Castle of Illusion: Starring Mickey Mouse
Castle of Illusion is een vernieuwde versie van een de game die in de jaren 90 verscheen op de SEGA-consoles en zal voor de geroutineerde gamer een feest van herkenning zijn. De game blijft namelijk geheel trouw aan het origineel. Dit kon ook niet anders aangezien de game onder supervisie was van de originele director, Emiko Yamamoto.
In Castle of Illusion is Minnie ontvoerd en moet Mickey haar zien te redden uit de klauwen van een boze heks, die door middel van Minnie haar jeugdigheid terug wil krijgen. Mickey kan dit natuurlijk niet laten gebeuren en trotseert de gevaren van The Castle of Illusion om de zeven regenboogkristallen te verzamelen en Minnie te redden.
De opzet van de game is eigenlijk een beetje je zoals we die kennen van Mario 64. Je begint in een kasteel met verschillende kamers. De kamers zullen alleen open gaan als je voldoende sterren verzameld hebt en dit doe je door de levels één voor één te halen. De game wordt gebracht als een voorleesverhaal dat je beleeft. Ieder level of bonus-stage begint dan ook met een introductie van een verhalenverteller en dat maakt de game alleen maar sprookjesachtiger. Alle levels van het origineel zijn helemaal opnieuw (na)gemaakt en leveren meer dan eens fijne nostalgische gevoelens op.
Mickey kan zijn vijanden verslaan door op ze te springen of door met objecten, die verschillen per level, te gooien. In ieder level zijn er ook verschillende geheime ruimtes te vinden waar je bijvoorbeeld 'Donald's Chilli Pepers', magische kaarten en standbeelden voor in het kasteel kunt vinden. Door deze geheime items te vinden kun je meerdere outfits voor Mickey unlocken.
De game is niet heel moeilijk, zeker als het je de eerste keer alleen maar gaat om zo snel mogelijk Minnie te redden. Wat mij wel opviel is dat het leek dat meer dan eens de controls niet helemaal op tijd reageerden, waardoor ik vaak niet sprong en vervolgens rechtstreeks de afgrond in rende. De bazen zijn, hoewel afwissellend, niet heel erg lastig. Ik durf zelfs te zeggen dat ze op twee na ze erg makkelijk zijn. Waarbij de eindbaas, de boze heks, veruit het lastigst is. Het heeft mij flink wat moeite gekost om haar te verslaan, wat ik alleen maar als een positief iets zou kunnen bestempelen.
Castle of Illusions is net zoals het origineel een relatief kort avontuur. Als je er even voor gaat zitten ben je er in een avondje wel doorheen. Als je de levels gehaald hebt, kun je deze wel nogmaals spelen om zo alle gemiste sterren en geheimen te vinden, leuk voor de trophies of achievements. Ook hangt er ineens een stopwatch in de lucht waarmee je een time attack-modus start. Dit is natuurlijk gedaan om de replaywaarde iets te verlengen, maar naast het relatief korte avontuur is het niet echt een bijzondere toevoeging.
In de game wordt er handig gebruikgemaakt van het 2,5D-perspectief waardoor je een leuk overzicht van het level krijgt. Zo zie je in de meeste levels op de achtergrond al het volgende stuk waar je naartoe moet. Je loopt dus niet steeds alleen maar van links naar rechts, want op het moment dat je het einde behaald hebt, moet je naar links en loop je op het pad dat je eerder op de achtergrond zag. Grafisch ziet de game er goed uit en heb je meer dan eens het idee dat je naar een film van Disney zit te kijken. De muziek, met zijn typische Disney-deuntjes, draagt ook zeker zijn steentje bij.
Conclusie
Castle of Illusions is, ondanks dat het een vrij makkelijke game is, een zeer geslaagde platformer, die mij het origineel vrijwel doet vergeten. De sfeer en muziek zijn zoals je mag verwachten van een Disney-game en de mooie graphics maken het geheel alleen maar compleet.
Gespeeld op Xbox 360, ook beschikbaar op PlayStation 3 en pc.
