Master Detective Archives: Rain Code

Hou je van anime, moord en mysteries? Dan zit je de afgelopen jaren bij uitgever en ontwikkelaar Spike Chunsoft wel goed. Ze zijn (deels) verantwoordelijk voor Zero Escape, Shibuya Scramble en The Somnium Files, om maar een paar series en games te noemen. Rain Code is hun nieuwste telg. Helaas moet ik het direct als een van de donkere schapen van de familie aanwijzen.

Als moderne maatschappij veroordelen we moordenaars en verafschuwen we geweld. Desondanks zijn we als mensen van nature haast intrinsiek geinteresseerd in deze kwesties, dus tegenwoordig moet fictie die behoefte verzadigen. Een moord wordt daarbij nog spannender als het verpakt zit in een raadsel. Verborgen feiten maken nieuwsgierig en kunnen een moord als een meeslepend narratief laten ontvouwen. Dit is de reden waarom onder andere detective-verhalen al eeuwenlang populair zijn.

Games zijn als medium daarbij uitermate geschikt om die verhalen nog leuker over te brengen, je mag immers in de huid van een detective kruipen en zelf de mysteries oplossen. Dat is uiteraard precies wat je doet in Master Detective Archives: Rain Code. Dit is de nieuwste game van Kazutaka Kodaka. Hij is de creatieve geest achter de beroemde Danganronpa-serie, eveneens een visual novels die om moord en mysteries draaien. Rain Code is in vele opzichten de spirituele opvolger van Danganronpa. Ze delen bijvoorbeeld ook dezelfde character designer: Rui Komatsuzaki. Hij heeft met zijn unieke stijl weer een reeks bijzondere personages ontworpen.

Het hoofdpersonage heet Yuma Kokohead. Een jongeman die uiteraard last heeft van geheugenverlies (de favoriete plotelement van menigeen gameontwikkelaar). Aan het begin van het spel reist hij af naar ‘Kanai Ward’, een stadsdeel die megacorporatie Amaterasu met behulp van een privéleger volledig van de buitenwereld heeft geïsoleerd. Yuma maakt deel uit van de World Detective Organization (WDO) en die hebben besloten dat Kanai Ward en Amaterasu onderzocht moeten worden.

Kanai Ward is een stad die verder om onbekende redenen omsingeld is door donkere regenwolken. Dat zorgt ervoor dat het er permanent regent en het geeft ook de indruk alsof het altijd nacht is. Dit creëert een beklemd sfeertje in deze neon-verlichte stad en het is natuurlijk een goede setting voor een moord-game. Yuma ontmoet in Kanai Ward snel andere WDO-detectives met eveneens ridicule namen (o.a. ‘Halara Nightmare’ en ‘Vivia Twilight’) en samen onderzoeken ze nieuwe moorden en ook de geheimen van Amaterasu en haar medewerkers.

Rain Code is in essentie nog steeds een visual novel, maar vergeleken met Danganronpa speelt het een stuk meer als een traditionele game. Het verhaal is nog steeds lineair, maar in tegenstelling tot Danganronpa kun je vrij rondlopen in 3D-omgevingen. De opzet is ook een stuk meer open dan de Battle Royal-structuur van de Danganronpa-games. Echter, als je eenmaal een moord moet oplossen volgt Rain Code grotendeels de methodes van Kodaka’s voorgaande games. Wat Yuma bijzonder maakt is het feit dat hij een pact heeft gesloten met Shinigami, in deze game weergeven als een dodelijke godin. Als Yuma genoeg aanwijzingen heeft vergaderd kan Shinigami een zogenaamde ‘Mystery Labyrinth’ creëren. Als Yuma de moord vervolgens met behulp van zijn aanwijzingen binnen dit labyrint oplost, dan zal de dader onmiddellijk sterven.

Het is een fantasierijk idee, maar in de praktijk werkt het dus niet heel anders dan de rechtszaken die fans van Danganronpa gewend zijn. Yuma moet in gekke mini-games de juiste aanwijzingen letterlijk als wapens hanteren om maar steeds dichter op de waarheid te komen. Rain Code heeft zijn eigen versies van Nonstop Debate, Hangman’s Gambit en Closing Argument. Dit alles is voor mij geen probleem, want ik ben zelf ook een fan van de Danganronpa-games.

Helaas zijn het deze Mystery Labyrinths die fundamentele problemen met de game en het verhaal veroorzaken. De doolhof bestaat enkel in een andere dimensie en daardoor weet niemand anders wat Yuma aan het doen is. Soms gaat een van je collega detectives met je mee, maar als ze de doolhof betreden weten ze niets meer over de moord en achteraf raken ze hun geheugen over alles wat in het labyrint is gebeurd kwijt. In de mini-games gaat Yuma ook niet de discussie aan met echte mensen, maar enkel met fantomen.

Het probleem van dit alles is dat een cruciaal menselijk element van de Danganronpa-games hierdoor zoek is geraakt. In die games kijk je constant naar andere personages terwijl je al hun verklaringen verdenkt. Ondertussen drijf je langzaam de echte dader in het nauw en als je ze uiteindelijk ziet breken voelt dat haast als een pervers pleziertje. Rain Code ontneemt je dat volledig en daardoor geeft het oplossen van de mysteries weinig voldoening (als je de doolhof uitkomt is de dader al dood).

De mysteries zelf over het algemeen aardig, maar ook iets meer voorspelbaar dan gehoopt. De ontwikkelaar lijkt doodsbang dat de speler een aanwijzing mist of iets niet begrijpt, waardoor het vaak iets te snel te grote hints prijsgeeft. Daardoor wist ik vaak niet eens halverwege een aantal zaken al in grote lijnen wat er was gebeurd. Zonder de spanning van het raadsel is de game natuurlijk gelijk een stuk minder leuk.

Verder was ik ook niet bijzonder onder de indruk van de personages en het overkoepelend verhaal van de game. Yuma en zijn onzekere trekjes gaan snel irriteren terwijl Shinigami een stuk minder grappig is als lugubere mascotte vergeleken met Monokuma. De andere detectives krijgen, met uitzondering van Vivia, te weinig tijd om zich te ontwikkelen en ontstijgen daardoor nooit hun zijrol. Wat betreft het verhaal kun je van Kodaka zoals we gewend zijn weer een grote twist of twee verwachten, maar dit keer lieten de onthullingen mij vrij koud.

Kanai Ward is ten slotte als stad ook niet altijd even prettig om te verkennen. De game is exclusief voor Switch, maar de ontwikkelaar heeft niet genoeg gedaan om de game goed te optimaliseren voor dit platform. De constante lange laadtijden tussen de verschillende stadsdelen worden bijvoorbeeld erg irritant, zeker omdat de game het leuk vindt om Yuma quests te geven die je dwingen om veel heen en weer te gaan tussen districten. Verder oogt de game in handheld-modus oogt de game ontzettend wazig. Dat is zonde, want ik speel visual novels zoals deze waarin je veel leest graag overal in huis.

Conclusie:
Master Detective Archives: Rain Code hergebruikt de spelmechanieken van Danganronpa, maar vergeet vervolgens wat die games echt leuk maken: het menselijk element. Rain Code maakt van moorden eenzame puzzels met te weinig spanning en sentiment. De game weet verder qua verhaal, personages en performance ook weinig indruk te maken. Het is daarmee simpelweg een hele matige en ietwat voorspelbare visual novel geworden.

Exclusief voor Nintendo Switch.