Koeklopen en zakhappen in Zeeland

De naam Bakoenin is niet zomaar verzonnen. Michail Alexandrowitsj Bakoenin leefde van 1814 tot 1876. Hij was grondlegger van het anarchisme en pleitte voor afschaffing van autoriteit. Als hij Nederlander was geweest en nu geleefd zou hebben, dan was hij beslist een voorstander geweest van afschaffing van het Koninklijk huis. Van hem zou dus ook die hele Koninginnedag niet nodig zijn, want ook al is Nederland dan een constitutionele monarchie, de Koning of Koningin is nog altijd onschendbaar en heeft een bepaalde macht. Dus ‘weg met het Koningshuis’ zou ik als Bakoenin moeten zeggen. Maar toch heeft ons Koningshuis ook wel weer iets oerhollands. Iets kneuterigs. En onze Koningin en haar familie willen tijdens Koninginnedag ook gezien worden als gewone mensen onder het gewone volk. Laten we daarom de dag eens even doornemen alsof het ook echt gewone mensen zijn.

Om 5 uur ’s morgens gaat de Koninklijke wekker. Dat is natuurlijk erg vroeg, maar er moet nog van alles aan Bea gebeuren, voordat ze er weer uitziet zoals we haar kennen. Nog half nadromend opent ze langzaam haar ogen en voelt meteen dat er iets in geks aan de hand is. Of eigenlijk niet echt aan de hand, maar ergens anders.
“Kut.” denkt ze. “Nu ben ik toch weer in slaap gevallen met mijn speeltje in.”  
Ze is meteen goed wakker, stapt uit bed, legt het betreffende voorwerp weer in de la van het nachtkastje en loopt naar de badkamer. Ze gooit er op het toilet meteen de hele reebout van de vorige avond uit, loopt naar de spiegel en probeert de slierten haar voor haar ogen weg te halen en de rimpels een beetje strak te trekken. Misschien had ze nog wel vroeger op moeten staan, denkt ze. Want hoe moest haar visagist dit ooit binnen een uurtje weer enigszins glad krijgen?
Na een lekker bad en een bakkie koffie voelt Bea zich echter alweer een beetje beter en heeft goede moed dat alles zal lukken. Even een ontbijtje met een eitje en een tweede bakkie en dan maar het programma doornemen met Alex en Maxima, die inmiddels zijn gearriveerd. 

