Virtua Tennis 4: World Tour Edition

Gespeeld op PlayStation Vita

Ik heb met mijn zelfgemaakte lelijkerd de wereld veroverd. De vier Grand Slams liggen in de prijzenkast en mooie herinneringen zijn opgeslagen in mijn geheugen. Zoals de keren dat ik Nadal als een dolle kip van links naar recht liet sprinten, of toen ik Federer met een wonderschone dropshot verschalkte. Onder de glorie schuilen echter twijfels of de trip daadwerkelijk de moeite waard was.

De tennissport leent zich niet voor jaarlijkse updates. Een handjevol spelers maakt namelijk al jaren de dienst uit, er is zelfs geen speld tussen de top vier te krijgen. Het is dus niet mogelijk om een sequel uit te brengen met als smoesje dat het spelersrooster ververst moet worden. De andere bekende pretext is dat de mechanieken een update nodig hebben, daarvoor kun je ook niet bij Virtua Tennis terecht, de tennis-game van SEGA is immers al dertien jaar hetzelfde.

Voor een realistische simulatie van de tennisport kun je het beste terecht bij Top Spin. Liefhebbers van vernieuwende motion controls gaan een kijkje nemen bij Grand Slam Tennis. Ondertussen blijft Virtua Tennis koppig vasthouden aan de lekkere arcade-formule. Begrijpelijk, want het VT-recept is nog altijd zeer smakelijk. Iedereen kan het spel oppakken en gelijk aardig spelen, maar onder de vriendelijke controls schuilt er een diepe laag strategie.

De gameplay blijft hetzelfde, de spelers over het algemeen ook. Wat rest is dus het gehele pakket verbeteren aan de hand van opgepoetste graphics, gimmicks, online modi en een nieuwe carrièremodus. De PS Vita-versie is een hele exacte port met een aantal nieuwe modi, maar verder heeft het alle voordelen en nadelen die we in 2011 ook al hebben gezien.

De carrièremodus is een soort bordspel, Je beweegt op het ganzenboord door 'tickets' te gebruiken, elk met een x aantal stappen erop. Bepaalde vlakjes representeren evenementen, voornamelijk tenniswedstrijdjes en mini-games. Door te spelen verdien je geld en ervaringspunten waarmee bepaalde attributen van je speler beter worden.

De vleugjes RPG-elementen werken motiverend en de mini-games zijn (voor een paar keer) leuk om te spelen. Toch stort de carrièremodus al snel als een speler met kramp neer. Tussen alle leuke activiteiten door moet je met een saaie game worstelen. Je tennist tegen tientallen generieke fictieve spelers, die allemaal precies op precies dezelfde manier lijken te spelen en mede daardoor totaal geen uitdaging bieden.

Alleen op de grote toernooien kom je de bekende gezichten van de Tennis-wereld tegen, die gelukkig herkenbare trekjes en strategieën vertonen. SEGA heeft de licentie van de Grand Slam-toernooien niet, maar ze hebben ook niet de moeite genomen om de tennistempels leven te geven. Hierdoor zijn de toernooien behoorlijk sfeerloos, bovendien voelen ze ook vaak hetzelfde aan.

Speciaal voor de PS Vita zijn er een aantal nieuwe gimmicks en mini-games toegevoegd. Zo kun je vanuit een vogel- of first-person perspectief tennissen. Verder is het ook mogelijk om foto's te maken met modellen van spelers. Ten slotte kun je doelwitten proberen te raken op een schip dat je met behulp van de Vita zelf moet roteren. Het zijn allemaal modi die amper leuk zijn, zelfs voor een keertje, maar mijn sexy en provocerende kiekje met Del Potro neemt niemand me meer af.

Niet Spanjaarden of Zwitsers, maar Japanners regeren de tennis-wereld. Dat is in ieder geval de indruk die je krijgt als je online gaat en ziet hoe hoog de ranks van de Japanse spelers zijn. Logisch natuurlijk omdat zij het spel al een paar maanden hebben. Online vind je pas echte uitdaging, al is het niet moeilijk om spelers te vinden van je eigen niveau.

Het is allemaal erg leuk, tot je merkt dat je constant uit lobbies en wedstrijden wordt gegooid door 'network errors'. Ik heb deze problemen niet gehad met andere Vita-games, dus het is aannemelijk dat de servers simpelweg slecht zijn. Bovendien heb ik ook last gehad van lag, dat vooral goed te merken is als je gaat serveren. Het onstabiele netwerk van Virtua Tennis zorgt ervoor dat je helaas snel uitgekeken raakt op de online-modus.

Conclusie:
Virtua Tennis 4: World Tour Edition doet absoluut niet onder voor de console-versies. Het spel zelf is nog altijd zeer vermakelijk, al is het al lang niet meer origineel. Deze game is net als Federer tegenwoordig; vaak briljant, maar aan het eind maakt het iets te veel 'unforced errors'.