Concert: The Jezabels in EKKO
Door een reislustige oud-reviewer van FOK! werd ik een tijd terug getipt over een zeer talentvol en upcoming bandje uit Australië: The Jezabels. Twee dames en twee heren uit Sydney die in eigen beheer een succesvolle route naar succes aflegden in Australië zelf, maar nu ook in Amerika en Europa overtuigend uit de hoek komen. Het arsenaal van The Jezabels bestond tot begin september uit drie EP's, elk met vijf tracks erop. Vanaf begin 2009 brachten ze met tussenpozen van ongeveer 6 maanden die EP's uit in eigen beheer en de reacties waren lovend. Singles 'Hurt Me' en 'Dark Storm' bestormden de iTunes charts, diverse radiostations pikten hun geluid op en in hun thuisland leidde hun muziek al tot AIR en APRA nominaties plus een gewilde plek op het SXSW festival in Austin, Texas.
De fundering is gelegd en nu is het tijd om de wereld te veroveren. Twee weken geleden kwam het debuutalbum van The Jezabels uit in Australië. Wij moeten wachten tot januari, maar zangeres Hayley had het in EKKO zelfs over april. Jammer, want de vijf nummers die van de nieuwe plaat 'Prisoner' komen klonken overtuigend en in lijn met het geluid van de overweldigende EP's.
Dat de band internationaal aan de weg aan het timmeren is, was wel duidelijk aan het publiek in de goed gevulde Utrechtse popzaal. Spanjaarden, Duitsers, Engelsen en zelfs Australiërs waren aanwezig bij dit concert. Het moment dat The Jezabels een goed bewaard geheim zijn lijkt bijna voorbij. Maar dat is de band van harte gegund en zelfs terecht als je zulke overtuigende muziek maakt. Het geluid van The Jezabels laveert tussen Kate Bush, Marina and The Diamonds en The XX, ze produceren meeslepende indierock met overduidelijke 80's invloeden en maken herfstmuziek pur sang. Gitaar, drums, keyboard en vocalen die van ijzig en intens tot warm en troostend kunnen klinken.
Het kwartet trapte af met een tweetal nieuwe nummers, waaronder de kersverse single 'Endless Summer'. Na een redelijk schuchter begin (ze waren nogal verbaasd hoe vol de zaal was) zag je de bandleden zichtbaar groeien en meer zelfvertrouwen krijgen. Zangeres Hayley Mary dronk na elk nummer preventief een paar slokken water en/of sterke drank, aangezien haar stem nog niet aan het vele optreden gewend is. Haar excuses voor haar stem waren echter nergens voor nodig, aangezien ze met volle overgave loepzuivere noten uit haar tenen krijste. Bij 'Easy To Love' en 'Mace Spray' kwam ook het publiek los en was de toon gezet. De zaal liet zich meevoeren door stuk voor stuk potentiële hits. Donker van kleur, mooi opgebouwd en uiterst melancholisch en meeslepend. Die laatste twee aspecten leunen voornamelijk op het symbiotische geluid van toetsen en vocalen, plus de inventieve bruggetjes en overgangen binnen de nummers. Tegen het einde van de reguliere set durfde zelfs de ietwat verlegen gitarist zijn testosteron te laten gaan en perste tijdens 'Hurt Me' en 'Dark Storm' met een verbeten gezicht een stel heerlijke riffs uit zijn instrument. De stuwende drums voegden hier nog een intense laag aan toe. Toetseniste Heather Shannon bleef de rust zelve, maar frontvrouw Hayley en ook het publiek lieten zich op dat moment helemaal gaan. Met 'She's So Hard' sluit het viertal een prachtige muziekavond af om zich na afloop in het bargedeelte nog even in het overgebleven publiek te mengen. Mijn voorspelling is dat The Jezabels de komende jaren nog veel van zich gaan laten horen. Ik kijk in elk geval reikhalzend uit naar de debuutplaat, maar gelukkig zijn er de drie EP's nog om de herfst door te komen!
Foto's en tekst: Joost Melis
