Wat is er met Square Enix?

Squaresoft is altijd een van mijn favoriete ontwikkelaars geweest. Dit is wel een haat/liefdeverhouding geweest, aangezien ik sommige keuzes van ze niet altijd heb begrepen. Veel mensen zeggen dat er sinds de fusie met Enix Software iets mis is gegaan, en de kwaliteit van het nieuwe Square Enix drastisch daalde. Of het werkelijk met de fusie te maken heeft, weet ik niet. Het gaat vooral om bepaalde keuzes die worden gemaakt waardoor het misgaat. Maar wat gaat er precies mis?

Square heeft haar hoogtepunt gehaald met Final Fantasy VII. Met bijna tien miljoen verkochte exemplaren staat hij een miljoen boven Final Fantasy VIII. Het grootste verschil dat je ziet tussen de veel besproken titel Final Fantasy VII en de andere titels binnen de serie een groot verschil in gevoel zit. Het maakt niet uit of je Final Fantasy VI beter vindt dan deel VII. Ze deden íets goed met Cloud Strife en kornuiten waardoor het verkocht als een tierelier. Uiteraard heeft CGI hier iets mee te maken gehad, maar Final Fantasy VII had meer waardoor het zo populair is. In dit eerste deel van de blog probeer ik uit te leggen wat deel VII, in mijn nederige optiek, nu meer memorabel maakte dan de andere delen.

Deel 1: Calamiteit uit de hemel
Groeien
In alle Final Fantasy-games staat groei van karakters centraal. Vaak op meer plekken dan alleen in battles. In Final Fantasy IV maken we een deel van de groei van Rydia mee, In Final Fantasy VI maken we een flinke tijdspan mee van de groei van de wereld en Kefka's invloed. Nergens echter wordt groei zo veel uitgeademd als in Final Fantasy VII. En wij gamers houden natuurlijk van groei. Betere wapens, ontwikkeling van personages en overwinning. Zodra je jouw eerste missie hebt gedaan in Final Fantasy VII zie je kleine Cloud met zijn beloften aan jeugdvriendin Tifa. Je ziet ook de hele weg die hij heeft afgelegd en hoe hij gefaald heeft tegenover zijn jeugdbelofte. Ook komen we achter de moeilijke geboorte van Aeris en hoe ze in Midgar terecht is gekomen. Vrijwel elk personage laat wat vrij over waar ze vandaan komt, waarbij het verhaal van Nanaki/RedXIII nog wel de interessantste kan zijn.

Maar niet alleen de personages, ook je aanvallen groeien met je mee. Je kunt een betere Fire-aanval wel kopen, maar het voelt bevredigender om hem in je gevechten mee te laten groeien. Final Fantasy XIII probeerde iets soortgelijks met de wapens, maar de betere wapens lieten niet heel veel nieuws zien en waren bij lange na niet zo uitgebreid als de magie in Final Fantasy VII. Final Fantasy V deed iets soortgelijks met de jobs, maar ook daarbij moest je jouw magie-aanvallen kopen. Niet dat het job-systeem slecht was trouwens, dat was juist belachelijk goed en zeer ondergewaardeerd.

Veel te doen
Natuurlijk had Final Fantasy VII prachtige karakters en een geweldige wereld die door de groei die je meemaakt echt aan je blijven kleven. Hier wil ik niet te diep op ingaan, aangezien dit ook smaak is. Wat vaak genoemd wordt in Final Fantasy VII zijn de mini-games. Maar alle delen hadden toch mini-games? Oké, laten we dat eens analyseren. Square Enix heeft namelijk geluisterd naar de fans en heeft mini-games in Final Fantasy XIII-2 geplaatst. De chocobo-races in XIII-2 waren aardig, maar lieten je maar weinig zelf besturen op een ronde baan. Over de slotmachines wil ik niet eens praten. Wat een reden voor een huilbui was dat. Final Fantasy XII had de hunts, X-2 had Sphere Break en een aangepaste Blitzball, X had Blitzball. IX had het geweldige Tetra master en VIII had Triple Triad, wat beiden goede kaartspellen waren. Ook hadden beide eerdergenoemde delen een wat versimpeld chocobo-systeem, waarbij IX het beste uit de bus kwam. Nu Final Fantasy VII.

Bij je ontsnapping uit de eerste stad word je getrakteerd op een spannend motorritje, speel je een soort tower defense om een gigantische vogel te beschermen, moet je iemands leven redden door mond-op-mond te geven, kun je geheime items opgraven in een oude stad en moet je snowboarden van een hoge berg. Inclusief tricks. Hierna ben je voorbij de eerste discs en begint de echte lol. Alle voorgaande games zijn te herspelen en kun je een moogle opvoeden, moet je naar alle hoeken van de wereld om de ingrediënten voor een gouden chocobo te halen, heb je een arena met meerdere niveaus en kun je je geluk ophalen in een rollercoaster. Zo is er nog veel meer. En wat maakt dit zo geweldig? Elke minigame levert iets unieks op. Nieuwe items, magie, Limit Breaks en wapens. En alles wordt meegegeven zodat het met je mee kan groeien. Het hoort allemaal bij elkaar! Kijk, ik ben een bloemetje! Ik groei! 

Ik zou nog uren lang over Final Fantasy VII kunnen doorpraten, maar tegenwoordig ben je alleen hip als je Final Fantasy VII overgewaardeerd vind. BOEIEND. Ik blijf trouw. Maar Square Enix blijft gelukkig niet stilstaan. Square Enix wil meer verkopen en richt zich daarom meer op de westerse markt.

Deel 2: Content uit de hel
Geschrapt
Vorig jaar was er op gameswebsite Kotaku een interessante blog geschreven over wat er mis is met de huidige strategie van Square Enix. Als Square Enix-fan is dit artikel zeker de moeite waard. Een belangrijk stukje uit dit artikel is het stuk waarin de schrijver schrijft dat voor hem het rode licht ging branden op het moment dat verteld werd dat er zoveel geschrapte content was voor Final Fantasy XIII, dat ze er een tweede game van zouden kunnen maken. Dit is namelijk niet iets om mee te pronken. Dit is in feite hetzelfde als zeggen dat je weinig interesse voor de content hebt, maar dat je liever de leuke dingen samenpropt om er een onsamenhangend geheel van te maken. Want dat was Final Fantasy XIII. Onsamenhangend.