker op, een ander masker dan de voorgaande keren. Het beeld was raar genoeg van een man. Kleur haar, houding; Mason probeerde alles in zich op te nemen. Alles was gelijk totdat hij zag dat het haar van deze vrouw wel dezelfde kleur had maar dat het een centimeter of vijf langer was. Hij wist het zeker, er waren twee vrouwen. Clive leek deze vrouw ook anders aan te kijken, minder respectvol. Dit was de vrouw die hem neukte. Lange, donkere lokken net over haar schouders. De andere vrouw bezat precies dezelfde kleur haar, maar haar haar reikte tot net op haar schouders. Ze kwam met haar hoofd naar Masons oor.
"Ik ben in verwachting. Van jou", zei ze zacht terwijl ze een lik over zijn oorlel gaf.
"Dat zal een lekker monstertje worden dan."
"Klopt, zou kunnen, maar hoeft niet."
"Ik begrijp nog steeds niet wat je ermee wilt bewijzen", zei Mason.
"Alles zal jou op mijn tijd duidelijk worden. Dit keer geen afkoopsom. Mijn moeder pleegde zelfmoord door jouw toedoen. Ik leidde een leven waar ik als kind niet om gevraagd had."
"Sorry dat ik je in de rede val, maar is dat niet met ieder kind op deze aarde?" Ze petste met haar vlakke hand op het achterhoofd van Mason en tuitte haar lippen.
"Tuttuttut, tot het laatste toe bijdehand. Luister pap, jij gaat tot in iedere vezel voelen wat het betekent dat je een kind hebt. Hoe en wanneer ik in je leven kom, hangt een beetje af van wat jij de wereld gaat vertellen als je vrij bent en dat zal je vandaag nog zijn."
"Ik zal op je wachten", zei Mason met een licht sarcasme.
"Dat wachten zal je opbreken, Mason. Je weet nooit wanneer ik kom en met welk geschut."
"Denk je werkelijk dat ik een kind ga erkennen dat op deze horrorachtige manier verwekt is?"
"O ja, je gaat het erkennen. Ik heb de helft van de prijs al gehad. Ik heb je hier hopeloos gezien. En geloof mij dat was een groot orgasme."