Om 10 uur ontvangst in Wemeldinge door Karla Peijs, haar commissaris in Zeeland. Even later wordt het Zeeuwse volkslied gezongen.
“Ken jij dat, Alex?” vraagt Bea.
“Geen idee. Ik dacht dat er alleen een Fries volkslied was. Ik zal even snel googelen.”
Na een paar minuten komt hij terug.
“Maar goed dat ik even heb gekeken. Het volkslied is juist gemaakt als reactie op Belgische annexatieplannen. Die achterlijke Belgen wilden onder meer Zeeland inpikken en als reactie is toen dat lied geschreven waarin de verbondenheid met Nederland en Oranje wordt bezongen.”
“Goed gedaan Lex. Even kijken, wat hebben we nog meer in dat Wemeldinge? Een huiskamertafereel uit vroeger tijden, linedancers, een of ander malloot spel, stoeltjesrijden op een ijsbaan of zoiets, een moderne dans en daarna biersjoelen door een voetbalvereniging. Dat is wel wat voor jou en je broers, Alex.”
“Biersjoelen? Bij het sjoelen moet je toch schijven door vier gaten schuiven?  Ik sjoel met bier maar in één gat en dat is mijn keelgat.” Alex ligt al dubbel van het lachen. Bea leest verder.
“Jullie kunnen ook weer touwtrekken en dan is er nog Tééle-steken.”
“What the fuck is dat dan?” Alex fronst zijn wenkbrauwen.
“Dat weet ik wel.” Friso is inmiddels binnengekomen.
“We deden dat ook in onze studententijd, maar dan op wilde feesten. Een vrouwtje gaat in een kruiwagen zitten met een lans in de hand. Die lans moet door een ring gestoken en dan krijg je een prijs, maar als je mist dan raakt die lans een bord en kiepert een wasteil met water om. Het water valt dan op degene die mis heeft gestoken. Dat is dan een echte mistake dus. Wij deden het trouwens met meisjes zonder beha onder hun bloesjes, in de teil zat champagne en we zorgden we wel voor dat ze mis staken. Daarna begon het champagne likken en mochten ze een andere lans in de hand nemen. Maar ik denk dat het straks wel anders zal gaan.” Alex en Friso kruipen bijna over de vloer van het lachen, maar Bea vindt het niet leuk.
“Jullie altijd met je viezigheid. Word toch eens volwassen.” Hoofdschuddend leest ze het programma verder.
“Even kijken wat er in Middelburg is. Ik vind dat wel een leuk stadje.” Aandachtig leest Bea het programma.
“Moet je horen, jongens. Er komt een band van dertig man die ongecompliceerde feestmuziek speelt voor de levensgenieter.”
Alex kijkt angstig. “Als ze maar niet met die kutmuziek van Frans Bauer komen. Ik kan veel verdragen. Kijken naar boertjes en boerinnetjes die volksdansjes doen, vals spelende tamboerkorpsen aanhoren, de producten van brei- en haakclubjes bekijken, een hele avond met Erica Terpstra in een Oranjehuis hossen, maar als je me echt wilt martelen dan moet je het met dat soort muziek doen. Dan ga ik niet mee naar Middelburg, hoor.”
“Wacht even Lex.” zegt Friso, over de schouder van Bea meelezend, “Ik zou toch maar meegaan, want er komen ook showgirls die een combinatie doen van turnen, ballet, ritmische gymnastiek en majorettes. Dat zijn vast lekkere chickies in korte rokjes. Omhoog die mooie beentjes, zou ik zeggen.” Bea kijkt haar zoon aan met minachting in haar blik.
“Er is veel te zien aan klederdrachten. Dat vind ik wel leuk.” Maxima, die zachtjes binnen was gekomen, had ook al even meegelezen wat er allemaal zou gaan gebeuren in het Zeeuwse land.
“En de scouting waarvan ik beschermvrouwe ben doet ook allerlei spelletjes. Vlag hijsen, tokkelbaan, brood bakken en opblaaskussen.”
“Opblaaskussen? Weet je zeker dat het geen zuigzoenen zijn?” Alex schiet in de lach, maar meteen daarna trekt hij een vies gezicht.
“Jezus, mensen. Wat lees ik nu? Eerst krijgen we blokjes eigengemaakte kaas van verstandelijk gehandicapten en daarna moeten we een nieuwe vorm van koekhappen doen.”
“Wat is daar dan mis mee, jongen?” vraagt Bea verwonderd.
“Met die verstandelijk gehandicapten is niets mis, maar ze kwijlen wel eens en dat kan zomaar over die kaasblokjes lopen. En die nieuwe vorm van koekhappen heet ‘bolushappen’. Zie je het voor je? Een plank op palen met gaten er in waarboven een aantal van die Zeeuwse meisjes zitten te kakken. En dan moeten wij die bolussen zeker afhappen. Gadverdamme. Ik kap echt met die koninginnekutdag als ik straks koning ben.” Alex kijkt ineens vragend naar zijn moeder.
“Wanneer had je eigenlijk gedacht om eens met pensioen te gaan?”
Bea zwijgt en staart voor zich uit.

Zo zou het ongeveer gaan als de Koninklijke familie echt uit gewone mensen bestond. Maar dat is niet zo.
Bea komt gewoon uit bed zoals ze in het openbaar is. Met kleren aan en een hoedje op. Alles is zo strak met secondelijm aan elkaar geplakt, dat het nooit meer uit model gaat. Een gesprek gaat ook heel anders dan ik net heb gefantaseerd. Jammer eigenlijk. Anders zou ik misschien nog wel voor het koningshuis worden. Nu is het naar mijn mening volledig overbodig.
De extra veiligheidskosten van deze Koninginnedag bedragen totaal ongeveer een miljoen euro. Schaf het koningshuis af en je kunt gewoon de bekerfinale tussen Feyenoord en Ajax in de toekomst in de Rotterdamse Kuip of de Amsterdam Arena laten spelen. Niet over twee wedstrijden, maar gewoon in één wedstrijd. Zoals het hoort.