PAIN

Misan
Eén van de games waar vrijwel elke bezitter van een PlayStation 3 van gehoord heeft is PAIN. PAIN is al zo’n anderhalf jaar in de PlayStation Store verkrijgbaar en heeft zeer geregeld updates en add-ons gekregen. In juni was het zover: PAIN werd uitgebracht op een schijfje. De enige vergelijkbare game die ik kon bedenken was een spelletje dat ik jaren terug op de PC had staat: truckdismount. Daarin was het de bedoeling dat je een vrachtwagen een bepaalde snelheid mee gaf en enkele objecten in de weg plaatste van de vrachtwagen waardoor je een mannetje zoveel mogelijk pijn kon doen. Het mooie was dan ook dat je het mannetje overal in het speelveld kon plaatsen en hiermee gruwelijke ongelukken kon veroorzaken. Hoe meer pijn het mannetje te verduren kreeg, hoe meer punten. Prima concept als je het mij vraagt.


PAIN draait in eerste instantie om het zoveel mogelijk pijn doen van je personage. Je kiest een personage, kiest een level, spant een elastiek, richten, afschieten en dan maar zien wat er gebeurt. De game is gelukkig iets uitgebreider dan dat, want er is een single player modus, een offline- en online multiplayer modus en alles begint met een crash course waarin je het spel leert spelen. Pas als je de crash course uitgespeeld hebt kun je wat met de rest van de game doen. Het grote verschil met PAIN uit de PlayStation Store is dat je nu veel add-ons die je los kunt kopen op het schijfje hebt staan. Denk hierbij aan levels – Amusement Park en Sore Spots bijvoorbeeld – en speelbare karakters: onder andere Kenneth, Tati, Hung-Lo en Ginger. Eerste gemis vond ik toch wel dat ik The Hoff niet kon spelen. Ja, kon wel, alleen moest ik die nog even kopen. Je krijgt jammer genoeg niet alle add-ons, wat eigenlijk wel gepromoot wordt. Wel werd dit redelijk goed gemaakt door de verschillende thema’s die op het schijfje staan: totaal krijg je negen thema’s meegeleverd op het kunststof schijfje.

De graphics, om mee te beginnen, zijn wat je mag verwachten van een PSN-game van anderhalf jaar terug. Niet spectaculair, maar zeker goed genoeg voor deze game. Alle voorwerpen bewegen zoals je zou verwachten en alles voelt erg natuurgetrouw aan voor zover dat mogelijk is. De muziek is niet bijzonder of eigenlijk is er voornamelijk geen muziek in het spel. Tijdens het spelen zelf is het vrij stil in de game op de verschillende geluidseffecten na. Prima geluidseffecten trouwens: alles waar je tegenaan knalt maakt geluid, inclusief het nodige gekreun en gesteun van je personage.


Dan het grote minpunt aan PAIN: gebrek aan variatie. Niet meer, niet minder. Na het spelen van de crash course en twee single player levels had ik het wel even gehad met het spel. Dat is in principe geen probleem, kan gebeuren namelijk dat een game niet uitpakt zoals je verwachtte. Enkele dagen later PAIN weer aangezet en gekeken wat er aan variatie mogelijk was qua spelmodi. Uiteindelijk komt alles op hetzelfde neer: pijn. Je kunt in de verschillende levels eigenlijk vrij spelen en een heel level aan gort helpen met je personage. Daarnaast heb je nog een mogelijkheid om een x-aantal aapjes of duiveltjes te raken in de game in een bepaalde tijd en kun je bijvoorbeeld proberen zoveel mogelijk kratten met explosieven te raken in één schot. De weinige variatie blijft naarmate je het spel langer speelt en dat had niet nodig geweest. Extra mogelijkheden geven als je verder komt in het spel had een leuk begin geweest.

Conclusie
PAIN is op zich een prima game. Erg jammer dat het niet veel om het lijf heeft qua gameplay. De multiplayer modi kennen niet veel meer dan de single player modus behalve dat je het tegen elkaar kunt spelen. Mocht je geld over hebben dan kun je best overwegen om de game te kopen alleen zou ik het niemand aanraden. Wat waarschijnlijk voor zo nu en dan leuk is, is om de game met vrienden in de woonkamer te spelen. Veel meer leuke mogelijkheden met PAIN zou ik niet durven noemen.