Geile iPad
Toen ik de nieuwe iPad in mijn handen had in de Mediamarkt, dacht ik bij mijzelf: "Zo, en dit moet dus zevenhonderd euro waard zijn?" Ik weet wel, er is er een die goedkoper is, maar met een geheugen dat tegenwoordig ook in een gewone telefoon zit. "Wat kan ik er allemaal mee doen? Eens even testen." Ze hadden vijf van die geile iPads neergelegd. Van mij mag de uitvinder heilig verklaard worden door de Paus en liever niet als hij dood is. Dat zal hem nog meer motiveren van die heerlijke gadgets te maken!
Bladeren op internet. Foto's laten zien en een beetje bewerken. Presentaties houden. Je papierwinkel tijdens vergaderingen beperken. Ik vergader zo'n slordige zeven uur per week. Ik voel getril in mijn zak, mijn HTC HD2 geeft aan dat ik vrij ben vandaag. Ik tap de herinnering direct weg met mijn vinger. Ze zijn een beetje koud, mijn vingers. Ik ga harder tippen want ik raak de knop achter het glas niet, of mijn vinger wordt niet gevoeld. Waar heb ik het eerder gehoord? Eindelijk, nadat ik hem bijna de hersens had ingeslagen, had ik de knop ‘negeren' te pakken.
Okay, waar waren gebleven: de iPad. In het beeldscherm van de iPad pastten mijn vingers wel goed. Fijn. Hartstikke leuk allemaal en toch werd ik er niet heel erg warm van. Direct verschenen de volzinnen achter mijn ogen: "Word ik een ouwe lul? Ga ik niet meer met de tijd mee? Ik kan het wel betalen, wat is dit nu? Vroeger kon ik er niet van slapen en niet van eten. Nu zou ik de KFC van zijn dag voorraad kippenpootjes af kunnen helpen. Wat is dit nu? En toch was er een drang het te willen hebben. Ik voelde mijn HTC weer trillen. Midden in de Mediamarkt. Nu is dat feit niet zo schokkend, het is pas schokkend als jij de enige bent waarbij dit niet gebeurd. En nu heb ik hem nog op trillen staan. Bij de meesten gaat er een hele Top-40 af. Tenenkrommend omdat dit overal gebeurt, zelfs op vergaderingen. Ze doen dan net of het zo hoort. Ik koop de Ipad en ben de rest van de week helemaal van de wereld. Pathetisch, ik weet het, maar het is niet anders. Ik heb mij er al mee verzoend. Nu mijn vrouw nog.
Ik heb een werktelefoon, dat wil zeggen dat mijn werkgever alle kosten voor deze 06 betaalt. Daarnaast heb ik een privé 06 met internet. Deze kosten betaal ik uiteraard zelf. Daarnaast heb ik de beschikking over drie laptops. Een van het werk, waarmee ik op het netwerk van mijn werk kan inloggen. Dan nog twee privélaptops waarvan een met klein scherm. Met mijn privételefoon en al de laptops en nu de iPad erbij kan ik overal en altijd op internet. En soms word ik dat spuugzat. Het moeten beantwoorden van allerlei geluidjes en trillertjes aan je lichaam. De momenten in een dag dat ik tot in het diepste besef dat ik geleefd wordt door mijn gadgets worden steeds talrijker.
Veel van die apparaten doen hetzelfde. Het gevolg is dat je op een gegeven moment echt niet meer weet welk document waar staat, dus ik loop al weer te denken aan een netwerkschijf. En dan ben ik mijn E-reader vergeten met vierhonderdvijftig boeken die ik nooit zal lezen. Het gaat om de heb, hè? De paradox is hoe meer apparaten je hebt, hoe meer je er nodig lijkt te hebben om al die apparaten te beheren of er controle over te krijgen en te behouden.
En dan hebben we het nog niet over de USB-sticks waar allerlei data op staan, jawel sinds kort versleuteld. Want veronderstel dat mijn buurman er met mijn geestesspinsels vandoor gaat? Of erger nog: met mijn belastingaangiftes, dat zou het einde der tijden betekenen! En wat dacht je van al die foto's van allerlei onzinnigheden die toen zo zinnig leken? Je bekijkt ze immers zelden meer. En dan al die slechte filmpjes waar sommige vrienden, vriendinnen of familieleden dachten te kunnen acteren? Bij het weerzien weet je dat je nooit meer van je antidepressiva af zult komen.
Ik ga ermee stoppen! Stoppen met mijzelf compleet gek te laten maken door de apparaten die ik bezit, ze bezitten mij en ik had gelukkig geen orakel nodig om daar achter te komen.
